หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5056

ประกายความโลภเบาบางแต่เห็นได้ชัดเจน เปล่งประกายในแววตาของชายชรา เขาหัวเราะเบาๆ “ดี ดีมาก...”

พอเขาขยับแขนเสื้อ มิติก็เริ่มบิดเบี้ยว ชั่วพริบตานั้นเฉินผิงก็ถูกพาเข้าไปในมิติโกลาหล

ชายชราตามมาพร้อมกับยิ้ม ดวงตาจ้องมองเฉินผิง “เจ้ามีศักยภาพสูง เจ้าหนุ่ม ข้าจะช่วยให้เจ้าขึ้นไปถึงขั้นเซียนโลกา”

เฉินผิงแสร้งทำเป็นตื่นเต้น “ขอบคุณผู้อาวุโส!”

ผู้เฒ่าขาวยกมือขึ้นและวางลงบนศีรษะของเฉินผิง ทันใดนั้นแสงอ่อนๆ ก็แผ่ไปทั่วร่างกายของเฉินผิง มันผ่อนคลายและเจิดจ้า “เอาล่ะ ข้าจะยกระดับให้เจ้าเดี๋ยวนี้”

ทว่าชั่วลมหายใจถัดมา เสียงของชายชรากลับเย็นชาและอำมหิต มือของเขาบิดเบี้ยวกลายเป็นวังวนสีดำที่เริ่มดูดพลังชีวิตของเฉินผิงด้วยความเร็วที่น่าสะพรึงกลัว

เขาคิดว่าเขาชนะ แต่แล้ว-

“จิตตวิสุทธิ!” ดวงตาของเฉินผิงเบิกกว้างและเปล่งประกายด้วยพลัง แก่นวิญญาณของเขาลุกโชน และจิตตวิสุทธิพวยพุ่งพร้อมทวนกระแสพลัง มันโต้กลับด้วยการดูดพลังจากผู้เฒ่าขาวอย่างรุนแรง

“อะไรกัน” ผู้เฒ่าผงะถอยด้วยความตกใจ เขาพยายามดึงมือกลับ แต่สายเกินไป ร่างวิญญาณของเขาถูกตรึง ไม่สามารถขยับได้

“จิ้งจอกเฒ่า” เฉินผิงเยาะเย้ยด้วยดวงตาเย็นชา “แกอาจหลอกคนอื่นได้ แต่หลอกฉันไม่ได้ แกเสนอพลังแลกกับการดูดพลังชีวิตของพวกเขาใช่ไหม คิดจะฟื้นคืนชีพตัวเองด้วยการขโมยร่างของพวกเขาสินะ”

ดวงตาของผู้เฒ่าเบิกกว้างด้วยความหวาดกลัว “เจ้า... เจ้ารู้จักวิชาเซียนโบราณนี้ได้ยังไง” ร่างของเขาเริ่มสั่นไหว ความมั่นใจหายไปจากน้ำเสียง

สายตาของเฉินผิงเชือดเฉือน เย็นชาและเด็ดเดี่ยว “โชคร้ายจริงๆ แกเลือกเหยื่อผิดคนแล้ว พลังของแกต้องเป็นของฉัน!”

ตูม!

จิตตวิสุทธิพุ่งขึ้นมาอีกครั้งอย่างไม่ทันตั้งตัว เป็นกระแสพลังที่กลืนกินไม่หยุด ร่างวิญญาณของผู้เฒ่าขาวเหี่ยวเฉาต่อหน้าเฉินผิง มันหดตัวลงด้วยความเร็วที่น่าสะพรึงกลัว

“ไม่!” ผู้เฒ่ากรีดร้อง เสียงของเขาก้องกังวานในความว่างเปล่า จากนั้นเมื่อสิ้นเสียงร้องสุดท้ายด้วยความกลัว วิญญาณของเขาก็แตกสลายอย่างสมบูรณ์ กลายเป็นพลังบริสุทธิ์ที่พุ่งเข้าสู่ร่างของเฉินผิงเหมือนคลื่นยักษ์

พลังพุ่งทะยานผ่านตัวเขา ชั่วพริบตานั้นระดับบำเพ็ญเพียรของเฉินผิงก็พุ่งไปถึงขั้นเซียนพเนจร ระดับสาม

เฉินผิงดีใจมาก รัศมีรอบตัวเขาตอนนี้คมกริบและมั่นคง ไม่มีความจำเป็นต้องเก็บงำฝีมืออีกต่อไป หากเทียนซื่อกล้าพูดจาไม่เข้าหูแม้แต่คำเดียว เฉินผิงก็พร้อมที่จะสั่งสอนเขา

เมื่อมาถึงขั้นเซียนพเนจรระดับสาม ต่อให้คู่ต่อสู้ไปถึงระดับแปดเขาก็ใม่หวั่น

เมื่อเฉินผิงโผล่ออกมาจากมิติโกลาหลเพียงลำพัง ความเงียบชวนอึดอัดก็ปกคลุมทุกคน ทุกสายตาหันไปมองเขาด้วยความเหลือเชื่อ

เฉินผิงพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม ตาของเขาหรี่ลงขณะมองไปยังโลงศพโบราณทั้งสาม “ซากปรักหักพังของสำนักต้านสวรรค์... มันก็แค่กับดัก” เขากล่าวอย่างเย็นชา “เจ้าพวกน่าเวทนานั่นอยู่รอดมาได้ด้วยการดูดพลังชีวิตของผู้บุกรุก รักษาวิญญาณของตัวเองไว้ รอเวลาเหมาะสมที่จะคืนชีพอย่างอดทน”

แม้ว่าบางคนจะยังคงกังขา แต่ก็ไม่อาจเพิกเฉยต่อความจริงที่ร่างกายของพวกเขากระซิบบอก พลังชีวิตกำลังร่อยหรอช้าๆ

พวกเขายังเป็นเพียงผู้บำเพ็ญเพียรพเนจร ยังห่างไกลจากการเป็นเซียนที่แท้จริง เมื่อพลังชีวิตหมดลง ระดับบำเพ็ญเพียรของพวกเขาก็จะหยุดนิ่ง ความเสื่อมถอยจะตามมา จากนั้นก็ความตาย

เทียนซื่อตะโกนออกมาด้วยความหงุดหงิด และโจมตีโลงศพที่ใกล้ที่สุดอย่างบ้าคลั่ง

โลงศพตรงกลางถูกทำลายจนเหลือเพียงเศษซาก แต่อีกสองโลงยังคงไม่มีใครแตะต้อง อักขระลึกลับเลื้อยไปตามพื้นผิว เรืองแสงจางๆ เคลื่อนไหวไม่หยุดราวสิ่งมีชีวิต

เฉินผิงจ้องมองโลง เขาตัดสินใจเปิดออกมาเพื่อตรวจสอบ

อาจจะมีอะไรบางอย่างอยู่ข้างในเราไม่ได้มาไกลขนาดนี้เพื่อกลับไปมือเปล่า

เฉินผิงย่อตัวลงข้างๆ โลงศพ ดวงตาหรี่ลงขณะมองดูอักขระลึกลับที่หมุนวนบนพื้นผิว

ผู้อาวุโสถงที่ด้านหลังเย้ยหยัน “อย่างเจ้าจะไปรู้อะไร”