หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 183

ด้วยคำพูดของเฉินผิงประโยคนี้ หลินเทียนหู่รู้ว่าต้องทำอย่างไร และไม่ว่าพี่ตงจะขอความเมตตาอย่างไร ก็ยังถูกหลินเทียนหู่นำขึ้นรถ สิ่งที่รอเขาอยู่ก็คือความตาย!

และผู้หญิงคนนั้นก็ตกตะลึงเมื่อเห็นสามีของตัวเองถูกนำตัวไป แล้วมองรถมาเซราตีที่โดนชนจนจำไม่ได้ ตกตะลึงไปทั้งตัว

หลังจากนั้นไม่นาน ผู้จัดการจังตามด้วยพนักงานรักษาความปลอดภัยหลายคนถึงจะตอบสนองกลับมา ผู้จัดการจังพูดกับพนักงานรักษาความปลอดภัยว่า “ถ้าต่อไปเจอคุณเฉิน ต้องเคารพนอบน้อม ใครก็ตามที่กล้าไม่เคารพคุณเฉิน ก็รับไสหัวออกไปจากที่นี่ทันที….”

ในเวลานี้ เฉินผิงกำลังขับรถขึ้นไปบนภูเขา เพิ่งเดินทางได้สักพัก ก็พบกับชุยจื้อหย่วนและคนอื่น ๆ อีกครั้ง มีหลายคนเคยที่เห็นบ้านแล้ว กำลังถูกพนักงานขายเตรียมพาออกจากตรงนี้!

เห็นเฉินผิงขับรถฉางอานที่ด้านชนจนเสีย ๆ หาย ๆ เข้ามา ทุกคนตะลึง พวกเขาไม่เข้าใจว่าเฉินผิงเข้ามาได้อย่างไร!

“เฉินผิงคนนี้คงถือโอกาสที่ผู้คนไม่สังเกตแน่ๆ ขับรถพุ่งเข้ามา คาดว่าเพราะกลัวโดนตี…”

หวังหลานหลานมองไปที่ด้านหน้ารถของเฉินผิงที่พังเสียหายแล้วพูด!

“ไอ้คนนี้กล้าหาญมากจริง ๆ แม้แต่ผานหลงวานก็กล้าชนเข้าไปอย่างแรง…”

ชุยจื้อหย่วนพูดอย่างเยาะเย้ย!

เมื่อได้ยินการสนทนาระหว่างทั้งสอง ดูเหมือนพนักงานขายจะคิดอะไรบางอย่าง ดังนั้นเธอจึงรีบเข้าไป ขวางเฉินผิงให้หยุดลง!

ถ้าเฉินผิงชนเข้ามาจริงๆ ตอนนี้ตัวเองขวางเขาไว้ ถึงตอนนั้นบริษัทจะมอบรางวัลให้ตัวเองแน่นอน!

ความคิดของพนักงานขายไร้เดียงสามาก เพราะเธอไม่ใช่เจ้าของอสังหาริมทรัพย์ ดังนั้นเธอจึงไม่เรื่องที่เฉินผิงอาศัยอยู่ในผานหลงวาน!

“คุณกล้าหาญมาก คาดไม่ถึงว่ากล้าที่จะขับรถชนเข้ามา...”

หลังจากที่พนักงานขายขวางเฉินผิงไว้ ก็ถามออกมาดังๆ!

เฉินผิงตกใจเล็กน้อย “ผมขับรถเข้ามาโดยตรง ไม่ได้พุ่งชนเข้ามา ผู้จัดการของพวกคุณก็เห็น...”

“เฉินผิง นายหยุดเถียงข้างๆ คูๆ นายดูรถของตัวเองชนจนสภาพเป็นยังไงแล้ว คงกลัวโดนตีแน่ๆ ถึงได้ขับรถพุ่งเข้ามา เดาว่ามีคนไล่ตามนายอยู่ใช่ไหม”

หวังหลานหลานก็เดินเยาะเย้ยเข้ามา!

“เฉินผิง มีเพียงเจ้าของที่นี่เท่านั้นที่สามารถเข้าไปในเขตชุมชน พวกเราซื้อบ้าน ก็เลยถูกพาเข้ามา นายไม่ได้ซื้อบ้าน และไม่ใช่เจ้าของพุ่งเข้ามาโดยตรง นี่ไม่เรียกว่างชนเข้ามาจะเรียกว่าอะไร”

ชุยจื้อหย่วนถามพร้อมกับยกมุมปากขึ้น!

“ใครบอกคุณว่าฉันไม่ใช่เจ้าของ” เฉินผิงพูดเบาๆ!

ได้ยินคำพูดของเฉินผิง ทุกคนก็ตกตะลึง พนักงานขายคนนั้นรีบถาม “คุณซื้อบ้านที่นี่เหรอ ทำไมฉันไม่มีภาพความทรงจำเลย”

พนักงานขายของสังเกตเฉินผิง รู้สึกว่าเฉินผิงไม่เหมือนคนที่สามารถซื้อบ้านที่นี่ได้ และคนที่ซื้อบ้านที่นี่ก็มั่งคั่งหรือรวยมาก พนักงานขายหลายคนรู้จักกัน หรือแม้กระทั่งมีช่องทางติดต่อ!

“เฉินผิง นายหยุดคุยโม้ได้ไหม นายรู้ไหมว่าบ้านที่นี่ราคาเท่าไหร่ แม้แต่บ้านเหล่านี้ที่อยู่เชิง ถึงจะเป็นยูนิตที่เล็กที่สุด ทั้งชีวิตนายก็ไม่สามารถซื้อได้ ยังกล้าบอกว่าเป็นเจ้าของที่นี่”

ชุยจื้อหย่วนพูดด้วยท่าทางดูถูก "ฉันเป็นผู้จัดการมาหลายปี แล้วบวกค่าคอมมิชชัน ก็แค่สามารถซื้อได้แค่บ้านที่ถูกที่สุดที่นี่ และจ่ายเงินดาวน์เท่านั้น นายเป็นคนที่เพิ่งสร้างขึ้น จะมีเงินที่สามารถซื้อบ้านได้ยังไง ฉันคิดว่านายไม่สามารถแม้แต่จะซื้อบ้านในเขตชานเมือง เหมาะแค่ที่จะอยู่ในชุมชนเก่าและทรุดโทรมเท่านั้น!”

ใบหน้าของชุยจื้อหย่วนเต็มไปด้วยความรังเกียจ เขาไม่เชื่อว่าเฉินผิงจะซื้อบ้านที่นี่!

ไม่ใช่แค่ชุยจื้อหย่วนเท่านั้นที่ไม่เชื่อ หวังหลานหลานและซุนเสี่ยวเหมิงก็ไม่มีใครเชื่อทั้งนั้น ถ้าเฉินผิงมีปัญญาซื้อบ้านที่นี่ ทำไมซุนเสี่ยวเหมิงยังจะหางานให้เขาล่ะ!

“คุณผู้ชายท่านนี้ ในเมื่อคุณบอกว่าคุณเป็นเจ้าของที่นี่ รบกวนชี้ให้เห็นว่าบ้านหลังไหนเป็นของคุณเหรอ คุณไม่ต้องคิดที่จะหลอกฉัน เพราะฉันรู้จักเจ้าของบ้านที่นี่ทุกหลังว่าเป็นใคร…”

พนักงานขายถามเฉินผิง

“ใช่ นายมีปัญญาก็ชี้ให้เห็น หลังไหนที่เป็นของนาย หรือไม่ก็ให้พวเราไปนั่งที่บ้านคุณหน่อยดีไหม”

หวังหลานหลานถามด้วยรอยยิ้มครึ่งๆแต่ไม่ยิ้ม