หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5057

เฉินผิงไม่ได้ตอบทันที เขาเหลือบมองผู้อาวุโสถงด้วยสายตาเย็นชาและระมัดระวัง ความคิดหนึ่งทิ่มเข้ามาในหัวราวกับใบมีด

ถ้าเปิดออกตอนนี้แล้วเจอสมบัติอยู่ข้างใน พวกเขาคงพุ่งเข้ามาเหมือนหมาป่าหิวโหย

แม้ว่าเฉินผิงจะไปถึงขั้นเซียนพเนจรระดับสามแล้ว และไม่กลัวคนเหล่านี้อีกต่อไป แต่เขาก็ประมาทไม่ได้ หากพวกเขาร่วมมือกันคงแย่แน่

สายตาของเขาจับจ้องโลงศพที่เหลืออีกสองโลง แววตาของเขาครุ่นคิด

เขาเหยียดมือออกไป แสงสีแดงจางๆ แผ่ออกจากฝ่ามือของเขา มันสว่างขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งทอรัศมีเจิดจ้าลงบนโลงศพทั้งสอง พลังสีเลือดบนโลงศพตอบสนอง มันกระพริบเป็นจังหวะและผสานกับแสงจากมือของเฉินผิงช้าๆ ราวกับกำลังปรับเข้าหากัน

คนอื่นๆ ต่างเงียบและจ้องมองเฉินผิง ไม่มีใครกล้าขัด ไม่ว่าเขาจะทำอะไรอยู่ มันก็เกินกว่าที่พวกเขาจะเข้าใจ

“จงฟื้น!” เฉินผิงตะโกน เสียงของเขาก้องไปทั่วซากโบราณราวกับฟ้าร้อง

ทุกคนต่างตกตะลึงเมื่อเห็นเขาทำให้โลงศพทั้งสองลอยขึ้นไปในอากาศ แสงสีขาวสว่างวาบตามมา และชั่วพริบตานั้น โลงศพก็หายไปไร้ร่องรอย

เขาเก็บโลงศพไว้ในแหวนเก็บของ ไม่ว่าอะไรก็ตามที่อยู่ในโลงศพเหล่านั้น คงไม่เหมาะที่จะหาคำตอบที่นี่ ในเมื่อล้อมรอบด้วยพันธมิตรที่ไว้ใจไม่ได้และอาจกลายเป็นศัตรู การเปิดโลงศพที่นี่คงไม่ฉลาดนัก

ถ้ามีของมีค่าอยู่ข้างในพวกเขาจะเล่นงานฉันโดยไม่ลังเล

คนอื่นๆ ยืนตัวแข็งทื่อ ตะลึงกับสิ่งที่เพิ่งเห็น ดวงตาหันไปมองเฉินผิง แต่ละสายตาเต็มไปด้วยอารมณ์ที่ต่างกัน ทั้งเกรงขาม โลภ สงสัย และความกลัว

“เจ้าหนู!” เทียนซื่อตะคอกเมื่อเฉินผิงเก็บโลงศพไว้ในแหวนเก็บของ “โลงศพพวกนั้นถูกพบในซากปรักหักพังแห่งนี้ อะไรก็ตามที่อยู่ข้างในควรจะเป็นของเราทุกคน! เจ้ามีสิทธิอะไรถึงฮุบไปเป็นของตัวเอง”

เฉินผิงหันไปหาเขาอย่างใจเย็น “ซากปรักหักพังนี้เป็นของตระกูลคุณหรือเปล่า”

เทียนซื่อขมวดคิ้ว “เปล่า ไม่ใช่”

“แล้วมันเรื่องอะไรของคุณถ้าผมเอาของไปจากที่นี่” น้ำเสียงของเฉินผิงเย็นชาไม่ไหวหวั่น เขาไม่กลัวเทียนซื่ออีกต่อไป ที่จริงเขาไม่ได้มองว่าเทียนซื่อเป็นภัยด้วยซ้ำ

เทียนซื่อตกตะลึงชั่วขณะ เขาไม่นึกว่าเฉินผิงที่เคยพูดจากับเขาด้วยความเกรงใจ จะกล้าโต้ตอบอย่างไม่กลัวเกรง

“ใจกล้าดีนี่” เทียนซื่อขู่ “นี่เจ้ากล้าพูดกับข้าแบบนั้นจริงหรือ”

เฉินผิงยิ้มเยาะ “เปล่า ผมพูดกับหมาอยู่น่ะ”

ผู้อาวุโสถงที่ยืนอยู่ข้างๆ แค่นหัวเราะ เทียนซื่อประเมินเขาสูงเกินไป ถึงกับใช้หอกทะลุฟ้ากับเจ้าหนูระดับสาม แค่ชกหมัดเดียวก็เกินพอแล้ว

ไป๋ชวงและชายชุดดำทั้งสามยังคงเงียบและจ้องมองสนามรบ ในสายตาของพวกเขา ชะตากรรมของเฉินผิงถึงฆาตแล้ว

แต่เฉินผิงไม่เคลื่อนไหว ตอนแรกเขายืนนิ่งอ้อยอิ่งอยู่ตรงนั้น ท่าทางผ่อนคลาย ริมฝีปากเผยรอยยิ้มเย้ย ในดวงตามีแววดูถูกเหยียดหยาม

และทันใดนั้น เมื่อหอกทองคำห่างจากคอของเขาเพียงเก้าเซนติเมตร ร่างของเขาก็พร่ามัว พริบตานั้นเฉินผิงก็หายวับไปจากหอก การเคลื่อนไหวของเขารวดเร็วมากราวกับพุ่งทะลุอากาศ เหมือนเงาที่ลอดผ่านแสง ในขณะเดียวกันหมัดขวาของเขาก็เกิดประกายสีทองเจิดจ้า

“หมัดเซิ่งกวง!” เขาคำราม

ตูม!

ดวงตาของเทียนซื่อเบิกกว้างด้วยความตื่นตระหนก เขาพยายามสร้างเกราะแสงสีทองรอบอกของเขา บิดร่างกายเพื่อหลบหลีกอย่างร้อนรน

แต่สายเกินไปแล้ว

หมัดของเฉินผิงซัดเข้าที่อกของเทียนซื่ออย่างแม่นยำ พลังที่แฝงมากับหมัดเปรียบเสมือนคลื่นยักษ์ซัดสาดเข้าไปไม่หยุดยั้ง เพิ่มพูนขึ้นทุกๆ ลมหายใจจนกลายเป็นคลื่นทำลายล้าง