หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5281

ร่างเงามังกรทองขนาดมหึมาที่ถูกสร้างขึ้นจากจิตดาบอันดิบเถื่อนพุ่งออกมาจากการโจมตีของเฉินผิง มันเปล่งเสียงคำรามดังกึกก้องสะเทือนไปทั่วสวรรค์ ก่อนจะพุ่งเข้าใส่พลังดาบผ่ามิติของจ้าวจิงเฟิง

ตูม!

แรงกระแทกที่ตามมารุนแรงยิ่งกว่าการปะทะครั้งก่อนหน้า ชั่วพริบตานั้นความโกรธเกรี้ยว ความร้อนและแสงหลอมรวมกันเป็นระเบิดที่ดังสนั่นหวั่นไหว

สนามประลองสะท้านราวกับเรือกลางพายุ วงแหวนอาคมกั้นพลังวิญญาณที่อยู่รอบๆ ปริแตกและเกิดเป็นรอยแยกที่มีแสงลอดออกมา

คลื่นกระแทกรุนแรงพุ่งออกไป แม้อาคมกั้นพลังวิญญาณจะกักพลังส่วนใหญ่ไว้ได้ แต่เหล่าผู้บำเพ็ญเพียรที่กำลังเฝ้าดูก็รู้สึกหน้ามืด หลายคนเซถอยหลังไปหลายสิบก้าว ใบหน้าแดงก่ำขณะพยายามกลั้นหายใจ

เมื่อฝุ่นผงหายไปในที่สุด สนามรบก็กลับมาอึมครึม เศษซากของสนามประลองถูกบดบังด้วยแสงเรืองรองจางๆ ของพลังวิญญาณที่ริบหรี่

จ้าวจิงเฟิงคุกเข่าลงข้างหนึ่ง วิชาดาบทลายฟ้าที่เขาภูมิใจแตกสลายหมดรูป เลือดเปื้อนเสื้อผ้าและรัศมีของเขาเลือนรางราวกับแสงเทียนต้องลม

บาดแผลลึกที่อกของเขาเผยให้เห็นกระดูกใต้กล้ามเนื้อฉีกขาด เป็นรอยแผลที่ได้จากมังกรเหินเวหาของเฉินผิง

ก่อนหน้านั้นระหว่างที่พลังมหาศาลปะทะกัน จ้าวจิงเฟิงพลาดไปเพียงจังหวะเดียว และความผิดพลาดนั้นทำให้เขาพ่ายแพ้

ความเงียบอึมครึมปกคลุมไปทั่ว

ไม่มีผู้ชมคนใดกล้าเอ่ยปาก พวกเขาจ้องมองด้วยดวงตาเบิกกว้าง สีหน้าของแต่ละคนเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ

เฉินผิงที่เป็นแค่เซียนพเนจรระดับแปดเพิ่งจะโค่นเซียนโลการะดับหกได้

แม้จะชนะอย่างฉิวเฉียด ก็ยังนับว่าเป็นชัยชนะอยู่ดี

เฉินผิงยืนพิงกระบี่พิฆาตมังกร ผิวซีดเซียว อกของเขาสั่นระริกจากความเหนื่อยล้า กระนั้นดวงตากลับดุจเหยี่ยวล่าเหยื่อ ไม่หวั่นเกรงต่อชายผู้พ่ายแพ้เบื้องหน้าเขา

เขาใช้วิชาดาบอย่างเดียว ไม่มีเครื่องราง ไม่ใช้ลูกไม้อื่นใด เฉินผิงแอบขอบคุณม่อเฉินในใจ ผู้ซึ่งสอนให้เขาเปลี่ยนวิชาอันหนักหน่วงให้เป็นความเฉียบคม

จ้าวจิงเฟิงมองดูเฉินผิงก้าวเข้ามาทีละก้าว ความหวาดกลัวปะปนกับความเคียดแค้นในแววตาของเขา

เขาเข้าใจอย่างแจ่มชัดและเจ็บปวด เขาไม่มีเรี่ยวแรงที่จะยกดาบขึ้นได้อีกต่อไป

“ข้า... ข้าขอยอมแพ้!” เขาพูดเสียงแหบในขณะที่ปากยังคงได้รสเลือด

คำพูดนั้นจบลงพร้อมแรงเฮือกสุดท้ายของเขา

เขาปรารถนาเพียงลมหายใจและเวลา เวลาสำหรับเยียวยาความแค้นในเงามืด

เฉินผิงชะงัก จ้องมองนักดาบที่หมดสภาพในฐานะผู้พ่ายแพ้ แววตาของเขายากจะอ่านออก

เขายกกระบี่พิฆาตมังกรขึ้น ตั้งใจที่จะจบสิ่งที่ได้เริ่มไว้ แต่แล้วก็ข่มใจ ปล่อยให้จิตสังหารของเขาจางหายไป

“ถ้าอยากตายนัก ฉันจะสงเคราะห์เอง” เฉินผิงกระซิบ

คำพูดนั้นราวกับข้อความจากขุมนรก ทุกถ้อยคำเยือกเย็น

“ฮ่า! เฉินผิง ไม่ทันตั้งตัวล่ะสิ การต่อสู้ย่อมไม่เกี่ยงอุบาย เจ้าผิดเองที่ไร้เดียงสาเกินไป!”

จ้าวจิงเฟิงคิดว่าเฉินผิงคงไม่รอดแน่

รอยยิ้มแห่งชัยชนะบนใบหน้าของเขาชะงัก ราวกับว่ามีใครทำให้เขากลายเป็นหินทั้งที่ยังหัวเราะ

ทันใดนั้นเปลวเพลิงสีทองก็ปะทุขึ้นจากตัวเฉินผิง แผ่กระจายไปทั่วสนามประลองด้วยแสงเจิดจ้า มาพร้อมกับอำนาจโบราณแห่งพลังมังกร ราวกับคลื่นยักษ์ที่ซัดสาดสนามประลอง

แสงสีทองอร่ามหมุนวนดุจดวงตะวัน ชำระล้างพิษในพริบตาเดียว

จ้าวจิงเฟิงไม่นึกว่าร่างของเฉินผิงจะต้านพิษได้ทุกชนิด

“พลังมังกร...” เฉินผิงคำราม

ม่านตาของเขาขยายกว้างขึ้นชั่วขณะ กลายเป็นร่างเงามังกร ทุกครั้งที่หายใจเข้า รัศมีของเขายิ่งพุ่งสูง พร้อมที่จะทะลวงผ่านกำแพงที่กั้นพลังของขั้นเซียนพเนจร