หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2234

“หึ! มันก็แค่ถูกทัณฑ์อสนีที่ทรงพลังผ่าฟาดใส่เพราะมันกินผลสื่อวิญญาณเข้าไปน่ะสิ อย่าลืมว่าเดิมทีผลไม้เป็นของพวกเรานะ” ถงโหย่วไฉยิ้มเยาะพลางเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน

เหลิ่งหยุนหน้าตาบูดบึ้ง บางทีหากฉันกินผลสื่อวิญญาณสักลูกหนึ่ง การเลื่อนระดับพลังฝึกบำเพ็ญฌานของตัวเองก็อาจจะวิเศษไม่แพ้กันเลยเชียวล่ะ!

ตอนที่เฉินผิงร่อนลงมา หรุ่ยเอ๋อร์ก็ถอดเสื้อผ้าของคนอื่นมามอบให้เขา

อย่างไรเสียเธอก็ไม่อาจปล่อยให้เขาเปลือยกายต่อสู้ได้

ยิ่งไปกว่านั้น ก็เป็นเพราะถ้าหากเธอเห็นเขาในชุดวันเกิด เธอก็คงอายจนหน้าตาแดงก่ำเป็นแน่

หรุ่ยเอ๋อร์มอบเสื้อผ้าให้เขาพร้อมแก้มแดงก่ำ “คุณเฉิน นี่เสื้อผ้า...”

ตอนนั้นเองที่เฉินผิงตระหนักได้ว่าเสื้อผ้าของตัวเองขาดรุ่งริ่งมากเสียจนเกือบจะเปิดเผยส่วนสงวนของเขาเสียแล้ว

เขาจึงรีบสวมเสื้อผ้าแล้วหันไปมองถงโหย่วไฉด้วยสายตาเย็นชา “ผลสื่อวิญญาณพวกนี้รสชาติอร่อยไม่น้อยเลย ช่างน่าเสียดายที่พวกแกไม่มีโอกาสได้ลิ้มลอง!”

ถงโหย่วไฉแผดเสียงร้องพลางเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน “เฉินผิง อย่าได้ใจนักเลย ต่อให้แกจะกินผลไม้เข้าไปแล้ว แกก็เพิ่งจะเลื่อนขึ้นสู่ระดับเทพยุทธ์ได้สำเร็จเท่านั้น ยิ่งไปกว่านั้น แกก็ไม่มีทางที่จะกินผลสื่อวิญญาณได้หมดทั้งแปดลูกหรอก ฉันพนันได้เลยว่าแกยังมีซ่อนเอาไว้บางส่วน! ถ้าแกมอบพวกมันให้ฉันล่ะก็ ฉันขอรับรองว่าแกจะตายอย่างไร้ความเจ็บปวด อย่าคิดว่าแกจะสามารถหลบหนีไปได้เพียงเพราะตอนนี้แกอยู่ในระดับเทพยุทธ์!”

ในขณะที่ต้าหู้ฝารู้สึกประหลาดใจกับการเลื่อนระดับพลังฝึกบำเพ็ญฌานที่ไม่ธรรมดาของเฉินผิง เขาก็ยังเชื่อมั่นว่าตนจะสามารถเอาชนะได้ อย่างไรเสียเฉินผิงก็เพียงแค่อยู่ในระดับเทพยุทธ์ขั้นต้น ขณะที่เขาอยู่ในระดับเทพยุทธ์ขั้นที่แปด

ความแตกต่างระหว่างพวกเขายังคงมหาศาลนัก

“ต่อให้ฉันมีผลสื่อวิญญาณที่ยังไม่ได้กินเหลืออยู่ ฉันก็ไม่มอบให้แกหรอก! ยิ่งไปกว่านั้นถึงฉันจะกินพวกมันเข้าไปแล้ว ฉันยังรู้สึกหิวอยู่เลย!” เฉินผิงกล่าวพลางตบหน้าท้องของตนเอง

“แม่งเอ๊ย—” ถงโหย่วไฉโมโหจัด ผลสื่อวิญญาณเป็นสมบัติล้ำค่า! ลูกเดียวก็เพียงพอให้บางคนฝึกบำเพ็ญฌานได้เป็นปีแล้ว แต่มันกลับกินเข้าไปตั้งเยอะขนาดนั้นแล้วยังมีหน้ามาบอกว่าหิวอีก!

ทำให้เธอไม่กลัวที่จะต้องเผชิญหน้ากับถงโหย่วไฉ

เฉินผิงหันไปทางเหลิ่งหยุนกับต้าหู้ฝาพลางกล่าวว่า “พวกแกสองคนจู่โจมเข้ามาพร้อมกันได้ตามสบาย แบบนี้ฉันจะได้ส่งพวกแกสองคนไปโลกหน้าพร้อมๆ กันเลย!”

“ฉันรู้สึกประทับใจที่แกสามารถต่อกรกับคนที่อยู่เหนือกว่าระดับของตัวเองได้ แต่แกก็เพิ่งจะเลื่อนขึ้นสู่ระดับเทพยุทธ์เท่านั้น แกไม่คิดว่าการเลือกต่อสู้กับฉันผู้อยู่ในระดับเทพยุทธ์ขั้นที่แปดเป็นการประเมินตนเองสูงไปสักหน่อยหรือไง?” ต้าหู้ฝายิ้มเยาะ

“ฉันคิดว่าแกต่างหากที่ประเมินตนเองสูงเกินไป แกดูดพลังของคนอื่นเพื่อให้เลื่อนถึงระดับพลังฝึกบำเพ็ญฌานของตนเองอย่างรวดเร็ว ไม่ว่าแกจะมีพลังสักแค่ไหน แกก็ได้มาจากมนต์ดำ ต่อให้แกอยู่ในระดับเทพยุทธ์ขั้นที่แปด แกก็ไม่สามารถปลดปล่อยศักยภาพที่แท้จริงออกมาได้หรอก ฉันพูดถูกไหมล่ะ?” เฉินผิงฉีกยิ้มกว้าง

ต้าหู้ฝาหน้าตาบูดบึ้งเพราะเฉินผิงพูดไม่ผิดเลย คนที่ฝึกบำเพ็ญฌานด้วยการดูดพลังของคนอื่นย่อมไม่เหมือนกับการฝึกบำเพ็ญฌานตามความเป็นจริง มันรู้ข้อเสียของการใช่มนต์ดำได้ยังไงกัน?

“หึ! ต่อให้ฉันจะดึงเอาศักยภาพที่แท้จริงของระดับเทพยุทธ์ขั้นที่แปดออกมาไม่ได้ แต่ฉันก็ยังมีพลังมากพอที่จะฆ่าแกได้อยู่นะ!” เมื่อพูดจบ เขาก็เหวี่ยงหมัดใส่เฉินผิง