ขณะที่เฉินผิงยุ่งง่วนอยู่กับการศึกษารูปปั้นเพื่อให้ซูอวี่ฉีและคนที่เหลือสามารถออกไปได้จนแทบบ้าอยู่นั้น
ซูอวี่ฉีรู้สึกแย่แทนเขาจริงๆ
“พี่เฉินผิง พี่อวี่ฉีพูดถูก พวกเราอยู่ด้วยกันก็ปลอดภัยดี ฉะนั้นพี่ไม่ต้องห่วงนะ!” เสี่ยวหรูบอกเฉินผิง
อู่เม่ยเอ๋อร์หัวเราะลั่นพลางเห็นด้วย “ใช่แล้วล่ะ ในเมื่อพวกเราอยู่ที่นี่กันหมดแล้ว ฉันอาจจะขอให้พวกเธอช่วยสอนวิธีบำเพ็ญฌานให้แก่ฉัน บางทีฉันอาจจะกลายเป็นยอดฝีมือที่น่าจะช่วยเหลือคุณได้ในอีกไม่ช้าก็ได้นะ”
เฉินผิงรู้ว่าพวกเธอเพียงแค่พยายามปลอบใจเขาเท่านั้น ไม่ว่าอาณาจักรลับจะใหญ่สักแค่ไหน ก็คงไม่มีใครอยากติดอยู่ในนั้นตลอดไปหรอก
ยิ่งไปกว่านั้น อาณาจักรลับแห่งนี้ยังเป็นของสำนักใจทมิฬอีกด้วย ฉะนั้นเหล่าสมาชิกจึงสามารถเข้ามาได้ทุกเมื่อ การติดอยู่ที่นี่ก็ไม่ต่างอะไรจากติดคุกของสำนักใจทมิฬ
เฉินผิงพยายามอยู่หลายหนทางแต่ก็ไม่เป็นผล ภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตอนแรกกลับไม่เกิดขึ้นซ้ำอีก
ขณะที่เขารู้สึกสิ้นหวัง จู่ๆ เขาก็ขมวดคิ้วแล้วลุกพรวดขึ้นมาทันที
“มีอะไรงั้นเหรอ?” ซูอวี่ฉีถาม
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...