หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5138

เฉินผิงหัวเราะเบาๆ พลางกล่าวกับหัวหน้าเผ่าว่า “ถ้าคนของคุณตายหมด ถุงพวกนั้นก็จะเป็นของผมอยู่ดี ไม่สำคัญว่าผมจะช่วยหรือเปล่า คิดหรือว่าศพของพวกคุณจะหยุดยั้งผมได้”

หัวหน้าเผ่าชะงักและพูดไม่ออก หากคนในเผ่าตายหมดทุกคน ทรัพย์สินของพวกเขาจะเป็นของคนที่รอดชีวิต เฉินผิงไม่มีความจำเป็นต้องช่วยพวกเขาเลย

“ข้าขอร้องให้เจ้าช่วยเรา แต่ถ้าไม่ช่วยก็ช่างเถอะ เราไม่กลัวตายอยู่แล้ว!” ชายหนุ่มในชุดคลุมสีขาวตวาด จ้องมองเฉินผิงด้วยความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด

เขาอยู่ท่ามกลางเหล่าคนหนุ่มสาวที่ถูกเลือก และแม้จะอายุยังน้อย แต่ระดับบำเพ็ญเพียรของเขาก็อยู่ที่ขั้นเซียนพเนจรระดับแปด ถือว่ามีพรสวรรค์

เฉินผิงกวาดสายตามองทั่วกลุ่ม ทุกคนล้วนเป็นเด็กรุ่นใหม่ เปี่ยมล้นด้วยศักยภาพ

นั่นเหรอแผนของเขารักษาอนาคตของเผ่าเอาไว้ เฉินผิงคิด

“ระวังมารยาทหน่อย!” หญิงสาวคนหนึ่งก้าวออกมาข้างหน้า ใบหน้าซีดเผือดแต่ดวงตายังคงแน่วแน่ “ขอโทษด้วย สหาย” เธอกล่าวกับเฉินผิงด้วยน้ำเสียงสงบ “ไม่ว่าเจ้าจะช่วยพวกเราหรือไม่ก็ตาม นั่นก็เป็นสิทธิ์ของเจ้า”

เธอหันไปหาคนในกลุ่มและประกาศ “นี่อาจเป็นชะตากรรมของเผ่าอู่เย่า ยอมรับมันซะและสู้เคียงข้างหัวหน้าเผ่ากันเถอะ!”

“เราจะสู้!” คนหนุ่มสาวร้องพร้อมกัน

ด้วยความมุ่งมั่น พวกเขาเตรียมตัววิ่งกลับไปหาหัวหน้าเผ่าและเผชิญอัสนีบาตสีชาดด้วยกัน

หัวหน้าเผ่าถอนหายใจยาวอย่างหมดหนทาง เขาหวังให้เด็กๆ เหล่านี้สืบทอดอนาคตของเผ่า แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเผ่าอู่เย่าอาจจะหายไปจากหน้าประวัติศาสตร์

“เดี๋ยวก่อน” เสียงของเฉินผิงดังก้องท่ามกลางความโกลาหล

ความหวังปรากฎในดวงตาของหัวหน้าเผ่า ขณะที่หูหม่าซือดึงแขนเสื้อของเฉินผิงอย่างกังวล “เฉินผิง คิดให้ดีก่อน อัสนีบาตสีชาดนั่นน่ากลัวมาก เจ้าปกป้องพวกเขาได้จริงหรือ?”

“ให้ปกป้องคนทั้งเผ่าคงเป็นไปไม่ได้หรอก แต่แค่เด็กไม่กี่สิบคนน่าจะพอไหว” เฉินผิงตอบ

“เจ้าจะช่วยพวกเราจริงๆ เหรอ” หัวหน้าเผ่าถาม ทุกคำแฝงด้วยความหวัง

“ไม่ได้ช่วยเปล่าๆ ต้องมีของตอบแทน” เฉินผิงพูดก่อนจะก้าวไปข้างหน้า ข้ามไปยังใจกลางของพื้นที่ซึ่งถูกสายฟ้าฟาด

“มัวทำอะไรอยู่? รีบไปช่วยพวกเขาสิ!” ชายหนุ่มในชุดสีขาวตะโกนลั่นด้วยความตื่นตระหนก ความโกรธเกรี้ยวทำเอาใบหน้าบิดเบี้ยว

เขาหันไปหาเฉินผิง เชื่อว่าหากเฉินผิงขยายโล่ออกไปน่าจะช่วยคนในเผ่าได้มากขึ้น

เฉินผิงไม่สนใจเขา ทำทุกวิถีทางเพื่อต้านการโจมตีไม่หยุดยั้งของสายฟ้า

หญิงสาวคนหนึ่งจ้องมองชายชุดคลุมสีขาวอย่างดุๆ และตวาด “เงียบซะ”

ที่ด้านนอกโล่ หัวหน้าเผ่าวัยกลางคนมองดูคนของเขาสลายไปภายใต้แสงสีแดงเข้มของสายฟ้า และในที่สุดก็ปลดปล่อยพลังทั้งหมดออกมา

“อ๊าก!” เขาคำราม และชั่วพริบตานั้น ทั่วร่างของเขาก็ลุกเป็นไฟราวกับคบเพลิงมีชีวิต

“หัวหน้าเผ่า!” ผู้รอดชีวิตที่อยู่ใต้โล่ทองคำของเฉินผิงร้องออกมา น้ำตาไหลอาบแก้มขณะที่ความโศกเศร้าจุกอก