หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1627

“อะไรทำให้คุณรีบร้อนอะไรขนาดนั้น อันหลิงหรง?”

เมื่อเห็นหญิงวัยกลางคน หานฟู่เซิงก็รีบก้าวไปข้างหน้าและถามคำถามนั้นออกไป

หญิงวัยกลางคนผู้นี้คืออันหลิงหรง ภรรยาของเขา

“หานฉิงเอ๋อร์—”

อันหลิงหรงอ้าปากกำลังจะหวีดร้องแต่แล้วเธอก็หยุดพูดกลางคัน คิ้วของเธอขมวดเข้าหากันเหมือนมองเห็นไม่ชัด แล้วเธอก็กวาดสายตามองไปรอบๆ

ทันใดนั้น สีหน้าของหานฟู่เซิงก็พลันเปลี่ยน ความหวาดหวั่นของเขาเผยออกมาชัดเจน

“หานฉิงเอ๋อร์เป็นอะไรไป อันหลิงหรง” เขาถาม

แต่อันหลิงหรงก็โบกมือให้เขาเงียบก่อนจะหลับตาลงเล็กน้อย ราวกับพยายามครุ่นคิดอะไรสักอย่าง

เมื่อหานฟู่เซิงเห็นเช่นนั้น เขาก็เหงื่อแตกพลั่ก

เขาแอบใช้มือขวาของเขาประสานอิน ดวงแสงที่ดูคล้ายกับแสงหิ่งห้อยตกลงมาทั่วทั้งห้องโถง ดูเหมือนจะใช้ปกปิดรัศมีบางอย่างเอาไว้

หลังจากนั้นไม่นาน อันหลิงหรงก็ลืมตาขึ้นอีกครั้ง เธอขมวดคิ้ว “ทำไมฉันรู้สึกได้ถึงกลิ่นหอมจากตัวผู้หญิงในห้องโถง”

“จริงเหรอ ทำไมผมไม่ได้กลิ่นอะไรเลย”

หานฟู่เซิงแสร้งทำเป็นสูดดม

"เลิกแกล้งทำซะที! มีผู้หญิงเข้ามาในนี้ใช่ไหม?” อันหลิงหรงถาม

"อ๋อ ผมจำได้แล้ว! ก่อนหน้านี้มู่หลานมาที่นี่ ผมก็เลยบอกให้เธอไปทำธุระให้ผม" หานฟู่เซิงรีบอธิบาย

“แต่ทำไมฉันรู้สึกเหมือนว่ากลิ่นนี้ไม่ใช่ของเธอ”

อันหลิงหรงนิ่วหน้า เธอทำสีหน้าสงสัย

“ทำไมจะไม่ใช่ล่ะ! คุณคิดมากเกินไปแล้ว จะมีผู้หญิงเข้ามาได้ยังไงในเมื่อที่นี่เป็นอาณาจักรลับ” หานฟู่เซิงยืนยันเสียงหวาน เขาเดินไปข้างหน้าแล้วเข้าไปโอบไหล่ของเธอ

ตูม!