หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5062

เฉินผิงตกตะลึงไปชั่วขณะ จากนั้นเขาก็แค่นหัวเราะ “ฮั่วจิงจิง คุณเป็นชาวสวรรค์ ทำไมถึงสนใจคนต่ำต้อยอย่างผมล่ะ อย่าพูดเล่นจะดีกว่า ผมรู้ว่าชาวสวรรค์ไม่ได้รับอนุญาตให้คบหากับเผ่าพันธุ์อื่น”

ฮั่วจิงจิงเงยหน้าขึ้น ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความอายและรำคาญ “ทำไมต้องพูดถึงชาวสวรรค์อยู่เรื่อย! ข้า... ข้าเคยไร้เดียงสา ถูกล้างสมอง... เราทั้งคู่เป็นมนุษย์ และคืนที่เราอยู่ร่วมกัน เจ้าทำให้ข้าได้เห็นสวรรค์ที่แท้จริง”

เสียงของฮั่วจิงจิงค่อยๆ อ่อนลง แก้มของเธอเป็นสีชมพูอ่อน

ตอนแรกหลังจากที่เฉินผิงหลับนอนกับเธอ ฮั่วจิงจิงเคียดแค้นมาก ทว่าเมื่อเวลาผ่านไป เธอก็พบว่าตัวเธอเอาแต่คิดถึงเขา

เฉินผิงไม่นึกว่าชาวสวรรค์ผู้เย่อหยิ่งจะแพ้ทางเขาเร็วขนาดนี้

ดูเหมือนว่าแม้แต่หญิงสาวที่หยิ่งในศักดิ์ศรีที่สุด ก็ยังถูกพิชิตได้ด้วยความปรารถนา

ท่าทีขี้อายของเธอทำให้เฉินผิงเริ่มเคลิ้ม เขาเอื้อมมือไปจับคางของเธอเบาๆ “ในเมื่อคุณมีใจให้ผม ผมจะอยู่ที่นี่คืนนี้ ผมจะให้คุณได้เห็นสวรรค์อีกครั้ง”

“เจ้า... อื้ม!”

ก่อนที่ฮั่วจิงจิงจะพูดจบ เฉินผิงก็จูบเธออย่างเร่าร้อน ทำเอาเธออ่อนระทวยในอ้อมแขนของเขา...

...

เช้าวันรุ่งขึ้น ทันทีที่เฉินผิงลืมตาขึ้น เขาก็สัมผัสได้ถึงความหึงหวงรุนแรงทันที!

เมื่อออกจากห้องขัง เขาก็ได้รู้ว่าม่อชิงหยุนยืนอยู่ที่ทางเข้าห้องขังอยู่นานแค่ไหนแล้วก็ไม่รู้

ม่อชิงหยุนเหลือบมองเฉินผิง ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความหงุดหงิด ความโกรธและความหึงหวง

อย่างไรก็ตาม เธอรู้ว่าเธอไม่ได้เป็นอะไรเฉินผิง พวกเขารู้จักกันได้ไม่นาน เธอจึงไม่มีสิทธิ์ว่าหากเฉินผิงหลับนอนกับใคร

“คุณหนูม่อ มาทำอะไรที่นี่” เฉินผิงถามม่อชิงหยุนด้วยน้ำเสียงสับสนเล็กน้อย

“ได้ยินมาว่าเจ้าไม่ออกมาจากห้องขังทั้งคืน ข้ากังวลว่าผู้หญิงคนนั้นจะทำร้ายเจ้าก็เลยมาดู!”

“ไม่ต้องห่วง ผมจัดการเรียบร้อยแล้ว!”

หลังจากเฉินผิงพูดจบ เขาก็ตะโกนไปทางห้องขัง “ฮั่วจิงจิง คุณออกมาได้แล้ว...”

ฮั่วจิงจิงเดินออกมาด้วยใบหน้าที่แดงก่ำด้วยความเขินอาย

เฉินผิงเปิดเส้นลมปราณทั่วร่างกายของเธอให้แล้ว เธอจึงไม่ถูกสะกดพลังอีกต่อไป

เสียงคำรามด้วยความโกรธมาพร้อมกับรัศมีน่าหวาดหวั่น

“เฉินผิง! ออกมาเผชิญชะตากรรมของเจ้าซะ ปล่อยลูกสาวของข้า!”

เสียงคำรามอันโกรธเกรี้ยวดังก้องไปทั่วฟ้า ทำเอาภูเขาและแม่น้ำสะเทือน

ฮั่วจิงจิงสะดุ้ง ใบหน้าของเธอซีดราวแผ่นกระดาษ “เสียงพ่อของข้า! แถมยังพาคนมาด้วย!”

เฉินผิงหัวเราะเย็นชา “มาได้จังหวะพอดี ถึงเวลาแล้วที่เราจะสะสางกับเขา ในเมื่อตอนนี้เราเป็นครอบครัวเดียวกัน การต่อสู้จะได้ยุติเสียที”

เฉินผิงพาฮั่วจิงจิงออกไป

ในขณะนั้นหลานเหลียนฮั่วทำหน้าจริงจัง สายตาของเธอจ้องท้องฟ้าเบื้องบน

ขอบฟ้ามืดลงเมื่อผู้บำเพ็ญเพียรนับร้อยลอยอยู่กลางอากาศ ผู้ที่นำพวกเขามาไม่ใช่ใครอื่นนอกจากฮั่วจ้าว

ข้างๆ ฮั่วจ้าวมีชายใส่หน้ากากผู้หนึ่ง รัศมีของเขายากจะหยั่งถึง

เฉินผิงจำเขาได้ในทันที อีกฝ่ายคือทูตแห่งตำหนักทวยเทพที่ร่างกายถูกทำลายนั่นเอง