หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1735

“ไม่จริง เป็นไปไม่ได้แน่นอน ผมเกือบถูกสัตว์อสูรแมงมุมกิน นี่คุณจะบอกว่าแม้แต่สัตว์อสูรที่ทรงพลังเทียบเท่าขุนพลยุทธ์ขั้นต้นผมก็ยังเอาชนะไม่ได้งั้นเหรอ?” เฉินผิงไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะพ่ายแพ้ต่อสัตว์อสูรในระดับนั้น เมื่อความแข็งแกร่งของเขาเท่ากับขุนพลยุทธ์ขั้นสาม

เก๋อหยู่หานยิ้ม “สัตว์อสูรทุกตัวมีจุดแข็งและจุดอ่อนของตัวมันเอง สัตว์อสูรแมงมุมตัวนี้มีการป้องกันที่แข็งแกร่งเป็นพิเศษ แต่คุณกลับเลือกที่จะสู้กับมันแบบตัวต่อตัว ถ้าคุณโจมตีหางของมันในขณะที่มันพ่นเส้นใย คุณก็คงฆ่ามันได้อย่างง่ายดาย”

เรื่องที่เธอเผยให้เห็นทำเอาเฉินผิงหมดคำจะพูด จริงๆ แล้วฉันก็ไม่ได้ใส่ใจที่จะเรียนรู้เรื่องสัตว์อสูรเลย เดาว่าฉันคงต้องศึกษาไว้บ้างในอนาคต

เมื่อมองไปยังถ้ำที่พังทลาย จู่ๆ เขาก็นึกถึงผู้คนที่กลายเป็นดักแด้มนุษย์

โทสะและเจตจำนงสังหารพลุ่งพล่านในใจของเขา ในขณะที่เขากัดฟันพูดว่า “ฉันจะให้ไอ้พวกเลวทรามนั่นต้องชดใช้! ฉันจะไม่ลืมแกแน่ สำนักสุขาวดี”

แววตาอันเย็นชาผุดขึ้นในดวงตาของเขา

"ไปกันเถอะ!" หูหม่าซือเรียกเฉินผิง

เฉินผิงพยักหน้าตอบรับ ก่อนที่ทั้งสามคนจะเตรียมตัวเดินทาง

ในขณะนั้น มีรถยนต์คันหนึ่งกำลังแล่นอยู่บนเส้นทางในป่า

คาซูโอะและชายวัยกลางคนมีหนวดนั่งอยู่ในรถ

“ผมวางใจในตัวคุณนะ คุณซากาตะ” คาซูโอะพูดอย่างสุภาพ

ชายวัยกลางคนคือปรมาจารย์แสวงวิญญาณที่คาซูโอะเชิญมาจากต่าวกั๋ว มาซามูระ ซากาตะ แม้ว่ามาซามูระจะไม่ได้แข็งแกร่งมากเป็นพิเศษ แต่วิชาแสวงวิญญาณของเขาก็ได้นับว่าเชี่ยวชาญ

“ไม่จำเป็นต้องยกยอผมขนาดนั้น คุณคาวากุจิ ผมก็อยากเห็นเหมือนกันว่าวิญญาณเมื่อหลายพันปีก่อนหน้าตาเป็นยังไง” มาซามูระตอบด้วยรอยยิ้ม

หลังจากที่คาซูโอะจอดรถ พวกเขาก็เริ่มเดินเข้าไปในป่า

อย่างไรก็ตาม ทันทีที่คาซูโอะก้าวเข้ามาในป่า สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป

คาซูโอะไล่ตามเฉินผิงและคนอื่นๆ อย่างฉุนเฉียว

ไม่ว่าเฉินผิงและคนอื่นๆ จะหนีไปไกลแค่ไหน คาซูโอะก็ไม่หยุดไล่ตาม

“พาเก๋อหยู่หานหนีไปทางอื่น หูหม่าซือ ผมจะล่อคาซูโอะให้ไปอีกทาง” เฉินผิงสั่ง

หูหม่าซือถามอย่างเป็นกังวล “คุณจะไม่เป็นอะไรเหรอถ้าตัวคนเดียว เฉินผิง? คาซูโอะ ดูไม่อ่อนแอเลยนะ”

"เขาพูดถูก คาซูโอะมีพลังมหาศาล เขาแข็งแกร่งเทียบเท่ากับขุนพลยุทธ์ขั้นสูง แม้แต่ฉันก็สู้เขาไม่ได้” เก๋อหยู่หานเสริม

"ไม่เป็นไร ผมวิ่งได้เร็วกว่านี้ ตราบใดที่เขาตามผมไม่ทัน ผมก็จะไม่เป็นไร ถ้าเราไม่ทำแบบนี้ สุดท้ายเราจะเสร็จเขากันหมด” เฉินผิงยืนยัน ถ้าเราสามคนไม่แยกกัน เขาจะเข้าถึงตัวพวกเราได้ไม่ช้าก็เร็ว ถ้าเป็นอย่างนั้นจะไม่มีเราคนไหนหนีพ้น ตราบใดที่หูหม่าซือและเก๋อหยู่หานปลอดภัย ฉันก็จะหลบหนีไปได้ด้วยความเร็วของฉัน

“ตกลง อย่างนั้นก็ระวังตัวด้วย เราค่อยไปเจอกันที่เมืองด้านนอกป่า” พอพูดจบหูหม่าซือก็หนีไปอีกทางพร้อมกับเก๋อหยู่หาน