หู่ป้านถูกขังอยู่ในคุกน้ำเป็นเวลาสามวัน แต่เขากลับไม่ถูกจำกัดอิสรภาพเลย
หู่ป้านกำลังคอยสังเกตการณ์ เมื่อลี่ซิงกับคนของเขาพาคนมาดักซุ่มอยู่ใกล้ๆ ตัวเมือง เขาก็จะเดินออกมาจากคุกน้ำแล้วเชิญราชายี่เหอกับองค์หญิงยี่ชาให้เสวยพระกระยาหารที่เขาใส่ยาลงไป
ในขณะเดียวกัน เฉินผิงก็ใช้เวลาฝึกบำเพ็ญฌานตลอดสามวัน นอกจากพยายามทำความเข้าใจฝ่ามืออสนี เขายังกลั่นเพลิงปีศาจภายในร่างกายของตนเองต่อไปเพราะหวังว่าสักวันหนึ่งจะผสานทั้งสองอย่างเข้าด้วยกันได้
วันนี้ตอนที่องค์หญิงยี่ชานำอาหารที่เธอเตรียมด้วยตัวเองมาให้ เฉินผิงกำลังยุ่งง่วนกับการฝึกบำเพ็ญฌาน
เธอเป็นผู้รับผิดชอบสิ่งจำเป็นในชีวิตประจำวันทั้งหมดของเขาตลอดสองสามวันที่ผ่านมา
ถึงแม้ว่าเฉินผิงจะรับรู้ถึงความตั้งใจของเธอและตระหนักถึงความพยายามที่เธอได้ทุ่มเทลงไป แต่เขายังไม่อยู่ในฐานะที่จะไปสัญญาอะไรกับเธอได้
“ได้เวลาทานอาหารแล้วนะ” องค์หญิงยี่ชากล่าว
ขณะที่เฉินผิงค่อยๆ ลืมตาเพื่อลุกขึ้นจากเตียงไปทานอาหาร แสงสีแดงก็วูบผ่านข้อมือของเขาไปอย่างรวดเร็ว น้ำเสียงร้อนรนกังวลใจของหลิ่วหรูเยี่ยนดังขึ้น
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...