หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2034

“แกรู้อะไรไหม? ฉันเปลี่ยนใจแล้วล่ะ ฉันไม่อยากได้ร่างของแกอีกต่อไปแล้ว แต่ฉันจะผลาญแก่นมังกรของแก กลืนกินวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ของแกแล้วก็ดูดพลังของแกแทน!” ขณะที่เขาปลดปล่อยพลังจู่โจมปราณสัมผัสอันแกร่งกล้า เสียงของโทโยโทมิก็ทรงพลังมากเสียจนราวกับมีคลื่นยักษ์เข้าปะทะ

หลังจากกลับคืนสู่รางเดิมของตนเอง เขาก็แข็งแกร่งขึ้นมาก แม้แต่เสียงก็อัดแน่นไปด้วยพลังมหาศาล

ในขณะที่พลังจู่โจมปราณสัมผัสจะไม่ทำร้ายคนธรรมดาสามัญแต่อย่างใด ทว่ากลับทำร้ายผู้ฝึกฝนได้

หูหมม่าซือและคนอื่นๆ ปิดหูและมีสีหน้าที่ดูเจ็บปวด

“ช่างบังเอิญเสียจริง! ฉันก็คิดจะกลืนกินพลังของแกเหมือนกันเลย!” เฉินผิงตอบอย่างไม่ยี่หระพลางเอามือไพล่หลัง

พลังจู่โจมปราณสัมผัสดังกล่าวไม่มีผลกับเขาแต่อย่างใด

ยามที่กู่ร้องคำรามสุดเสียง ดวงตาของมังกรทองที่อยู่เบื้องหลังเขาก็เปล่งประกายโชติช่วง

เฉินผิงปลดปล่อยปราณสัมผัสของตนเองซึ่งปะทะกับปราณสัมผัสของโทโยโทมิอย่างรุนแรง

หลังจากได้ยินเสียงมังกรคำราม หูหม่าซือและคนอื่นๆ ก็รู้สึกดีขึ้นมาก

ตู้ม!

ขณะที่ปราณสัมผัสอันแกร่งกล้าทั้งสองสายปะทะเข้าใส่กันแล้วกระจัดพลัดพรายไปทั่วทุกสารทิศ เสียงดังตู้มก็แหวกผ่านขุนเขาไป

บริเวณที่ได้รับผลกระทบจากคลื่นเสียงดูราวกับวันสิ้นโลก เพราะสิ่งปลูกสร้างทั้งหมดที่ขวางถูกทำลายจนสิ้น

นับเป็นเรื่องดีที่พลังจู่โจมปราณสัมผัสไม่ส่งผลต่อคนธรรมดาสามัญ มิฉะนั้นเหล่าศิษย์ก็คงต้องตายกันหมด

โทโยโทมิขมวดคิ้ว ขณะที่แสงสีแดงโลหิตก่อตัวอยู่บนศีรษะของเขา

สิ่งต่อมาที่ทุกคนรู้ก็คือ คลื่นสีแดงขนาดมหึมาที่พุ่งไปทางเฉินผิงกลายเป็นมังกรคำรามที่ยังคงมุ่งหน้ามาหาเขา

ขณะที่โทโยโทมิเริ่มลังเล เฉินผิงก็ฉวยโอกาสให้มังกรทอดพุ่งเข้าใส่มังกรสีแดงเลือด

มังกรสีแดงเลือดพยายามต่อกรด้วยการตะปบกรงเล็บใส่มังกรทอง แต่กลับไม่เป็นผล

มังกรทองอ้าปากแล้วกลืนมังกรสีแดงเลือดลงไปทันที

การต่อสู้ระหว่างปราณสัมผัสของพวกเขาจบลงทั้งแบบนั้นโดยปราศจากการต่อสู้หรือดิ้นรน

จากนั้นมังกรทองก็ค่อยๆ สลายหายไปหลังจากเป็นฝ่ายชนะในการประมือครั้งนี้

“กะ... แกมีพลังจิตแกร่งกล้าขนาดนั้นได้ยังไงกัน? เป็นเช่นนี้ไปได้ยังไง?” โทโยโทมิกล่าวด้วยความตกตะลึงและยากจะเชื่อได้ลง

เขาคิดว่ามังกรทองของเฉินผิงเพียงมีไว้แค่ขู่ให้กลัวเท่านั้น เพราะชายหนุ่มในวัยยี่สิบกว่าปีไม่น่าจะมีพลังจิตแกร่งกล้าได้ขนาดนั้นหรอก