หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1793

“ทุกคนระวังตัวด้วย หมอกนี้ถูกสร้างขึ้นโดยวงแหวนอาคม”

ในขณะนั้น ใบหน้าที่ยิ้มแย้มของหูหม่าซือก็ถูกแทนที่ด้วยความคร่งขรึม

สำหรับสาวๆ พวกเธอใช้ความระมัดรังอย่างมากในขณะที่พวกเธอก้าวไปข้างหน้า

"คุณถัง คุณยังจำสถานที่ที่คุณพูดถึงก่อนหน้านี้ได้หรือเปล่าครับ?” เฉินผิงถามถังต้าลี่

เขากังวลว่าหมอกจะทำให้ถังต้าลี่หลงทาง

"คุณเฉิน ไม่ต้องห่วงครับ ผมสามารถหามันเจอได้แม้ว่าผมจะหลับตาก็ตาม”

แม้ว่าเขาจะไปที่นั่นเพียงสองครั้ง แต่ถังต้าลี่ก็มั่นใจว่าจะหามันพบได้เนื่องจากเขาเป็นคนที่มีความสามารถในการจดจำเส้นทางเป็นเลิศ

เฉินผิงพยักหน้ารับรู้โดยเชิญถังต้าลี่เป็นผู้นำทาง

หลังจากเดินไปนานกว่าหนึ่งชั่วโมง พวกเขาสังเกตเห็นว่าหมอกเริ่มบางลง เผยให้เห็นภูเขาหิมะเบื้องหน้า หากมองลงมาจากท้องฟ้าจะเห็นว่าภูเขาลูกนี้ถูกล้อมรอบด้วยวงแหวนหมอกที่หนาทึบ

หมอกสร้างความสับสนให้แก่นักเดินทางทั้งหลาย ทำให้พวกเขาหลงทาง

"คุณเฉิน เชิงเขาด้านตะวันออกเป็นที่ที่ผู้คนจำนวนมากหายตัวไปอย่างลึกลับ” ถังต้าลี่พูดขึ้นพร้อมกับชี้ไปทางทิศตะวันออก

“เอาล่ะ ไปกันเถอะ” หลังจากพยักหน้ารับรู้ เฉินผิงก็หันไปหากู่หลิงเอ๋อร์และสาวๆ “พวกเธอทุกคนควรอยู่ที่นี่ เพราะการเดินทางข้างหน้าเต็มไปด้วยอันตราย เราจะฝากเต๊นท์และเสบียงไว้กับพวกเธอ ดั้งนั้นรออยู่เฉยๆ นะ”

ด้วยเหตุนี้ เฉินผิงจึงหยิบเสบียงและสิ่งของต่างๆ ออกมาจากแหวนเก็บของของเขาและตั้งเต็นท์อย่างรวดเร็ว

เดิมทีเก๋อเจียอี๋และเสี่ยวหลานไม่เต็มใจที่จะอยู่รอ อย่างไรก็ตาม จี้หรูเสว่และกู่หลิงเอ๋อร์รู้ดีว่าพวกเธอมีแต่จะทำให้เฉินผิงต้องห่วงหน้าพะวงหลังเท่านั้น พวกเธอทั้งหมดจึงตกลงที่จะรออยู่ที่นี่

เมื่อถังต้าลี่เป็นผู้นำทาง เฉินผิงรวมทั้งหูหม่าซือ ฟ่านเจียง แอนนาและแอนดรูว์ได้มุ่งหน้าไปยังตำแหน่งที่เหล่าปรมาจารย์ได้รับรายงานว่าหายตัวไป

“เฉินผิง ให้ฉันไปด้วย หากมีเรื่องอันตรายอะไรเกิดขึ้น ฉันสามารถช่วยได้นะ”

เก๋อหยู่หานแสดงความตั้งใจที่จะเข้าร่วมทางไปกับพวกเขา

เนื่องจากเธอเป็นถึงระดับขุนพลยุทธ์ เธอจึงมีความสามารถมากพอที่จะดูแลตัวเองได้

พวกมันถูกเขียนเอาไว้ว่า: อันตราย! ห้ามเข้า!

ถังต้าลี่ส่ายศีรษะด้วยความตกตะลึงพอกัน "ผมเองก็ไม่ทราบ ผมไม่เห็นพวกมันเมื่อสองครั้งก่อนที่ผมมาที่นี่”

“ต้องเคยมีคนมาที่นี่แน่ๆ ป้ายเหล่านี้อาจถูกใช้เพื่อทำให้คนอื่นกลัว” หูหม่าซือแสดงความเห็น

“ช่างมันเถอะ เราจะมุ่งหน้าไปต่อ” เฉินผิงสั่งขณะที่เขาก้าวไปข้างหน้า

ยังไม่ทันที่เขาจะทำเช่นนั้น เสียงคำรามอันดุร้ายของสัตว์ร้ายก็ดังขึ้น

มันน่ากลัวมากเสียจนทำให้ทุกคนต่างเย็นวาบไปถึงสันหลัง

“ที่นี่มีสัตว์อสูรอยู่อย่างนั้นหรือ?”

เฉินผิงรู้สึกประหลาดใจ

ด้วยอากาศที่หนาวเย็นเช่นนี้ มึนจึงเป็นเรื่องยากที่สัตว์อสูรจะสามารถมีชีวิตอยู่รอดได้บนภูเขา

ในขณะเดียวกัน สีหน้าของถังต้าลี่เปลี่ยนไปอย่างมากเมื่อได้ยินเสียงคำรามซ้ำๆ