หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5061

ตูม!

ส่วนขอบของเกาะลอยฟ้าเริ่มพังทลาย หินก้อนใหญ่ตกลงสู่พื้นราวอุกกาบาต ฝุ่นฟุ้งกระจายเต็มท้องฟ้า

“วิ่ง! เกาะลอยฟ้ากำลังถล่ม!”

ผู้บำเพ็ญเพียรจำนวนมากแตกกระจัดกระจายไปทุกทิศทาง ต่างวิ่งหนีด้วยความตื่นตระหนก สถานการณ์โกลาหลวุ่นวาย

ในขณะที่ทุกคนคิดว่าโลกคงถึงจุดจบ ร่างทั้งสองก็โผล่ออกมาจากใจกลางเกาะลอยฟ้า

“นั่นมันเฉินผิง! แล้วก็ม่อชิงหยุน!”

ดวงตาของหลานเหลียนฮั่วจ้องเขม็ง และเธอพาคนของเธอไปข้างหน้าทันที

“เฉินผิง เกิดอะไรขึ้นกันแน่” เธอถามด้วยความกังวล

เฉินผิงตั้งสติและตอบด้วยเสียงหนักแน่น “เกาะลอยฟ้าที่จริงแล้วไม่ใช่เกาะจริงๆ แต่เป็นทางเข้าซากปรักหักพังโบราณ ตอนนี้ซากปรักหักพังโบราณพังทลายลงแล้ว เกาะจึงลอยอยู่ไม่ได้อีกต่อไป”

“อะไรนะ” ทุกคนตกใจ

“คุยกันที่นี่คงไม่ได้ เรากลับกันก่อนเถอะ!” เฉินผิงกล่าว

หลานเหลียนฮั่วพยักหน้า จากนั้นพาเฉินผิงและม่อชิงหยุนกลับไปที่วังของเธอ

เฉินผิงเล่าสถานการณ์ทั้งหมดให้หลานเหลียนฮั่วฟัง โดยไม่ข้ามรายละเอียดใดๆ

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลานเหลียนฮั่วก็รู้สึกเสียดายขึ้นมา

“เกาะลอยอยู่เหนือทวีปชางฉวนหลายปีแล้ว แต่เราไม่เคยรู้เลยว่าที่จริงแล้วมันคือทางเข้าซากปรักหักพังโบราณ” หลานเหลียนฮั่วรำพึง

หลังจากที่พูดจบ หลานเหลียนฮั่วก็สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงในรัศมีของเฉินผิง เธอจึงถามด้วยความสงสัย “เฉินผิง... ตอนนี้ระดับบำเพ็ญเพียรของเจ้าถึงขั้นไหนแล้ว”

เฉินผิงยิ้ม “ขั้นเซียนพเนจรระดับสาม”

“อะไรนะ!”

หลานเหลียนฮั่วตกตะลึง!

ก่อนเข้าไปในซากปรักหักพัง เฉินผิงอยู่ที่ขั้นเซียนพเนจรระดับหนึ่ง แต่เพียงสองวันต่อมา เขากลับข้ามขั้นไปไกลจนไปถึงขั้นเซียนพเนจรระดับสาม

เธอไม่เคยเห็นใครเพิ่มระดับไวเท่านี้มาก่อน

เฉินผิงเพียงแค่หัวเราะเบาๆ เลือกที่จะไม่พูดอะไรอีก เขาคิดว่าถ้าพูดมากกว่านี้ หลานเหลียนฮั่วอาจจะยิ่งเสียดาย

เดิมทีแล้ว ชาวชางฉวนควรได้รับโอกาสนี้ แต่กลับไม่มีใครในทวีปชางฉวนรู้ว่าเกาะลอยฟ้าเป็นทางเข้าซากปรักหักพังโบราณ พวกเขาจึงพลาดโอกาสทองไป

กับผู้หญิงที่หยิ่งยโสเช่นนี้ เขาต้องพูดข่มเธอไว้ก่อน

ฮั่วจิงจิงกัดริมฝีปากและถามเสียงเบา “เจ้า...เจ้าไปไหนมาช่วงหลายวันมานี้”

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณ ผมต้องคอยรายงานคุณหรือไง” เฉินผิงเอ่ยอย่างเย็นชา

ฮั่วจิงจิงโบกมือและพูดอย่างร้อนรน “ไม่ เปล่าเลย ข้าไม่ได้จะก้าวก่ายชีวิตเจ้า แค่จิตใจของข้าสับสนในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา”

“ทำไม” เฉินผิงมองฮั่วจิงจิง “เพราะผมนอนกับคุณเหรอ”

“ใช่!” ฮั่วจิงจิงพยักหน้าตอบ

“ผมขอโทษ ผมทำอะไรไม่คิด” เฉินผิงยอมรับ

“เจ้าไม่ได้ทำอะไรผิด” ฮั่วจิงจิงส่ายหัว “เข้ามานั่งกับข้าสักพักได้ไหม”

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เฉินผิงก็พยักหน้าและเปิดประตูห้องขัง

ทันทีที่เขาก้าวเข้าไปและปิดประตู ฮั่วจิงจิงก็หันกลับมาและโผเข้าไปในอ้อมแขนของเฉินผิงทันที!

“เฉินผิง... ข้า... ข้าคิดว่าข้าหลงรักเจ้าเข้าแล้ว” ฮั่วจิงจิงสารภาพ ในขณะที่จ้องมองเฉินผิงไม่ละสายตา