หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1790

การสนทนาของเฉินผิงและฟ่านเจียงทำให้ชายชุดดำสองคนโกรธ

“แกสองคนชาวต้าซย่า ไปให้พ้นสายตาของฉันดีกว่า มิฉะนั้นพวกแกจะต้องไม่รอดจากที่นี่เช่นกัน” หนึ่งในนั้นขู่เขาทั้งสองด้วยท่าทางอาฆาต

แอนนาหันไปทางเฉินผิงเช่นกัน “เฉินผิง อย่าเข้ามายุ่ง คุณควรหนีไปกับเพื่อนของคุณ คนพวกนี้แข็งแกร่งมาก”

“พูดตามตรง ผมเองก็สงสัยเหมือนกันว่าพวกเขาจะแข็งแกร่งสักแค่ไหน”

เฉินผิงมองฟ่านเจียงด้วยรอยยิ้ม

ฟ่านเจียงพยักหน้ารับทราบก่อนจะกระโจนขึ้นไปบนอากาศตรงไปหาชายทั้งสอง

“เฉินผิง คุณไม่ใช่คู่ต่อสู่ของพวกเขา พวกเขาเป็นถึงระดับเจ้ายุทธ์ คุณควรหนีไปซะ...” แอนนาร้องออกมาเมื่อเห็นฟ่านเจียงเคลื่อนไหว

อย่างไรก็ตาม ทันทีที่แอนนาพูดจบ เสียงกรีดร้องอันเจ็บปวดสองครั้งก็ดังขึ้น

ชายทั้งสองเอามือปิดไปที่ตาของพวกเขา ขณะที่ลูกตาเปื้อนเลือดทั้งสี่ตกอยู่บนพื้นหิมะจนสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน

เลือดก็ค่อยๆ ไหลออกมาตามช่องว่างระหว่างนิ้วของชายทั้งสอง

ภาพน่าสยดสยองทำให้แอนนาถึงกับตกตะลึง

“ในเมื่อดวงตาของพวกแกไม่ค่อยมีประโยชน์นัก ฉันก็จะขออาสาควักมันออกให้เองละกัน” ฟ่านเจียงเย้ยหยัน

เมื่อได้ยินเสียงกรีดร้อง ชายชุดดำอีกสองคนที่กำลังต่อสู้กับแอนดรูว์ก็รีบวิ่งเข้ามาทันที

การจากไปของพวกเขาทำให้แอนดรูว์รู้สึกโล่งอก ร่างกายของเขามาถึงขีดจำกัดเสียแล้ว อีกทั้งมันยังเต็มไปด้วยบาดแผลมากมาย

เมื่อทั้งสองมาถึง พวกเขาต้องตกใจสุดขีดกับเบ้าตาที่ว่างเปล่าของสหายของเขา

เนื่องจากพวกเขาทั้งสี่ต่างรู้ถึงความแข็งแกร่งของกันและกันราวกับมองหลังมือของพวกเขาเอง พวกเขาตระหนักดีว่าใครก็ตามที่สามารถควักลูกตาของสหายร่วมรบของเขา จะต้องเป็นผู้ที่มีพลังมากกว่าพวกเขาเป็นแน่

ท้ายที่สุด ชายทั้งสองช่วยเหลือเพื่อนของเขาที่กำลังได้รับบาดเจ็บและคิดหนี

“พวกแกกล้าดียังไงถึงพยายามคิดที่จะหนี?”

พรสวรรค์อันโดดเด่นและความแข็งแกร่งที่เหลือเชื่อของเขาทำให้ฟ่านเจียงรู้สึกเลื่อมใส่และให้ความเคารพเป็นอย่างมาก

สำหรับแอนนาและแอนดรูว์แล้ว ทั้งคู่เต็มไปด้วยความชื่นชมและแทบไม่อยากเชื่อว่าฟ่านเจียงเป็นถึงระดับเจ้ายุทธ์ขั้นสูงสุด

แม้ว่าแอนดรูว์จะเป็นถึงระดับเจ้ายุทธ์ แต่เขาเพิ่งบรรลุได้เมื่อไม่นานมานี้ เส้นทางข้างหน้าที่รอเขาอยู่ยังอีกยาวไกลกว่าที่เขาจะไปถึงระดับเจ้ายุทธ์ขั้นสูงสุด

ไม่นาน แอนนาก็สัมผัสได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ จึงถามเฉินผิงด้วยความสงสัยว่า “เมื่อคุณบอกว่าเขาเป็นเพียงระดับเจ้ายุทธ์ขั้นสูงสุด ฟังดูเหมือนเขาไม่รู้สึกประทับใจกับมันเอาเสียเลย แล้งคุณล่ะมีพลังมากถึงระดับไหน?”

"ผมเหรอ? ผมเป็นระดับขุนพลยุทธ์ขั้นที่ห้าครับ” เฉินผิงตอบด้วยรอยยิ้ม

“คุณต้องโม้แน่ๆ คนที่อายุน้อยอย่างคุณจะเป็นถึงระดับขุนพลยุทธ์ขั้นที่ห้าได้ยังไงกัน? เมื่อปีที่แล้วคุณยังเป็นแค่ปรมาจารย์อาวุโสอยู่เลยไม่ใช่เหรอ?”

แอนนาไม่เชื่อคำของเฉินผิง เพราะไม่มีทางที่เขาจะพัฒนาได้อย่างก้าวกระโดดเช่นนี้ได้ในระยะเวลาอันสั้น

เป็นไปไม่ได้! แม้แต่แอนดรูว์ที่สามารถฝึกฝนได้อย่างรวดเร็วเนื่องจากเขาเป็นมนุษย์หมี ยังใช้เวลาหนึ่งปีในการยกระดับตัวเองจากปรมาจารย์ยุทธ์ไปสู่เจ้ายุทธ์ ยิ่งไปกว่านั้น เขาใช้ทรัพยากรในการฝึกบำเพ็ญฌานไปอย่างมหาศาลในช่วงเวลาเดียวกัน แล้วคนธรรมดาอย่างเฉินผิงจะก้าวหน้าอย่างรวดเร็วขนาดนั้นได้ยังไงกัน?