หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 274

ณ ห้องโถงชั้นบนสุดของภัตตาคารเถียนหยวน

หลินเทียนหู่ขนเสี่ยวหวนตันออกมา ทั้งหมดล้วนมีขนาดใหญ่เพียงแค่นิ้วหัวแม่มือ สีดำเมื่อมดูไม่น่ามอง

ยังไม่ต้องพูดถึงสรรพคุณของเสี่ยวหวนตัน แค่มองก็ไม่น่าดูแล้ว

“ทุกท่าน ขอบคุณที่มา ณ ที่นี้ ผมหลินเทียนหู่รู้สึกเป็นเกียรติมาก ต่อไปผมจะขอแนะนำเสี่ยวหวนตัน นี่คือ…”

“ท่านหู่ ไม่ต้องแนะนำแล้ว พูดมาเลยดีกว่าว่าขายเท่าไหร่ ยังไงก็ยุ่งกันหมด คุณบอกราคา พวกเราจ่ายเงินให้ก็จบ”

ผู้ชายอายุห้าสิบกว่าที่ใส่ชุดสูทลายดอกไม้พูดขึ้นมา

ทุกคนต่างมองไปทางผู้ชายวัยกลางคนคนนั้น อดไม่ได้ที่จะชื่นชม

ถ้ารู้ว่าใครกล้าพูดแบบนี้กับหลินเทียนหู่ ทั้งๆ ที่รู้ว่าหลินเทียนหู่ขูดรีดเงิน แต่ใครจะกล้าพูดล่ะ”

แต่เมื่อหลินเทียนหู่เห็นชายวัยกลางคนนี้กลับไม่ได้โมโห แต่ฉีกยิ้ม “เหล่าจาง ผมตั้งใจเตรียมเสี่ยวหวนตันไว้ให้คุณเม็ดหนึ่ง คุณน่ะปล่อยปละละเลยตัวจนเกินไป หลายปีมานี้ไม่ได้เที่ยวผู้หญิงเลยใช่ไหมล่ะ”

คำพูดของหลินเทียนหู่ ทำให้เหล่าจางคนนั้นหน้าแดงก่ำ

การสั่งสอนส่วนตัวระหว่างเหล่าจางและหลินเทียนหู่นั้นไม่แย่ ดังนั้นเขาถึงกล้าพูดแบบนี้กับหลินเทียนหู่ ส่วนหลินเทียนหู่เองก็รู้ว่าเขามีโรค

ตั้งแต่ยังเยาว์วัยเหล่าจางนั้นปล่อยปละละเลยมาก พออายุสามสิบกว่าๆ เรี่ยวแรงเลยไม่ค่อยจะมี ไปหามาหลายที่หลายแห่ง แต่ก็ไม่ได้ตามดั่งใจ ตอนนี้เหล่าจางปลงแล้ว ไม่คิดทำการรักษาใดๆ ทุ่มเทให้กับการค้าขายอย่างเดียว

แต่ว่าโรคลับๆ นี้กลับถูกหลินเทียนหู่เปิดโปงต่อหน้าฝูงชน เหล่าจางรู้สึกหน้าบางขึ้นมาทันที

“ฉันไม่ต้องกินไอ้เสี่ยวหวนตันอะไรนี่ของแกก็ได้ ดำเมื่อมขนาดนี้ คืออะไรก็ไม่รู้ แกขาดเงินก็ร้องขอออกมาตรงๆ สิ จะมาเปลืองแรงแบบนี้ทำไม”

เหล่าจางมองดูเสี่ยวหวนตัน ความรู้สึกอยากกินสักนิดก็ไม่มี

“เหล่าจาง เสี่ยวหวนตันน่ะผมไม่เอาเงิน วันนี้ผมให้ทุกคนฟรีๆ ในเมื่อทุกคนไม่เชื่อ งั้นผมจะลองให้ดู”

หลินเทียนหู่ยิ้ม ก่อนจะเดินไปทางเหล่าจาง

“ท่านหู่ อย่าล้อเล่น ฉันไม่กิน ดีไม่ดีกินแล้วตายขึ้นมาล่ะ”

เหล่าจางหวาดกลัวจนถอยหลังหนี