หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5057

เฉินผิงไม่ได้ตอบทันที เขาเหลือบมองผู้อาวุโสถงด้วยสายตาเย็นชาและระมัดระวัง ความคิดหนึ่งทิ่มเข้ามาในหัวราวกับใบมีด

ถ้าเปิดออกตอนนี้แล้วเจอสมบัติอยู่ข้างใน พวกเขาคงพุ่งเข้ามาเหมือนหมาป่าหิวโหย

แม้ว่าเฉินผิงจะไปถึงขั้นเซียนพเนจรระดับสามแล้ว และไม่กลัวคนเหล่านี้อีกต่อไป แต่เขาก็ประมาทไม่ได้ หากพวกเขาร่วมมือกันคงแย่แน่

สายตาของเขาจับจ้องโลงศพที่เหลืออีกสองโลง แววตาของเขาครุ่นคิด

เขาเหยียดมือออกไป แสงสีแดงจางๆ แผ่ออกจากฝ่ามือของเขา มันสว่างขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งทอรัศมีเจิดจ้าลงบนโลงศพทั้งสอง พลังสีเลือดบนโลงศพตอบสนอง มันกระพริบเป็นจังหวะและผสานกับแสงจากมือของเฉินผิงช้าๆ ราวกับกำลังปรับเข้าหากัน

คนอื่นๆ ต่างเงียบและจ้องมองเฉินผิง ไม่มีใครกล้าขัด ไม่ว่าเขาจะทำอะไรอยู่ มันก็เกินกว่าที่พวกเขาจะเข้าใจ

“จงฟื้น!” เฉินผิงตะโกน เสียงของเขาก้องไปทั่วซากโบราณราวกับฟ้าร้อง

ทุกคนต่างตกตะลึงเมื่อเห็นเขาทำให้โลงศพทั้งสองลอยขึ้นไปในอากาศ แสงสีขาวสว่างวาบตามมา และชั่วพริบตานั้น โลงศพก็หายไปไร้ร่องรอย

เขาเก็บโลงศพไว้ในแหวนเก็บของ ไม่ว่าอะไรก็ตามที่อยู่ในโลงศพเหล่านั้น คงไม่เหมาะที่จะหาคำตอบที่นี่ ในเมื่อล้อมรอบด้วยพันธมิตรที่ไว้ใจไม่ได้และอาจกลายเป็นศัตรู การเปิดโลงศพที่นี่คงไม่ฉลาดนัก

ถ้ามีของมีค่าอยู่ข้างในพวกเขาจะเล่นงานฉันโดยไม่ลังเล

คนอื่นๆ ยืนตัวแข็งทื่อ ตะลึงกับสิ่งที่เพิ่งเห็น ดวงตาหันไปมองเฉินผิง แต่ละสายตาเต็มไปด้วยอารมณ์ที่ต่างกัน ทั้งเกรงขาม โลภ สงสัย และความกลัว

“เจ้าหนู!” เทียนซื่อตะคอกเมื่อเฉินผิงเก็บโลงศพไว้ในแหวนเก็บของ “โลงศพพวกนั้นถูกพบในซากปรักหักพังแห่งนี้ อะไรก็ตามที่อยู่ข้างในควรจะเป็นของเราทุกคน! เจ้ามีสิทธิอะไรถึงฮุบไปเป็นของตัวเอง”

เฉินผิงหันไปหาเขาอย่างใจเย็น “ซากปรักหักพังนี้เป็นของตระกูลคุณหรือเปล่า”

เทียนซื่อขมวดคิ้ว “เปล่า ไม่ใช่”

“แล้วมันเรื่องอะไรของคุณถ้าผมเอาของไปจากที่นี่” น้ำเสียงของเฉินผิงเย็นชาไม่ไหวหวั่น เขาไม่กลัวเทียนซื่ออีกต่อไป ที่จริงเขาไม่ได้มองว่าเทียนซื่อเป็นภัยด้วยซ้ำ

เทียนซื่อตกตะลึงชั่วขณะ เขาไม่นึกว่าเฉินผิงที่เคยพูดจากับเขาด้วยความเกรงใจ จะกล้าโต้ตอบอย่างไม่กลัวเกรง

“ใจกล้าดีนี่” เทียนซื่อขู่ “นี่เจ้ากล้าพูดกับข้าแบบนั้นจริงหรือ”

เฉินผิงยิ้มเยาะ “เปล่า ผมพูดกับหมาอยู่น่ะ”