หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1643

"ถ้านี่มาจากสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ก็แปลว่าทั้งหมดนี่ก็อาจจะเป็นเรื่องจริง โอ้ เยี่ยมมาก! ผมไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผมจะได้เห็นสำนักที่เชียวชาญด้านคาถามนตราที่เก่าแก่ที่สุดในชีวิตของผม! พวกเรารีบออกเดินทางเดี๋ยวนี้เลยเถอะ ผมแทบรอที่จะไปที่นั่นไม่ไหวแล้ว!” หูหม่าซือกระตุ้น

เขาจับมือเฉินผิงโดยกำลังจะลากเขาออกไป

"เดี๋ยวก่อน! ผมต้องล้างเนื้อล้างตัวก่อน!" เฉินผิงท้วง

เขาดูราวกับคนเร่ร่อน ดังนั้นเขาจึงต้องทำความสะอาดก่อนออกเดินทาง

ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา เฉินผิงหมกมุ่นอยู่กับความสมเพชตัวเองเพราะเขารู้ว่ามันค่อนข้างยากสำหรับเขาที่จะเพิ่มระดับการฝึกบำเพ็ญฌานของเขาในตอนนี้

เขาจะได้รับความก้าวหน้าก็ต่อเมื่อได้รับโอกาส แต่โอกาสนั้นยากที่จะได้มา ใครจะรู้ว่าเขาต้องรอโอกาสต่อไปอีกนานแค่ไหน?

หากเฉินผิงสามารถเชี่ยวชาญคาถาเวทย์และสร้างเครื่องรางเพื่อทำให้ศัตรูหวาดกลัวและปกป้องสังคมได้ ความสามารถของเขาจะเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว

เขาสามารถสร้างเครื่องรางเพื่อปกป้องคนที่เขารักได้ ด้วยวิธีนี้เขาจะไม่ต้องกังวลว่าศัตรูของเขาจะจับพวกเขาไป

หลังจากล้างเนื้อล้างตัวเรียบร้อย เฉินผิงก็กลับมาหล่อเหลาเช่นเดิมในที่สุด

"นี่ ทำไมคุณถึงได้อาบน้ำนานนักล่ะ? คุณเป็นผู้หญิงหรือไง? เอาเถอะ ตอนนี้เราต้องไปกันแล้ว!"

หูหม่าซือผู้ใจร้อนรีบดึงเฉินผิงเพื่อไปที่สนามบิน

“หูหม่าซือ ผมคิดว่าคุณจะไม่กล้ากลับมาจิงตูแล้วเสียอีก ทำไมคุณกลับมาตอนนี้” เฉินผิงถาม

"จู้จื่อซานตายแล้ว ดังนั้นผมจึงไม่มีอะไรจ้องกลัวอีกแล้ว! ในเมื่อตอนนี้เขาตายไปแล้ว นั่นก็แปลว่าคุณเป็นเพียงคนเดียวเท่านั้นที่รู้จักตัวตนของผม" หูหม่าซืออธิบายอย่างมีความสุข

ดูเหมือนเขาจะดีใจที่จู้จื่อซานได้ตายไป

พวกเขาขึ้นเครื่องบินไปที่เมืองไป่ไห่

ซากปรักหักพังโบราณของ สำนักผนึกสวรรค์อยู่ใกล้เมืองไป่ไห่ซึ่งอยู่ห่างจากจิงตูหลายพันไมล์

เฉินผิงมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างว่างเปล่า

เขาไปที่เมืองไป่ไห่เมื่อปีที่แล้วกับไป๋จ่านถังเพราะหุบเขาซีหนานส๋วนเยว่

ฉันสงสัยจังว่าตอนนี้ไป๋จ่านถังและเซินเมิ่งเฉินเป็นอย่างไรบ้างนะ...