แต่ยังไม่ทันที่รอยยิ้มของเฝิงซื่อไห่จะจางหายไป ก็เห็นเลือดไหลออกมาจากมุมปากของเยี่ยเฝิงชุน ก่อนจะล้มตึงลงไปกับพื้นแน่นิ่งไม่ไหวติง
เฝิงซื่อไห่มึนงง รอยยิ้มบนใบหน้าแข็งค้าง สายตาเต็มไปด้วยความหวั่นเกรง
“คุณเฉินโปรดไว้ชีวิต…คุณเฉินโปรดไว้ชีวิต…” เฝิงซื่อไห่คุกเข่าลง “ขอคุณเฉินไว้ชีวิตผมด้วย ผมยินดีมอบทุกสิ่งอย่างภายใต้ชื่อของผมให้คุณ แล้วไปจากหงเฉิง ไม่กลับมาปรากฏตัวอีก”
เฝิงซื่อไห่ตัวสั่น กลัวจะถูกเอาชีวิต เวลานี้เขารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นแค่มด ที่ถูกใครบดขยี้ให้ตายตอนไหนก็ได้
ส่วนเลี่ยวเฟยสยงที่นั่งอยู่กับพื้นก็มึนงง เขาปิดปากเงียบ หลงเข้าใจว่าพวกคนที่หัวหน้ากลุ่มเฝิงซื่อไห่หามาจะไม่กลัวเฉินผิง แต่ไม่คิดว่าผลจะออกมาเป็นแบบนี้
เดิมทีเฉินผิงก็อยากจะจัดการเฝิงซื่อไห่ด้วย แต่เมื่อได้ยินเฝิงซื่อไห่พูดแบบนั้น สายตาของเฉินผิงก็แวววับ ตอนนี้เขากำลังขาดเงิน ทรัพย์สินของเฝิงซื่อไห่ต้องมีไม่น้อยแน่ๆ”
“ในเมื่อเป็นแบบนี้ ฉันก็จะปล่อยแกไป ไสหัวไปจากหงเฉิงซะ!”
เฉินผิงโบกมือไล่
เฝิงซื่อไห่รีบโค้งคำนับ ก่อนจะวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว
“หลินเทียนหู่ เฝิงซื่อไห่ไปแล้ว หลังจากนี้ทรัพย์สินภายใต้ชื่อของเขา และกลุ่มนั้น คุณก็รับช่วงต่อไปแล้วกัน”
เฉินผิงกล่าวกับหลินเทียนหู่
“ครับ!” หลินเทียนหู่เอ่ยตอบอย่างอ่อนแรง
เห็นได้ชัดว่าหลินเทียนหู่ถูกโจมตีมาไม่น้อย เดิมทีคิดว่ายารวบรวมพลังเพียงแค่เม็ดเดียวจะอยู่ได้นาน แต่ไม่คิดว่าจะถูกเด็กหนุ่มจัดการ
เห็นสภาพของหลินเทียนหู่ เฉินผิงจึงตบบ่าเขาก่อนจะยิ้ม “คุณไม่ต้องไปใส่ใจ แค่ทำเงินก็พอ รอให้ผมหลอมยาเม็ดที่ดีกว่านี้ได้ รับรองว่าคุณจะไม่แพ้ใครแน่นอน”
“จริงเหรอ?” สายตาของหลินเทียนหู่ดีใจ
“จริงสิ ผมจะหลอกคุณทำไม ตามผมไว้ก็พอ สิ่งสำคัญที่สุดของพวกเราตอนนี้คือต้องทำเงินให้ได้มากที่สุด หลังจากนั้นก็จะไปที่อวิ๋นเฉิงเพื่อซื้อสมุนไพรล้ำค่า”
เฉินผิงเอ่ยพลางพยักหน้า
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...