หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5137

ครืน... ครืน... สายฟ้าสีแดงเข้มผ่าลงมาอีกครั้ง

พู่กันของชายวัยกลางคนเปล่งประกายสีทองอร่าม เขาตวัดขึ้นไปในอากาศ ก่อตัวเป็นเกราะป้องกันสีทอง ทันใดนั้นเกราะก็ปะทะเข้ากับสายฟ้า มันแตกกระจายเป็นประกายไฟ และสายฟ้าก็พุ่งทะลุผ่านไปถึงเหล่าผู้บำเพ็ญเพียรที่อยู่ข้างหลังเขา

ความหวาดกลัวและความสิ้นหวังปรากฎในแววตา พวกเขาเข้าใจดีว่าความล้มเหลวเพียงครั้งเดียวจะนำหายนะสู่ทั้งเผ่า

ขณะที่สายฟ้ากำลังใกล้เข้ามา ชายวัยกลางคนก็สูดหายใจเข้าลึกๆ พริบตานั้นทั่วร่างของเขาก็กลายเป็นลำแสงพร่ามัว

เขากำลังจะเผชิญหน้ากับสายฟ้าโดยตรง ใช้ร่างกายของเขาเองรับไว้

เพื่อตระกูล เพื่อเผ่าของเขา เขาต้องทำให้สำเร็จ ล้มเหลวไม่ได้

ตูม! ลำแสงเจิดจ้าฉีกสายฟ้าที่พุ่งลงมาให้ขาดจากกัน ความหวังกลับคืนมาในแววตาของทุกคนชั่วขณะ

แต่ความหวังอยู่ได้ไม่นานก่อนที่สายฟ้าสีแดงจะรวมตัวอีกครั้ง

ชายวัยกลางคนคำรามท้าทาย ฟาดฟันครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ละครั้งจะปลดปล่อยแสงสีทองที่ก่อตัวเป็นโล่ปกป้องคนในเผ่าของเขาที่อยู่เบื้องล่าง

เขาไม่ได้กลัวหากตัวเขาพ่ายแพ้ สิ่งที่กลัวคือความผิดพลาดจนทั้งเผ่าพินาศ

สายฟ้าฟาดทวีความรุนแรง และรัศมีของชายวัยกลางคนก็เริ่มอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด

คนในเผ่าที่อยู่ข้างล่างใช้รัศมีจนหยดสุดท้าย ไม่ยอมให้พลังของเขาจางหายไป

บางคนกระอักเลือด หมดสติและอ่อนล้าจนถึงแก่ชีวิต

หลังจากสายฟ้าผ่าลงมาอีกกว่าสิบครั้ง รัศมีของชายวัยกลางคนก็ลดลงอย่างต่อเนื่อง

“หรือว่า...เผ่าอู่เย่าของเราจะมาได้แค่นี้!” มีคนร้องออกมา เสียงแหบแห้งและสิ้นหวัง

“หัวหน้าเผ่า พอเถอะ... มันจบแล้ว...” อีกคนพึมพำ หลังจากใช้พลังที่บำเพ็ญเพียรมาทั้งชีวิต ทันทีที่พูดจบเขาก็สิ้นใจล้มลงกับพื้น

เฉินผิงส่ายหน้า ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันจะทำได้หรือเปล่า แล้วจะช่วยเขาได้ยังไง

“เอาของในถุงไปได้เลย ช่วยข้าฝ่าฟันอัสนีบาตสีชาดด้วยเถอะ!” หัวหน้าเผ่าอ้อนวอนด้วยน้ำเสียงร้อนรน

หากไม่มีใครยื่นมือเข้าช่วยเขาคงไม่มีทางรอด ถ้าตายไป เผ่าอู่เย่าก็คงสูญสิ้นไปพร้อมกับเขา

เฉินผิงเหลือบมองถุงมากมายมหาศาล ก่อนจะส่ายหัวเบาๆ อีกครั้ง

เสี่ยงชีวิตเพื่อของหยุมหยิมแค่นี้เหรอไม่คุ้มหรอก เขาคิด

หัวหน้าเผ่าขมวดคิ้ว แต่เขาก็พูดอีกครั้ง “พ่อหนุ่ม หาเจ้าไม่อาจช่วยข้าฟันฝ่าอัสนีบาตได้ อย่างนั้นช่วยคนในเผ่าของข้าสักจำนวนหนึ่งได้ไหม เพื่อที่เผ่าอู่เย่าจะได้ไม่สูญสิ้น”

ทันทีที่พูดจบเขาก็สะบัดแขนเสื้อ ชายหนุ่มหญิงสาวหลายสิบคนลอยขึ้นสู่อากาศและร่อนลงตรงหน้าเฉินผิง

เฉินผิงมองคนหนุ่มสาวที่หวาดกลัวด้วยความสนใจ “แล้วคุณรู้ได้ยังไงว่าผมจะปกป้องพวกเขาจากสายฟ้าสีแดงได้?”

“ข้ารู้สึกได้” หัวหน้าเผ่าตอบเรียบๆ “ถึงแม้เจ้าจะล้มเหลวและเผ่าของข้าล่มสลาย ข้าก็จะไม่โทษเจ้า ถุงใส่ของพวกนั้นยังคงเป็นของเจ้า”