หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2840

หลังสั่วซิงเยว่จากไป ผู้ตัดสินอาวุโสก็ได้มอบเหรียญตราอันหนึ่งให้กับเฉินผิงแล้วพูดว่า “เอาล่ะ คุณเป็นผู้ชนะอันดับที่หนึ่งในการแข่งขันครั้งนี้ ดังนั้นเราจะให้คนจากเจียหลิงส่งรางวัลไปที่บ้านของคุณในภายหลัง คุณสามารถใช้เหรียญตรานี้เพื่อพบกับเจ้าเมืองในวันพรุ่งนี้”

เฉินผิงรู้สึกสงสัยเกี่ยวกับรางวัลพิเศษนี้ เขาจึงพูดว่า “ขอบคุณครับท่าน แต่คุณช่วยบอกผมเกี่ยวกับรางวัลพิเศษของท่านเจ้าเมืองหน่อยได้มั้ยครับ?”

“ฉันต้องขอโทษด้วย ฉันเองก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไรเหมือนกัน คุณจะรู้ได้ก็ต่อเมื่อคุณพบกับเจ้าเมืองแล้วเท่านั้น” ผู้ตัดสินอาวุโสตอบและกระโดดจากไปทันที

เมื่อเห็นว่าไม่ได้คำตอบจากผู้ตัดสินอาวุโส เฉินผิงจึงไม่มีทางเลือกใดนอกจากต้องกลับไปพร้อมกับหลิ่วหรูเยี่ยนและคนอื่นๆ

ตกค่ำของวันนั้น คนจากเมืองเจียหลิงก็ปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับทรัพยากรทุกประเภท ริมฝีปากของพวกเขาทุกคนต่างโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มกว้างทันที เมื่อพวกเขาได้เห็นทรัพยากรจำนวนมากมายที่กองเป็นภูเขาอยู่ตรงหน้า

ผู้อาวุโสสามและหลิ่วหรูเยี่ยนเริ่มฝึกฝนโดยใช้ทรัพยากรเหล่านั้นที่ได้รับมา

เฉินผิงเองก็กำลังวางแผนฝึกบำเพ็ญฌานเช่นกัน แต่เขาเห็นยี่เหอกำลังนั่งเหม่ออยู่ที่ลานบ้าน ชายหนุ่มจึงตัดสินใจเดินเข้าไปหาเขา

ยี่เหอไม่สามารถฝึกบำเพ็ญฌานได้เพราะพลังของเขาถูกปิดกั้นไว้

เขาคงกังวลเกี่ยวกับยี่ชาและนครแห่งจักรวรรดิอสูร...

เมื่อคิดได้เช่นนั้น เฉินผิงจึงเดินเข้าไปหายี่เหอและตบที่ไหลของเขาเบาๆ “ไม่ต้องห่วง! ผมแน่ใจว่าเจ้าเมืองจะช่วยเรื่องถอนพิษให้คุณในวันพรุ่งนี้แน่นอน”

ยี่เหอพยักหน้า "นั่นสินะ"

วันต่อมา เฉินผิงพาหลิ่วหรูเยี่ยนและคนอื่นๆ ไปที่บ้านพักของเจ้าเมือง ซึ่งตั้งอยู่ใจกลางเมืองเจียหลิง

มีทหารยามมากมายคอยยืนประจำการอยู่ทั่วสถานที่ ยิ่งไปกว่านั้น เฉินผิงยังสังเกตเห็นวงแหวนอาคมจำนวนมากถูกวางไว้อยู่รอบๆ ตัวอาคารอีกด้วย

“ต้องรักษาความปลอดภัยระดับสูงขนาดนี้เลยหรือเนี่ย? เจ้าเมืองคนนี้เป็นโรคหวาดระแวงหรืออะไรกันนะ?”

เฉินผิงหัวเราะเบาๆ เมื่อเขาเห็นแนวป้องกันราวกับเป็นป้อมปราการอยู่รอบๆ

เหล่าทหารยามปล่อยให้พวกเขาผ่านเข้าไปทันทีเมื่อเห็นเฉินผิงแสดงเหรียญตราที่เขาได้รับจากผู้ตัดสินอาวุโสเมื่อวาน

“ทำไมเจ้าเมืองถึงต้องทำตัวลึกลับและมาอยู่ในสถานที่แบบนี้ด้วย? คุณคิดว่าเจ้าเมืองคนนี้มีอะไรแปลกๆ หรือเปล่า? มันคงยากสำหรับพวกเราที่จะหลบหนี หากเจ้าเมืองคนนี้คิดเล่นตลกอะไรกับพวกเรา!” ยี่เหอกล่าวอย่างเป็นกังวล

“ฉันไม่คิดแบบนั้นนะ ฉันไม่เคยได้ยินว่าใครในเมืองเจียหลิงได้รับอันตรายจากเจ้าเมืองมาก่อนเลย อีกอย่าง เมืองเจียหลิงยังเป็นสถานที่ที่ค่อนข้างสงบ ดังนั้นพวกเราจึงไม่น่าจะมีอันตรายที่นี่หรอก” ผู้อาวุโสสามตอบ

ขณะที่ผู้อาวุโสสามและคนอื่นๆ พูดคุยกัน เฉินผิงกลับยังคงมีท่าที่ที่เงียบสงบขณะที่เขาจ้องมองดูบ้านเก่าหลังนั้นพร้อมคิ้วที่ขมวดแน่น

“มีอะไรเหรอ เฉินผิง?” หลิ่วหรูเยี่ยนเอ่ยถามเมื่อสังเกตเห็นสีหน้าของเฉินผิง

“พวกคุณไม่รู้สึกว่ามีอะไรแปลกๆ เกี่ยวกับบ้านหลังนี้เลยเหรอ?” เฉินผิงถาม

หลิ่วหรูเยี่ยนส่ายศีรษะ “ไม่เห็นมีอะไรนะ นอกจากดูโทรมไปหน่อยแล้ว ฉันก็ไม่ได้รู้สึกว่ามีอะไรแปลกนะ”

ผู้อาวุโสสามและยี่เหอต่างก็ไม่ได้รู้สึกถึงความแปลกประหลาดเช่นกันหลังจากมองดูบ้านหลังนั้นอย่างละเอียด

“ผมรู้สึกราวกับว่าบ้านหลังนี้เป็นเหมือนตู้คอนเทนเนอร์มากกว่าอาคาร นอกจากนี้ยังมีวงแหวนอาคมอยู่ในบ้านหลังนี้อีกด้วย ผมรู้สึกถึงคลื่นพลังวิญญาณที่ปั่นป่วนมาจากข้างในตอนที่ประตูเปิด ตามหลักแล้วมันน่าจะมาจากวงแหวนบำรุงวิญญาณ” เฉินผิงอธิบายพร้อมกับขมวดคิ้ว