หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2180

เฉินผิงแช่ตัวอยู่ในบ่อน้ำพุแห่งการฟื้นฟูเป็นเวลาสามวันเต็ม เขารู้สึกได้ว่าน้ำในบ่อน้ำพุเปลี่ยนไปทุกๆ วัน

เขาปล่อยให้ปราณสัมผัสของเขาไหลไปตามน้ำ ตั้งใจจะทะลวงพื้นที่ที่ถูกผนึกไว้และหาดูว่าน้ำไหลไปที่ไหน

หลังจากค้นหาอยู่สามวัน เฉินผิงรู้สึกว่าน้ำไม่ได้ไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง แต่กลับไหลวนอยู่ภายในบริเวณนั้น

เฉินผิงค่อยๆ ยืนขึ้นจากบ่อน้ำพุภายใต้แสงจันทร์ และเดินตามกระแสน้ำไปยังพื้นที่ที่ถูกผนึก

ไม่นานหลังจากนั้น เขาก็ถูกจู่โจมด้วยแรงกดดันอันน่าสะพรึงกลัว ตามมาด้วยความเจ็บปวดอย่างรุนแรงที่แผ่กระจายไปทั่วศีรษะของเขา

“เป็นผนึกที่แข็งแกร่งอะไรอย่างนี้ ดูเหมือนว่าวงแหวนอาคมผนึกที่พวกสำนักลับวางเอาไว้จะทรงพลังจริงๆ” เฉินผิงอุทาน

เขาล้มเลิกความคิดที่จะบุกเข้าไปในเขตหวงห้ามในทันที ด้วยความสามารถของเขาในตอนนี้ เขาไม่แข็งแกร่งมากพอที่จะต้านทานวงแหวนอาคมที่สำนักลับหลายแห่งร่วมกันสร้างขึ้นมา

เฉินผิงรู้สึกสิ้นหวังจึงกลับไปที่บ่อน้ำพุแห่งการฟื้นฟู ความอยากรู้อยากเห็นของเขาพลุ่งพล่านในขณะที่เขาจ้องมองไปยังน้ำที่ไหลลงมาจากภูเขา

ทั้งที่น้ำพุก็ดูธรรมดาแล้วทำไมมันถึงมีฤทธิ์แบบนั้น?

ขณะที่เขาเฝ้าดูน้ำที่ไหลอยู่นั้น จู่ๆ เขาก็คิดอะไรบ้าๆ ขึ้นมาได้

ฉันจะหาจุดกำเนิดของบ่อน้ำพุได้หรือเปล่า ถ้าฉันไม่รู้ว่ามันไหลมาจากที่ไหน

เฉินผิงชกก้อนหินที่มีน้ำไหลออกมา ทำให้ก้อนหินแตกเป็นเสี่ยงๆ เขาตัดสินใจที่จะขุดเข้าไปในภูเขาเพื่อหาแหล่งกำเนิดของน้ำ

หลังจากนั้นไม่นาน เฉินผิงก็ขุดอุโมงค์ไปข้างหน้าได้หลายสิบเมตร ก้อนหินค่อยๆ แข็งขึ้น และสีของมันก็กลายเป็นสีแดงเลือด

เฉินผิงขมวดคิ้วขณะที่เขาพบว่าก้อนหินสีแดงกำลังแผ่เจตจำนงสังหารออกมาอย่างรุนแรงขณะที่เขาขุดไปข้างหน้า

ก้อนหินธรรมดาย่อมไม่มีเจตจำนงสังหาร

เขาอดสงสัยไม่ได้ว่ามีอะไรซ่อนอยู่ใต้เทือกเขาหรือเปล่า

แม้จะประหลาดใจ แต่เฉินผิงก็ขุดต่อไปไม่หยุด

หลายเมตรต่อมา เขาก็พบก้อนหินขนาดใหญ่ขวางทางอยู่ เขาปล่อยหมัดอันทรงพลังออกไปโดยไม่มีอะไรขวางกั้น แต่ก้อนหินกลับไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วน

การที่หินผู้พิทักษ์อยู่ที่นี่บ่งบอกว่าเคยมีสำนักตั้งอยู่ตรงนี้อย่างไรก็ตามการที่สำนักหายไปก็ทำให้เกิดคำถามตามมาว่าเกิดอะไรขึ้นกับสำนักแห่งนั้นบ่อน้ำพุแห่งการฟื้นฟูจะมีความเกี่ยวข้องกับผู้คนที่เคยอาศัยในสถานที่แห่งนี้หรือไม่?

เฉินผิงส่งพลังมังกรไปที่กำปั้นของเขา เกิดเสียงร้องคำรามของมังกรดังทั่วท้องฟ้าขณะที่กำปั้นของเขาเปล่งแสงสีทอง

“หมัดเซิ่งกวง!”

เฉินผิงเหวี่ยงหมัดด้วยแรงทั้งหมดที่มี

ตูม!

เมื่อกำปั้นของเขาสัมผัสกับหินผู้พิทักษ์ หินนั้นยังคงไม่มีรอยขีดข่วน แต่ทั่วทั้งเทือกเขาสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงหลายครั้ง

เมื่อจ้องมองไปยังหินผู้พิทักษ์ที่ยังไม่เสียหาย เฉินผิงก็รู้สึกได้ถึงคลื่นแห่งความโกรธที่ถาโถมเข้าใส่เขา เขายกแขนขึ้นหมายจะชกอีกครั้ง

ทันใดนั้น หินเริ่มหล่นลงมาตามอุโมงค์ที่เฉินผิงขุดไว้ก่อนหน้านี้ อุโมงค์กำลังจะพังทลาย

พอเห็นแบบนั้น เขาก็รีบหันหลังวิ่งออกไปจากอุโมงค์