หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5060

เฉินผิงไม่ได้ไล่ตามพวกเขาไป เขาไม่แน่ใจว่าพลังของเขาจะไหวไหมในชั้นสองของอาณาจักรแดนสรวง หรือจะต่อกรกับกองกำลังของพลับพลาเทียนหยวนได้หรือไม่

ด้วยความที่ตำหนักทวยเทพจ้องเล่นงานอยู่แล้ว เขาไม่มีความปรารถนาที่จะสร้างศัตรูเพิ่ม

เขาหันไปหาไป๋ชวงช้าๆ “คุณก็อยากได้โลงศพทั้งสองด้วยเหรอ”

ไป๋ชวงจ้องมองเขาอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็หันไปมองนักรบทั้งสองที่ยืนอยู่ข้างๆ เฉินผิงด้วยความระแวง ในที่สุดเธอก็ถอยกลับไปเงียบๆ ผู้อาวุโสในชุดดำทั้งสามเดินตามหลังเธอไป

ตอนนี้ เหลือเพียงเฉินผิงและม่อชิงหยุนที่ยังอยู่ในซากปรักหักพัง

“เฉินผิง เจ้า... เจ้าสุดยอดมาก!” ดวงตาของม่อชิงหยุนเป็นประกายด้วยความชื่นชม แก้มของเธอแดงก่ำด้วยความตื่นเต้น

แต่เฉินผิงส่ายหัว สายตาของเขายังคงจ้องนักรบทั้งสองอย่างระมัดระวัง “ปัญหาที่แท้จริงเพิ่งจะเริ่ม”

ทันใดนั้น รูปปั้นนักรบก็หันมา ดวงตาสีแดงก่ำของพวกมันจ้องเฉินผิง และหนึ่งในนั้นก็ชูอาวุธขึ้น ราวกับกำลังตัดสินใจบางอย่าง

อักขระบนเกราะของพวกมันกระพริบถี่ๆ ปลดปล่อยรัศมีที่บ่งบอกถึงอันตราย

ท่าทีที่เปลี่ยนไปทำให้เฉินผิงเคร่งเครียดในทันที เขาเดินไปข้างหน้า ดึงม่อชิงหยุนไว้ด้านหลังเพื่อปกป้องเธอ

“พวกมันไม่ใช่แค่หุ่นเชิด...” เขาพึมพำ นิ้วของเขาแตะกับแหวนเก็บของ พร้อมที่จะเรียกอาวุธออกมาทันทีที่พวกมันทำท่าว่าจะจู่โจม

ท่ามกลางความตึงเครียด นักรบตัวหนึ่งคุกเข่าลงกะทันหัน เสียงแหบพร่าและกลวงเปล่าดังออกมาจากภายในชุดเกราะ “เรา... รับคำสั่งจากนายท่าน... ให้ปกป้องมรดก...”

ม่านตาของเฉินผิงหดตัว หัวใจของเขาเต้นแรงด้วยความเหลือเชื่อและไม่สบายใจ

พวกมันมีความคิดเป็นของตัวเองแถมยังรู้สึกตัวตลอดเวลาที่ผ่านมาใครกันที่เป็นเจ้านายของพวกมันหรือจะเป็นชายชราที่ฉันดูดพลังก่อนหน้านี้

ม่อชิงหยุนจับแขนเสื้อของเฉินผิงแน่นพร้อมพูดเสียงสั่น “เขา...เขาพูดได้ด้วยเหรอ”

นักรบที่คุกเข่าค่อยๆ เงยหน้าขึ้น ดวงตาสีแดงก่ำจ้องเฉินผิง “นายท่าน...” เขากล่าว

ก่อนที่คำพูดจะสะท้อนก้องไปทั่วซากปรักหักพัง ร่างของนักรบทั้งสองก็ระเบิดแสงสีดำออกมาและพุ่งตรงไปที่เฉินผิง

คลื่นความรู้ปริศนาพุ่งผ่านตัวเขา สายตาของเขามืดลง เข่าของเขาทรุดและมันเกือบจะทำเขาหมดสติ