หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5137

ครืน... ครืน... สายฟ้าสีแดงเข้มผ่าลงมาอีกครั้ง

พู่กันของชายวัยกลางคนเปล่งประกายสีทองอร่าม เขาตวัดขึ้นไปในอากาศ ก่อตัวเป็นเกราะป้องกันสีทอง ทันใดนั้นเกราะก็ปะทะเข้ากับสายฟ้า มันแตกกระจายเป็นประกายไฟ และสายฟ้าก็พุ่งทะลุผ่านไปถึงเหล่าผู้บำเพ็ญเพียรที่อยู่ข้างหลังเขา

ความหวาดกลัวและความสิ้นหวังปรากฎในแววตา พวกเขาเข้าใจดีว่าความล้มเหลวเพียงครั้งเดียวจะนำหายนะสู่ทั้งเผ่า

ขณะที่สายฟ้ากำลังใกล้เข้ามา ชายวัยกลางคนก็สูดหายใจเข้าลึกๆ พริบตานั้นทั่วร่างของเขาก็กลายเป็นลำแสงพร่ามัว

เขากำลังจะเผชิญหน้ากับสายฟ้าโดยตรง ใช้ร่างกายของเขาเองรับไว้

เพื่อตระกูล เพื่อเผ่าของเขา เขาต้องทำให้สำเร็จ ล้มเหลวไม่ได้

ตูม! ลำแสงเจิดจ้าฉีกสายฟ้าที่พุ่งลงมาให้ขาดจากกัน ความหวังกลับคืนมาในแววตาของทุกคนชั่วขณะ

แต่ความหวังอยู่ได้ไม่นานก่อนที่สายฟ้าสีแดงจะรวมตัวอีกครั้ง

ชายวัยกลางคนคำรามท้าทาย ฟาดฟันครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ละครั้งจะปลดปล่อยแสงสีทองที่ก่อตัวเป็นโล่ปกป้องคนในเผ่าของเขาที่อยู่เบื้องล่าง

เขาไม่ได้กลัวหากตัวเขาพ่ายแพ้ สิ่งที่กลัวคือความผิดพลาดจนทั้งเผ่าพินาศ

สายฟ้าฟาดทวีความรุนแรง และรัศมีของชายวัยกลางคนก็เริ่มอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด

คนในเผ่าที่อยู่ข้างล่างใช้รัศมีจนหยดสุดท้าย ไม่ยอมให้พลังของเขาจางหายไป

บางคนกระอักเลือด หมดสติและอ่อนล้าจนถึงแก่ชีวิต

หลังจากสายฟ้าผ่าลงมาอีกกว่าสิบครั้ง รัศมีของชายวัยกลางคนก็ลดลงอย่างต่อเนื่อง

“หรือว่า...เผ่าอู่เย่าของเราจะมาได้แค่นี้!” มีคนร้องออกมา เสียงแหบแห้งและสิ้นหวัง

“หัวหน้าเผ่า พอเถอะ... มันจบแล้ว...” อีกคนพึมพำ หลังจากใช้พลังที่บำเพ็ญเพียรมาทั้งชีวิต ทันทีที่พูดจบเขาก็สิ้นใจล้มลงกับพื้น