หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5058

เกราะสีทองแตกสลายในทันที เทียนซื่อกระเด็นไปด้านหลังราวกับว่าวสายป่านขาด ร่างของเขากระแทกเข้ากับกำแพงหินดังสนั่น พลังนั้นทะลวงหินโบราณจนเป็นหลุมลึก เศษซากร่วงหล่นลงมารอบตัวเขา

“อะไรกัน” ม่านตาของผู้อาวุโสถงหดตัว สีหน้าบิดเบี้ยวด้วยความเหลือเชื่อ

มือที่เคยลูบเคราหยุดนิ่งกลางคัน กว่าจะรู้ตัวก็พบว่าเขาดึงเคราออกไปหลายเส้นแล้ว

เซียนพเนจรระดับสาม... เอาชนะระดับห้าได้ในหมัดเดียว?

เทียนซื่อที่นอนกลางเศษซากครางและฝืนลุกขึ้น ใบหน้าของเขาซีดราวกับผี เลือดไหลจากมุมปากของเขา

เขาก้มลงมองรอยแผลไหม้จากกำปั้นที่อกของเขาด้วยตาเบิกกว้าง แววตาดูสับสนระคนหวาดกลัว

ไป๋ชวงเองก็พูดไม่ออกเช่นกัน เธอรู้ว่าเทียนซื่อแข็งแกร่ง ไม่ใช่แค่ทรงพลังเท่านั้น แต่เขายังเป็นอัจฉริยะแห่งพลับพลาเทียนหยวน ผู้มีพลังเหนือกว่าระดับบำเพ็ญเพียรของตัวเอง

แต่ภาพที่เห็นตรงหน้ากลับขัดหลักเหตุผล เทียนซื่อ ผู้บำเพ็ญเพียรที่อยู่เหนือเฉินผิงสองขั้น ถูกชกจนปลิวในหมัดเดียว เขาใช้อาวุธทรงพลังในขณะที่เฉินผิงสู้ด้วยมือเปล่า แต่กลับเป็นเทียนซื่อที่บาดเจ็บสาหัส ความพลิกผันนั้นช่างน่าตกตะลึง

เฉินผิงไม่ใช่แค่เอาชนะได้เท่านั้น แต่ยังทำให้เขาอับอายขายหน้า

ม่อชิงหยุนที่ดูอยู่ห่างๆ ถอนหายใจ ความกังวลในใจในที่สุดก็บรรเทาลง ความโล่งใจแผ่ไปทั่วร่าง ตามมาด้วยความทึ่ง หัวใจของเธอเต้นเร็วขึ้น

แข็งแกร่ง หล่อเหลา ไม่กลัวใคร ผู้หญิงที่ไหนจะไม่หลงไหลผู้ชายแบบนี้

“ไม่ธรรมดา” เทียนซื่อถ่มน้ำลายขณะที่ลุกขึ้นจากซากปรักหักพัง เสียงของเขาสั่นเครือด้วยความโกรธ “แต่อย่าเพิ่งได้ใจ ยังไม่จบเท่านี้หรอก!”

เขาส่งเสียงคำรามด้วยความหงุดหงิด เสียงนั้นสะท้อนไปทั่วซากปรักหักพัง

สำหรับเขา มันไม่ใช่แค่ความพ่ายแพ้ แต่เป็นความอับอายขายหน้า

ที่พลับพลาเทียนหยวน เขาถูกยกย่องให้เป็นอัจฉริยะ เป็นที่เคารพของศิษย์ร่วมสำนัก ทุกคนล้วนยกย่อง แต่วันนี้เขากลับถูกคนที่อายุน้อยกว่า ฐานะต่ำกว่าและไม่มีอาวุธบดขยี้ และความเจ็บปวดจากความจริงนั้นก็เจ็บยิ่งกว่าบาดแผลใดๆ

ทันใดนั้นเทียนซื่อก็กระอักเลือด แสงสีทองพุ่งออกมาจากร่างของเขา พุ่งพล่านเหมือนคลื่นยักษ์ ที่ด้านหลังมีร่างยักษ์ปรากฏตัวขึ้น เป็นเทพผู้น่าเกรงขามสวมชุดเกราะสีทองเปล่งประกาย ถือหอกที่เจิดจ้าด้วยพลังศักดิ์สิทธิ์ ในดวงตามีประกายสายฟ้า และรัศมีของมันแผ่แรงกดดันไปทั่ว

“นักรบวิญญาณ?” สีหน้าของผู้อาวุโสถงมืดมน คิ้วขมวดแน่น

เมื่อนักรบวิญญาณปรากฏกายเต็มที่ ซากปรักหักพังก็สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง รอยแตกร้าวกระจายไปทั่วหินใต้เท้าพวกเขา รัศมีของเทียนซื่อพุ่งพล่าน ผลักดันเขาไปสู่ขั้นเซียนพเนจรระดับหก

ตูม!

พลังที่แฝงมากับของการโจมตีขนาดมหึมากระแทกลงพื้นดิน เกิดหลุมยักษ์รูปฝ่ามือลึกสิบฟุต ควันและฝุ่นผงพวยพุ่งขึ้นไปในอากาศ หมอกควันปกคลุมซากปรักหักพัง

เมื่อควันและฝุ่นจางลง เฉินผิงยังคงยืนอยู่ เลือดไหลลงมาจากมุมปากของเขา และเสื้อผ้าขาดจากแรงปะทะ

“เป็นไปได้ยังไง... เป็นไปได้ยังไง” เทียนซื่ออ้าปากค้าง ใบหน้าซีด เฉินผิงต้านการโจมตีที่รุนแรงที่สุดของเขาได้

เฉินผิงใช้หลังมือเช็ดเลือด สายตาจ้องเขม็ง “ถึงตาฉันแล้ว”

พริบตานั้นกระบี่พิฆาตมังกรก็ปรากฏขึ้นในมือของเขา พลังวิญญาณในตัวพุ่งพล่านราวกับภูเขาไฟปะทุ อากาศเต็มไปด้วยด้วยพลังอันดิบเถื่อน

เพียงตวัดครั้งเดียว กระบี่นับไม่ถ้วนก็พุ่งออกมาจากร่างเขา ถักทอเข้าด้วยกันเป็นตาข่ายปราณกระบี่

ฉับ!

ในชั่วพริบตานั้น กระบี่ก็รวมตัวกัน กลายเป็นกระบี่ยักษ์ยาวเกือบร้อยฟุต อักขระมังกรสีแดงเข้มหมุนวนตามคมกระบี่ เรืองแสงด้วยพลังโบราณ ที่ปลายกระบี่ส่องประกายด้วยแสงที่ดูราวกับดวงดาวกลางอวกาศ กระบี่ยักษ์ที่มาพร้อมกับพลังมหาศาลฟาดฟันลงมาใส่เทียนซื่อ

เทียนซื่อรีบสร้างเกราะทองคำ แต่กลับถูกฟันขาดเป็นสองซีกด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว