หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5282

ความหวาดกลัวซัดสาดเข้าใส่วิญญาณของจ้าวจิงเฟิง เขาหันหลังเตรียมหนี

สายเกินไปแล้ว

ร่างของเฉินผิงพร่ามัว ก้าวเท้าอย่างน่าสะพรึงกลัวและมาถึงหน้าชายผู้กำลังหลบหนี กระบี่พิฆาตมังกรลุกโชน เปล่งแสงสีทองราวกับใจกลางดวงดาวและฟาดลงมาด้วยความโกรธเกรี้ยว

“ไม่-!”

เสียงร้องของเขาดังก้องขณะที่โชคชะตาฟาดฟันลงมา

ตามมาด้วยบาดแผลฉกรรจ์โชกเลือด

เสียงกระดูกปริแตกดังไปทั่วสนามประลอง เสียงน่าหวาดเสียวชวนให้ท้องไส้ปั่นป่วน

การโจมตีของเฉินผิงต่อหน้าฝูงชนที่ตกตะลึงผ่าร่างจ้าวจิงเฟิงแยกออกจากกันตั้งแต่หัวจรดเท้า ร่างสองซีกเลื่อนออกจากกันราวกับกระดาษหลุดจากหนังสือ พ่นสีแดงเข้มไปทั่วลานประลอง

อวัยวะภายในไหลลงพื้น เลือดไหลนองเป็นแอ่ง ภาพนั้นโหดเหี้ยมราวกับหลุดออกมาจากฝันร้ายที่ไม่มีใครอยากพบเห็น

ความเงียบสนิทเข้าปกคลุม แม้แต่ธงที่อยู่ด้านบนยังลืมโบกสะบัด ราวกับว่าโลกทั้งใบไม่กล้าเอ่ยปากหลังจากได้เห็นจุดจบอันป่าเถื่อน

ไม่มีใครคาดคิดว่าเฉินผิงจะสังหารจ้าวจิงเฟิงอย่างหมดจดไร้ปรานีเช่นนี้ มันรวดเร็วจนทำให้พวกเขาสั่นสะท้าน

ฉินหลี่ที่อยู่บนที่นั่งแขกพิเศษผุดลุกขึ้นยืน ใบหน้าถมึงทึง “เฉินผิง! เจ้าบังอาจฆ่านักดาบของเคหาสน์ดาบศักดิ์สิทธิ์!”

“ลอบแทงข้างหลังก็สมควรตายแล้ว” เฉินผิงตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา “การไว้ชีวิตเขาจะแปดเปื้อนความยุติธรรม”

เขาวางปลายกระบี่ลงบนพื้นเพื่อพยุงตัว จ้องมองฉินหลี่ด้วยสายตาเย็นชาแล้วหันหลังกลับ มือข้างหนึ่งประคองไหล่ที่บาดเจ็บ เริ่มก้าวออกจากสนามประลอง

แสงแดดสาดส่องลงมา แต่กลับไม่อบอุ่น มีแต่จะทำให้เงาของเขาน่าเกรงขาม สร้างความสะพรึงกลัวให้กับผู้ที่ได้เห็น

การประลองจบลงในชั่วพริบตา ทว่าเสียงสะท้อนดังกึกก้องไปทั่วสนามประลอง ด้วยกระบวนท่านั้น เฉินผิงไม่เพียงแต่แสดงพลังที่สะท้านไปถึงสวรรค์ แต่ยังลงมืออย่างไร้ปรานีจนทำให้เหล่าผู้ชมต้องตะลึงงัน

นับจากนั้นมา ชื่อของเฉินผิงจะถูกจารึกไว้ในความทรงจำของคนนับไม่ถ้วน ราวกับรอยหมึกแห่งความเกรงขามที่กาลเวลาไม่อาจลบเลือน

อัฒจันทร์จมลงสู่ความเงียบสงัดนานสามชั่วอึดใจ จากนั้นมนตร์สะกดก็สลายไป ฝูงชนส่งเสียงดังสนั่นจนผืนธงสั่นไหว

ม่อเฉินอยู่หน้าสุด เขายกดาบยาวขึ้นพาดอก ดาบสั่นไหวเมื่อรัศมีกดดันอวัยวะภายในของฉินหลี่ แต่เขายังคงยืนหยัด

“ประมุขหลี่ ถอยไป!”

ศิษย์สำนักดาบหลายสิบคนพุ่งเข้ามาด้านหลังเขาพร้อมชูดาบ แสงจากวงดาบของพวกเขาถักทอเป็นตาข่ายเรืองแสง ปกป้องเฉินผิงเอาไว้

“จ้าวจิงเฟิงยอมแพ้ แต่กลับลอบโจมตีโดยไม่ให้ตั้งตัว ความตายของเขาสมควรแล้ว ประมุขหลี่ จะยอมให้ชื่อเสียงของท่านแปดเปื้อนเพื่อล้างแค้นให้การลอบกัดจริงหรือ?” หลิงเสวี่ยมองฉินหลี่เขม็ง

สายตาฉินหลี่คมกริบดุจคมดาบอาบยาพิษ กวาดตามองเหล่าศิษย์สำนักดาบที่ขวางทางเขา ก่อนจะจับจ้องไปที่เฉินผิง “ชื่อเสียงแปดเปื้อนแล้วยังไง ไอ้สารเลวนั่นฆ่าศิษย์ข้า วันนี้ไม่ว่าใครก็ช่วยมันไม่ได้!”

“อย่างนั้นหรือ” ม่อเฉินหัวเราะพลางชี้ดาบไปที่ศพของจ้าวจิงเฟิง “ดูเอาเถิด ประมุขหลี่ ใครกันที่ลอบโจมตีหลังจากยอมแพ้? ใครกันที่หมิ่นศักดิ์ศรีของดาบ? จ้าวจิงเฟิงทำให้เคหาสน์ดาบศักดิ์สิทธิ์อับอายและต้องชดใช้”

“บังอาจนัก!”

ฉินหลี่ซัดฝ่ามือใส่ม่อเฉินกะทันหัน เสียงพลังแหวกผ่านอากาศ

“เกรงว่าคงต้องพอเท่านี้ ประมุขหลี่!” เสียงสูงวัยดังไปทั่วสนามประลอง ขณะที่เหล่ากุ้ยเจ้าเมืองเจี่ยนเชิงก้าวขึ้นสู่เวที เขาสะบัดไม้เท้าเบาๆ สลายสายลมฝ่ามือของฉินหลี่ที่พัดเข้ามาให้หายไปราวกับหมอก “ที่นี่เมืองเจี่ยนเชิง” เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนแต่ไม่หวั่นไหว “ท่านไม่มีสิทธิ์ก่อเรื่องที่นี่”