หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5059

ปราณกระบี่ยังไม่หยุด มันสร้างรอยแผลลึกลงบนอกของเขา เผยให้เห็นกระดูกใต้เนื้อ เลือดพุ่งพล่านเป็นสาย

เขาพ่ายแพ้ ความเงียบเข้าปกคลุมซากปรักหักพัง

ดวงตางดงามของม่อชิงหยุนเบิกกว้างด้วยความเหลือเชื่อ ริมฝีปากของเธอเผยอเล็กน้อยขณะที่จ้องมองภาพตรงหน้าด้วยความตกตะลึง

ไป๋ชวงและผู้อาวุโสในชุดคลุมดำทั้งสามก็ผงะด้วยความตกใจเช่นกัน พวกเขาก้าวถอยหลังตามสัญชาตญาณ

ขั้นเซียนพเนจรระดับสามกลับเอาชนะเทียนซื่อซึ่งอยู่สูงกว่าถึงสองขั้นได้ มันไม่สมเหตุสมผลเอาเสียเลย

“บังอาจทำลายความภาคภูมิของพลับพลาเทียนหยวน” ในที่สุดผู้อาวุโสถงก็เสียความเยือกเย็น เสียงของเขาดังกึกก้องด้วยความโกรธ “เจ้าต้องตายอยู่ที่นี่!”

เขาพุ่งไปข้างหน้า ฝ่ามือฟาดผ่านอากาศ อักขระอาคมทองคำหลายสิบตัวปะทุออกมาและก่อตัวเป็นตาข่ายขนาดใหญ่ที่ลอยอยู่ด้านบน ก่อนจะพุ่งลงมาคลุมร่างเฉินผิง

ทุกเส้นใยของตาข่ายเปล่งประกายด้วยอักขระโบราณ แผ่พลังอำนาจหนักหน่วง

อาคมขนาดใหญ่ปรากฎ ห่อหุ้มเฉินผิงไว้ในตาข่ายแสงสีทองอันเจิดจ้า แม้ว่าระดับบำเพ็ญเพียรของผู้อาวุโสถงจะไม่สูงมากนัก แต่ฝีมือการใช้วงแหวนอาคมของเขาไม่มีใครเทียบได้

ความเชี่ยวชาญนี้เองที่ทำให้เขาได้รับตำแหน่งผู้อาวุโสแห่งพลับพลาเทียนหยวน

“กับดักกระจอกแบบนี้ ยังกล้าเอามาใช้กับฉันอีก” เฉินผิงเย้ยหยันอย่างเย็นชา ดวงตาของเขาเป็นประกายแสงสีทอง เขามองตาข่ายอาคมออกทะลุปรุโปร่งและสังเกตเห็นจุดอ่อน

เฉินผิงดีดนิ้ว พลังวิญญาณที่พุ่งพล่านรุนแรงก็พุ่งเข้าใส่แกนกลางของอาคม เสี้ยววินาทีต่อมา ตาข่ายสีทองก็แตกสลายเหมือนฟองสบู่ใต้แสงแดด

“อะไรกัน” ใบหน้าของผู้อาวุโสถงซีดเผือดขณะที่เขาถอยหลังไปสองก้าว “เจ้า... มีความรู้เรื่องวงแหวนอาคมด้วยหรือ”

เฉินผิงยิ้มน้อยๆ “ก็นิดหน่อย”

ใบหน้าของผู้อาวุโสถงซีดและบิดเบี้ยวด้วยความเหลือเชื่อ

ไม่กี่นาทีก่อน เขาถากถางเฉินผิงที่ไม่รู้เรื่องวงแหวนอาคม แต่ตอนนี้เขากลับเสียรู้ซะเอง

“ผู้อาวุโสถง วันนี้เราต้องช่วยกันฆ่ามันให้ได้!” เทียนซื่อคำรามผ่านฟันที่ขบแน่น เสียงของเขาแหบพร่าด้วยความโกรธ เขาถูกเล่นงานจนน่วม ไม่ต่างกับสัตว์ที่ถูกต้อนจนมุม เขาไม่เคยพ่ายแพ้ย่อยยับขนาดนี้มาก่อน และแม้ว่าจะต้องแลกด้วยชีวิต เขาก็มุ่งมั่นที่จะลากเฉินผิงลงนรกไปกับเขา

ผู้อาวุโสถงพยักหน้าจริงจัง เขารู้ดีว่าถ้าหากพ่ายแพ้ที่นี่ โดยเฉพาะต่อหน้าคนของวังซิ่วหลัว พลับพลาเทียนหยวนจะถูกหัวเราะเยาะ ชื่อเสียงจะพังทลายไม่เหลือชิ้นดี

ทั้งสองเริ่มรวบรวมพลังที่เหลืออยู่ เพื่อเตรียมโจมตีเฉินผิงครั้งสุดท้าย

อาเข้าใจแล้ว!

ครึ่ก!

“โจมตี!” เฉินผิงสั่ง นักรบทั้งสองลงมืออย่างรวดเร็ว การเคลื่อนไหวของพวกมันไวยิ่งกว่าสายฟ้า

ตัวหนึ่งโบกสะบัดดาบใหญ่สีดำยาวสามเมตร และหุ้มด้วยสายฟ้าสีแดงเข้ม อีกตัวถือดาบยาวสีขาวเรียว ปลายดาบพ่นเปลวไฟสีน้ำเงินเยือกเย็น

เทียนซื่อและผู้อาวุโสถงรีบตอบโต้ แต่พวกเขาทำอะไรไม่ถูก

ดาบสีดำฟาดฟันลงมา และหอกทองคำของเทียนซื่อหักเหมือนกิ่งไม้แห้งๆ ดาบสีขาวฟันทะลุลำแสงพลังวิญญาณของผู้อาวุโสถงราวกับเป็นเพียงกระดาษ ฉีกเกราะป้องกันของเขาออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยในครั้งเดียว

ตูม! ตูม! ตูม!

การโจมตีแต่ละครั้งของรูปปั้นนักรบเต็มไปด้วยพลังมหาศาล ทำให้เทียนซื่อและผู้อาวุโสถงต้องถอยไม่หยุด

แขนซ้ายของเทียนซื่อถูกฟัน เลือดพุ่งออกมาจากบาดแผล ขณะที่ขาขวาของผู้อาวุโสถงฉีกขาด การเคลื่อนไหวของเขาสะดุด พื้นใต้ทั้งสองเปื้อนเลือดแดงเข้ม

“เฉินผิง! พลับพลาเทียนหยวนจะทำให้แกต้องชดใช้!” เทียนซื่อกัดฟันคำราม

เขาใช้มือขยี้ตราประทับหลบหนีสีทอง และเขากับผู้อาวุโสถงก็หายวับไปพร้อมกับแสงสีทอง หนีไปจากที่แห่งนั้นอย่างน่าละอาย