หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2376

หลังจากนั้นไม่นาน ร่างกายของเฉินผิงก็เริ่มเปล่งแสง รัศมีที่ทรงพลังและน่าเกรงขามแผ่ออกมาจากภายในตัวเขา

เขาลืมตาขึ้นช้าๆ เผยให้เห็นสายตาที่ลึกเกินหยั่งจนไม่มีใครบอกได้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

“คุณเพิ่มระดับพลังได้แล้วเหรอ คุณเฉิน?”

ชิงเอ๋อร์และหลุ่ยเอ๋อร์รู้สึกตื่นเต้น เมื่อพวกเขารู้สึกว่ารัศมีของเฉินผิงเปลี่ยนไป

เฉินผิงลุกขึ้นช้าๆ และพยักหน้า

พอรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงในร่างกายของเขา ชายคนนั้นก็เผยความสุขออกมาบนใบหน้า เขาไม่คาดคิดเลยว่าพลังขั้นสูงสุดจะทรงพลังขนาดนี้

ที่เขาทำไปเป็นเพียงแค่การบรรลุขั้นที่สองของพลังขั้นสูงสุด และระดับการบำเพ็ญเพียรของเขาก็เพิ่มขึ้นจนถึงเทพยุทธ์ขั้นหกในทันที พูดอีกอย่างคือตอนนี้เขาบรรลุถึงขั้นผู้แบ่งวิญญาณระดับหกแล้ว

ถ้าฉันเพิ่มพลังขั้นสูงสุดไปสู่ขั้นที่เก้าได้ แล้วระดับของการบำเพ็ญเพียรของฉันจะเพิ่มขึ้นไปถึงขนาดไหน?

ตอนนี้มีภูตผีอยู่ทุกซอกทุกมุมในอาณาจักรลับแห่งนี้ เฉินผิงใช้พวกมันเป็นวัตถุดิบในการฝึกพลังขั้นสูงสุด

“ผมใช้เวลาบำเพ็ญเพียรไปนานแค่ไหน ชิงเอ๋อร์?” เขาถามชิงเอ๋อร์

“ผ่านมาหนึ่งวันหนึ่งคืนแล้ว คุณเฉิน เหลิ่งอู๋เต้ากับพวกของเขามาที่นี่เมื่อไม่นานมานี้เอง เราทุกคนคงถูกฆ่าตายไปแล้วถ้าคุณเตี้ยนมาช่วยไม่ทัน” ชิงเอ๋อร์ตอบ

“เหล่าเตี้ยนงั้นเหรอ?” เฉินผิงนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะเห็นคนดังกล่าวอยู่ใกล้ๆ ใบหน้าของอีกฝ่ายดูซีดเซียวและดวงตาของเขาปิดสนิท

"เกิดอะไรขึ้น?" เฉินผิงรู้ว่าเตี้ยนจู่เก่งแค่ไหน เหลิ่งอู๋เต้าไม่น่าจะสู้กับเขาได้ แต่ทำไมเขาถึงดูเหมือนกำลังบาดเจ็บหนัก?

“คือเรื่องมันเป็นอย่างนี้ คุณเฉิน...”

หรุ่ยเอ๋อร์อธิบายให้ฟังว่าเตี้ยนจู่ฝืนใช้พลังภายในของเขาเพื่อแสร้งว่าเขาเป็นผู้จำแลง

เขาคงไม่ต้องมาขู่เหลิ่งอู๋เต้าให้หนีไปถ้าฉันไม่มัวแต่บำเพ็ญเพียรอยู่ ฉันน่าจะช่วยเขาสู้ แย่ตรงที่ฉันอยู่ในสภาพหมดสติระหว่างการบำเพ็ญเพียร เขาต้องต่อสู้ไปพลางปกป้องฉันไปพลาง เขาดูเสียปรียบอย่างเห็นได้ชัด ก็เลยต้องใช้วิธีแสร้งทำเป็นเป็นผู้จำแลง

เฉินผิงพยักหน้า แล้วทุกคนก็ไปอย่างรวดเร็ว

ในขณะเดียวกัน เหลิ่งอู๋เต้าและคนของเขาหนีไปไกลนับร้อยไมล์ ภาพในตอนนั้นทำให้พวกเขาหวาดกลัวตัวสั่น

ขณะที่หยุดพักหายใจหายคอบนยอดเขา พวกเขาสบตากันโดยไม่พูดอะไรสักคำ

พวกเขาต่างหนีแบบตัวใครตัวมัน เพราะแบบนั้นจึงไม่มีใครคอยช่วยเหลือคนอื่นและไม่แม้แต่จะประสานงานกัน

มนุษย์ย่อมเห็นแก่ตัวเมื่อเผชิญกับความตาย พวกเขาจึงไม่พูดอะไรเลย

เหลิ่งอู๋เต้าตัวเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ เขาเป็นคนสุดท้ายที่มาถึงเนินเขา กางเกงของเขาในตอนนี้ชื้นแฉะเพราะภาพอันน่าสยดสยองก่อนหน้านี้ทำให้เขาฉี่รดกางเกง

กระนั้นก็ไม่มีใครหัวเราะให้กับสภาพอันน่าอนาถของเขา ถึงยังไงการหวาดกลัวผู้จำแลงอย่างถึงที่สุดก็ไม่มีอะไรน่าอายอยู่แล้ว