หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1967

“อ๊าก!”

ฝูงชนคนแล้วคนเล่าถูกอัสนีสวรรค์เล่นงาน และพวกเขาต่างกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

หลังจากเข้าไปหาเฉินผิง หงเชียนจิ่วถามก็ว่า “เฉินผิง ไม่ใช่ว่าคุณชำนาญเรื่องวงแหวนอาคมหรอกหรือ? คุณหาทางปิดวงแหวนอาคมอัสนีสวรรค์ได้หรือเปล่า? ไม่อย่างนั้นคนจำนวนมากจะล้มตาย”

“คิดว่าตัวเองเป็นใครถึงได้มาขอให้เฉินผิงปิดวงแหวนอาคม? ก่อนหน้านี้คุณเก่งนักไม่ใช่เหรอ? ทำเอาเองสิ!” หลงซิงซูตะคอก

เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าหงเชียนจิ่วจะไร้ยางอายพอที่จะขอความช่วยเหลือจากเฉินผิง ทั้งที่พวกเขาไม่ได้อยู่ฝ่ายเดียวกันอีกแล้ว

ใบหน้าของหงเชียนจิ่วเปลี่ยนเป็นสีซีดด้วยความโกรธ แต่เขาก็ไม่กล้าพอที่จะเอ่ยปากตอบโต้

เขาคิดว่าเฉินผิงอาจเป็นคนเดียวในหมู่พวกเขาที่สามารถช่วยให้หนีไปจากที่นี่ได้ เพราะมีแต่เฉินผิงที่รู้ถึงความซับซ้อนของวงแหวนอาคม

ตราบเท่าที่เขาพบแก่นของวงแหวนอาคม เขาก็จะสามารถปิดการทำงานของอาคมได้

"คุณเฉิน โปรดช่วยเราด้วย!”

“โปรดช่วยเราด้วยเถอะ!”

ทันใดนั้น คนกลุ่มหนึ่งก็วิ่งเข้ามาคุกเข่าต่อหน้าเฉินผิง

ภาพของสายฟ้าแต่ละสายที่ส่องแสงวาบบนท้องฟ้า และทำท่าว่าจะผ่าลงมาเป็นภาพอันน่าสะพรึงกลัวที่บอกว่าความตายอาจมาถึงได้ทุกเมื่อ ทำให้ไม่มีใครมุ่งมั่นพอจะเผชิญกับมัน

ผ่านไปไม่นาน ผู้คนก็มาคุกเข่าต่อหน้าเฉินผิงมากขึ้นเรื่อยๆ แม้แต่คนของตระกูลที่เคยเป็นพันธมิตรกับหงเชียนจิ่วก็ไม่สนใจเรื่องพันธมิตรอีกต่อไปและคุกเข่าลงบนพื้น

ปราชญ์ยุทธ์สี่คนคอยเฝ้าอยู่ข้างนอก และอัสนีสวรรค์ก็ฟาดลงมาที่ข้างใน ถ้าไม่มีใครสามารถช่วยพวกเขาได้ ที่นี่จะเป็นที่ตายของพวกเขา

เฉินผิงจ้องมองฝูงชนที่คุกเข่าแล้วขมวดคิ้วเข้าหากัน ในไม่ช้าสายตาของเขาก็จับจ้องไปที่จู้ห่าว

เมื่อจู้ห่าวเห็นเฉินผิงมองมาที่เขา เขาก็ตัวสั่นและก้มศีรษะลงทันที ไม่กล้าที่จะมองเฉินผิง

“ถ้าเขาคุกเข่าต่อหน้าผมและร้องขอความช่วยเหลือ ผมจะคิดหาทางปิดอาคมอัสนีสวรรค์” เฉินผิงพูดพร้อมชี้ไปที่จู้ห่าว

ทันใดนั้นทุกคนก็หันมามองที่จู้ห่าว