"มันคืออะไร?"
กู่เวิ่นเทียนและเฉินผิงถามพร้อมกัน
"มันคือเห็ดหลินจือ มันดูใหญ่มากเหมือนเห็ดหลินจือป่า แต่มันแตกต่างจากเห็ดหลินจืออื่นๆ เล็กน้อย ภรรยาของผมคิดว่าสิ่งนี้ต้องมีค่ามาก เธอจึงนำมันกลับมา"
เฒ่าซ่งพูดด้วยสีหน้าอึดอัดใจ!
“มันอยู่ที่ไหน เอามาให้ผมดู...”
เฉินผิงกล่าว!
เฒ่าซ่งพยักหน้าแล้วเดินออกจากห้อง ในไม่ช้าก็กลับมาพร้อมกับขวดแก้วใบใหญ่ในมือของเขา!
ในขวดแก้วมีเห็ดหลินจือที่เหี่ยวเฉาอยู่จริงๆแต่เห็ดหลินจือนี้ดูไม่เหมือนพืชเลย!
“นี่มันเห็ดหลินจืออะไรเนี่ย นี่มันกองเนื้อเน่าชัดๆ...”
หลังจากที่ซูอวี่ฉีเห็นสิ่งที่บรรจุอยู่ในขวดแก้ว เธอก็แทบจะอ้วกออกมา!
“นี่ไม่ใช่เนื้อเน่าหรอก แท้จริงแล้วเป็นพืชที่เติบโตบนพื้นดิน แต่ดูเหมือนผลิตภัณฑ์จากเนื้อสัตว์…”
เฒ่าซ่งพูดจบก็เปิดขวดแก้วหยิบของออกมา
“เฒ่าซ่ง ระวังโดนพิษ...”
กู่เวิ่นเทียนรีบตะโกนเมื่อเขาเห็นว่าท่านซ่งกำลังจะใช้มือหยิบสิ่งของนั้น
“ไม่เป็นไร ผมเคยสัมผัสมันแล้ว ถ้ามันมีพิษผมคงโดนพิษไปนานแล้ว!”
เฒ่าซ่งไม่คัดค้านและหยิบสิ่งที่คล้ายกับเห็ดหลินจือออกมาโดยตรง!
“งั้นก็แสดงว่า เป็นไปไม่ได้ที่ภรรยาของคุณจะถูกวางยาพิษด้วยของแบบนี้!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...