หลิงเฟิงเห็นท่าทีพ่อของเขา เขากลัวจนร่างกายสั่นคลอน แต่ก็ยังคงพยักหน้า
“ไอ้เวร ฉันให้แกสำนึกผิดอยู่ที่บ้าน แกกลับไม่รูจักแก้ ฉันจะตีแกให้ตายเลย...... ”
หลิงเจิ้งชวนพูดไปด้วย พร้อมหยิบเก้าอี้ทุบไปบนตัวของหลิงเฟิงอย่างรุนแรง สิ้นเสียงเก้าอี้ก็แตกหักลง!
เฉินผิงชะงักเล็กน้อย เขาไม่คิดว่าหลิงเจิ้นชวนจะลงมือกับลูกชายของตัวเองรุนแรงขนาดนี้ พอเป็นแบบนี้กลับทำให้เขาไม่รู้ว่าตนควรพูดอะไรต่อ
“เหล่าหลิง หยุดมือเร็ว ลูกจะถูกคุณตีตายแล้ว!” หลิงฮุ่ยห้ามหลิงเจิ้นชวนเอาไวัอย่างสุดกำล้ง
แต่หลิงเจิ้นชวนฟังที่ไหนกัน เขายังคงกระทืบหลิงเฟิงต่ออย่างไม่สนใจ กระทืบจนหลิงเฟิงร้องไห้โอดครวญ!
“คุณเฉิน เรื่องนี้ผมจะให้คำตอบกับคุณแน่นอน ส่วนเรื่องตระกูลเว่ย ผมจะช่วยหาวิธีรับมือให้คุณเฉินเอง”
หลิงเจิ้นชวนมองไปทางเฉินผิงแล้วพูด
“เรื่องของตระกูลเว่ย ผมจัดการเองได้ คุณนายกเทศมนตรีหลิงไม่ต้องกังวล” เฉินผิงมองไปทางหลิงเฟิงที่สภาพย่ำแย่จนดูไม่ได้ จากนั้นจึงพูดต่อ “ส่วนลูกคุณ แค่สั่งสอนก็เพียงพอแล้ว ให้เขาจดจำซะบ้าง!”
เดิมทีเฉินผิงมาด้วยไอสังหารอันแรงกล้า แต่เมื่อเห็นสภาพของหลิงเจิ้นชวน เขาก็รู้สึกหายโกรธไปไม่น้อย พูดได้เพียงแค่หลิงเฟิงนั้นมีพ่อแม่ที่ดี
เมื่อออกจากบ้านหลิงเจิ้นชวน เฉินผิงก็รีบมุ่งกลับตระกูลซูอีกครั้ง ซูอวี่ฉีเพิ่งเจอกับเรื่องแบบนั้น คงต้องการคำปลอบใจมากๆ!
ส่วนอีกด้าน ในโรงพยาบาลหงเฉิง ในเวลากลางคืน ตระกูลเว่ยก็ได้รับข่าวสาร ผู้นำตระกูลเว่ย เว่ยคุนอันมาด้วยเจ้าตัวเองพร้อมกับผู้เก่งกาจตระกูลเว่ยอีก10ราย!
ทั้ง10คนนี้ต่างแต่งด้วยชุดจิ้นจวง ที่ขมับของพวกเขาพองขึ้น ดูก็รู้ว่าเป็นยอดฝีมือในกลุ่มผู้เก่งกาจ!
มองไปทางลูกชายที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย สีหน้าของเว่ยคุนอันนั้นย่ำแย่มาก เพียงแค่เมืองหงเฉิงเล็กๆ ริอาจมามีคนกล้าลงมือกับลูกชายของเขาแบบนี้
“พ่อ ในที่สุดพ่อก็มาสักที ผมพิการแล้ว ขาผมพิการแล้ว มันต่อไม่ได้อีกแล้ว!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...