หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1889

“สมุนไพรหมื่นปี? สมุนไพรหมื่นปีอะไรกัน? หรือว่าสมุนไพรหมื่นปีจะปรากฏขึ้นที่นี่ในไม่ช้า” จู้ห่าวพูดด้วยท่าทางสับสน “ผมมาที่นี่เพื่อเที่ยวเตร่ แต่ตอนนี้ผมปวดท้อง ผมก็เลยมาถ่ายหนัก ใครจะไปรู้ว่าหลังจากที่นั่งยองๆ ได้ไม่นาน คุณเจิ้งก็ไล่ให้ผมออกมาจากตรงนั้น ผมไม่เคยคิดมาก่อนว่าคุณเจิ้งจะขี้หงุดหงิดขนาดนี้ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผมจะโดนเล่นงานเพียงเพราะผมถ่ายหนักในถิ่นของคุณ”

"คุณจู้ พูดเข้าเรื่องเลยดีกว่า ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่? พูดมาเสียตามตรง” เจิ้งอันกั๋วพูดอย่างเย็นชา

“ผมก็แค่มาเที่ยวพักผ่อน ผมไม่ได้รับอนุญาตให้ทำแบบนั้นเหรอ? ถ้าไม่ได้เราก็จะไปเดี๋ยวนี้”

จู้ห่าวพูดกับชายที่อยู่ข้างๆ “ไปกันเถอะ”

ทั้งสองหันหลังกลับเพื่อจะเดินออกไป เจิ้งอันกั๋วจ้องพวกเขาเขม็ง แต่เขาก็ไม่ได้ทำอะไร

ในขณะที่เจิ้งไคก้าวไปข้างหน้าเพื่อหยุดจู้ห่าวไม่ให้ไป

แต่แล้วพ่อของเขาก็ห้ามเอาไว้

“พ่อ ทำไมถึงห้ามผม? เราจะปล่อยพวกเขาไปไม่ได้! พวกเขามาเพื่อสมุนไพรหมื่นปีชัดๆ!” เจิ้งไคร้องออกมาอย่างกระวนกระวาย

เพียะ!

เจิ้งอันกั๋วตบหน้าเจิ้งไค “เมื่อไหร่แกจะโตสักที? แกมันโง่เง่า! ถึงจะไม่ค่อยมีข่าวเกี่ยวกับตระกูลจู้ในเขตตะวันตกเฉียงใต้มากนัก แต่พวกเขาก็แข็งแกร่งขึ้นอย่างต่อเนื่อง แกคิดว่าเราจะไปทำให้พวกเขาขุ่นเคืองได้งั้นหรือ? ต่อให้เราหยุดจู้ห่าวได้ คิดว่าจะไม่มีใครรู้เรื่องนี้อีกหรือ?”

ในขณะที่เจิ้งไคจับแก้มที่แดงก่ำของเขา เขาก็ถามอย่างน่าเวทนา “แล้วเราจะทำยังไง?”

"พวกเราจะทำยังไงน่ะเหรอ? เราก็ได้แต่ค่อยเป็นค่อยไป ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เราก็อยู่ที่เมืองหนานหู ถิ่นของตระกูลเจิ้ง เราจะไม่ให้ใครเอาสมุนไพรหมื่นปีไปจากเรา!” เจิ้งอันกั๋วกัดฟันกรอดเมื่อแววเย็นชาฉายวาบในดวงตา

เมื่อสองพ่อลูกตระกูลเจิ้งไปแล้ว เฉินผิงและหูหม่าซือก็ไปเช่นกัน พวกเขาไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นั่นอีกหลังจากระบุตำแหน่งของสมุนไพรแล้ว นอกจากนี้ ยังมีคนอีกจำนวนมากคอยปกป้องสถานที่นั้น คงเป็นไปไม่ได้ที่เฉินผิงกับหูหม่าซือจะเข้าใกล้ไปมากกว่านี้

เมื่อพวกเขากลับมายังเมืองหนานหู พวกเขาก็ไปพักที่โรงแรม