หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1889
“สมุนไพรหมื่นปี? สมุนไพรหมื่นปีอะไรกัน? หรือว่าสมุนไพรหมื่นปีจะปรากฏขึ้นที่นี่ในไม่ช้า” จู้ห่าวพูดด้วยท่าทางสับสน “ผมมาที่นี่เพื่อเที่ยวเตร่ แต่ตอนนี้ผมปวดท้อง ผมก็เลยมาถ่ายหนัก ใครจะไปรู้ว่าหลังจากที่นั่งยองๆ ได้ไม่นาน คุณเจิ้งก็ไล่ให้ผมออกมาจากตรงนั้น ผมไม่เคยคิดมาก่อนว่าคุณเจิ้งจะขี้หงุดหงิดขนาดนี้ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผมจะโดนเล่นงานเพียงเพราะผมถ่ายหนักในถิ่นของคุณ”
"คุณจู้ พูดเข้าเรื่องเลยดีกว่า ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่? พูดมาเสียตามตรง” เจิ้งอันกั๋วพูดอย่างเย็นชา
“ผมก็แค่มาเที่ยวพักผ่อน ผมไม่ได้รับอนุญาตให้ทำแบบนั้นเหรอ? ถ้าไม่ได้เราก็จะไปเดี๋ยวนี้”
จู้ห่าวพูดกับชายที่อยู่ข้างๆ “ไปกันเถอะ”
ทั้งสองหันหลังกลับเพื่อจะเดินออกไป เจิ้งอันกั๋วจ้องพวกเขาเขม็ง แต่เขาก็ไม่ได้ทำอะไร
ในขณะที่เจิ้งไคก้าวไปข้างหน้าเพื่อหยุดจู้ห่าวไม่ให้ไป
แต่แล้วพ่อของเขาก็ห้ามเอาไว้
“พ่อ ทำไมถึงห้ามผม? เราจะปล่อยพวกเขาไปไม่ได้! พวกเขามาเพื่อสมุนไพรหมื่นปีชัดๆ!” เจิ้งไคร้องออกมาอย่างกระวนกระวาย
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...