หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1790

การสนทนาของเฉินผิงและฟ่านเจียงทำให้ชายชุดดำสองคนโกรธ

“แกสองคนชาวต้าซย่า ไปให้พ้นสายตาของฉันดีกว่า มิฉะนั้นพวกแกจะต้องไม่รอดจากที่นี่เช่นกัน” หนึ่งในนั้นขู่เขาทั้งสองด้วยท่าทางอาฆาต

แอนนาหันไปทางเฉินผิงเช่นกัน “เฉินผิง อย่าเข้ามายุ่ง คุณควรหนีไปกับเพื่อนของคุณ คนพวกนี้แข็งแกร่งมาก”

“พูดตามตรง ผมเองก็สงสัยเหมือนกันว่าพวกเขาจะแข็งแกร่งสักแค่ไหน”

เฉินผิงมองฟ่านเจียงด้วยรอยยิ้ม

ฟ่านเจียงพยักหน้ารับทราบก่อนจะกระโจนขึ้นไปบนอากาศตรงไปหาชายทั้งสอง

“เฉินผิง คุณไม่ใช่คู่ต่อสู่ของพวกเขา พวกเขาเป็นถึงระดับเจ้ายุทธ์ คุณควรหนีไปซะ...” แอนนาร้องออกมาเมื่อเห็นฟ่านเจียงเคลื่อนไหว

อย่างไรก็ตาม ทันทีที่แอนนาพูดจบ เสียงกรีดร้องอันเจ็บปวดสองครั้งก็ดังขึ้น

ชายทั้งสองเอามือปิดไปที่ตาของพวกเขา ขณะที่ลูกตาเปื้อนเลือดทั้งสี่ตกอยู่บนพื้นหิมะจนสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน

เลือดก็ค่อยๆ ไหลออกมาตามช่องว่างระหว่างนิ้วของชายทั้งสอง

ภาพน่าสยดสยองทำให้แอนนาถึงกับตกตะลึง

“ในเมื่อดวงตาของพวกแกไม่ค่อยมีประโยชน์นัก ฉันก็จะขออาสาควักมันออกให้เองละกัน” ฟ่านเจียงเย้ยหยัน

เมื่อได้ยินเสียงกรีดร้อง ชายชุดดำอีกสองคนที่กำลังต่อสู้กับแอนดรูว์ก็รีบวิ่งเข้ามาทันที

การจากไปของพวกเขาทำให้แอนดรูว์รู้สึกโล่งอก ร่างกายของเขามาถึงขีดจำกัดเสียแล้ว อีกทั้งมันยังเต็มไปด้วยบาดแผลมากมาย

เมื่อทั้งสองมาถึง พวกเขาต้องตกใจสุดขีดกับเบ้าตาที่ว่างเปล่าของสหายของเขา

เนื่องจากพวกเขาทั้งสี่ต่างรู้ถึงความแข็งแกร่งของกันและกันราวกับมองหลังมือของพวกเขาเอง พวกเขาตระหนักดีว่าใครก็ตามที่สามารถควักลูกตาของสหายร่วมรบของเขา จะต้องเป็นผู้ที่มีพลังมากกว่าพวกเขาเป็นแน่

ท้ายที่สุด ชายทั้งสองช่วยเหลือเพื่อนของเขาที่กำลังได้รับบาดเจ็บและคิดหนี

“พวกแกกล้าดียังไงถึงพยายามคิดที่จะหนี?”