หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 172

กู่เวิ่นเทียนจะมีเครือข่ายผู้ติดต่อที่กว้างขวาง ดังนั้นจึงไม่ยากที่จะหาหมอที่มีทักษะทางการ แพทย์ที่ยอดเยี่ยม แต่หลังจากกู่เวิ่นเทียนได้ยินเกี่ยวกับอาการของภรรยาเฒ่าซ่ง เขาก็เดาได้ทันทีว่าน่าจะไม่ใช่การเจ็บป่วยธรรมดาๆ เขาเลยต้องตามเฉินผิงมา

ไม่นานนัก ภายใต้การนำทางของเฒ่าซ่ง เฉินผิงและคนอื่นๆ ก็มาถึงบ้านเล็กๆ หลังหนึ่ง บ้านหลังนั้นเล็กมาก มีห้องที่ก่อด้วยอิฐเพียงสามห้อง ที่มุมหนึ่งของลานบ้านยังเลี้ยงไก่และเป็ด กลิ่นไม่พึงประสงค์กระจายฟุ้ง!

พอเข้าไปในลาน ซูอวี่ฉีขมวดคิ้วเล็กน้อยและปิดจมูกปิดปาก เธอที่ไม่ค่อยมาที่แบบนี้จึง ทนกลิ่นไม่ได้ แต่เฉินผิงกลับไม่รู้สึกอะไร อันที่จริงเขาเคยอยู่ในชนบทมาสิบกว่าปี ก่อนจะย้ายมาอยู่ในเมืองกับแม่

ทันทีที่เฉินผิงและคนอื่นๆ เข้ามาในห้อง พวกเขาได้ยินผู้หญิงคนหนึ่งร้องไห้อยู่ในห้องทางด้านซ้าย เสียงนั้นแหลมเศร้าสลดเป็นพิเศษ!

"อา...ฉันจะฆ่าพวกแก ฉันจะฆ่าพวกแก... ตอนนี้ข้าคือสนมเอกและข้าจะสั่งประหารชีวิตพวกเจ้า.."

เสียงของผู้หญิงคนนั้นกำลังร้องให้โวยวาย ทำให้ซูอวี่ฉีตกใจจนหน้าซีด มือข้างหนึ่งจับแขนเสื้อของเฉินผิงไว้แน่น เธอรู้สึกเสียใจเล็กน้อยที่ตามเขามา!

เฒ่าซ่งเปิดประตูทางด้านซ้ายออกให้เห็นหญิงชราวัยหกสิบกว่าคนหนึ่ง ผมหงอกเต็มศรีษะ ใบหน้าเหี่ยวย่นกำลังกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง

ในห้องมีแค่เตียงหลังเดียวและไม่มีอย่างอื่นอีก เมื่อเห็นคนเข้ามาหญิงชราก็กระโดดขึ้นไปบนเตียงทันที!

“เจ้าเป็นใคร บังอาจบุกเข้ามาในวังข้า ข้าจะจับเจ้า...”

หญิงชราเบิกตากว้างและคำราม!

“ที่รัก ผมกำลังพาคนมาดูอาการคุณ คุณอย่าดื้อเลย...”

สามีเข้าไปปลอบประโลมภรรยาของตน!

แต่ใครจะรู้ว่าหญิงชราจะก้าวมาข้างหน้า กัดเฒ่าซ่งอย่างรุนแรงก่อนจะวิ่งไปตรงมุมห้อง!

"เฮ้อ..." เมื่อเห็นแบบนี้ เฒ่าซ่งก็ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้!

“ภรรยาของคุณเป็นแบบนี้มานานแค่ไหนแล้ว เธอเสียสติมาตลอดเลยหรือ”

เฉินผิงถามเฒ่าซ่ง

“เป็นได้เจ็ดแปดวันแล้ว ไม่ได้เป็นแบบนี้ตลอด บางครั้งก็ดีบางครั้งก็แย่ แต่ตอนนี้ช่วงเวลาที่ดี เริ่มน้อยลงเรื่อยๆ...”