หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3004

คำพูดของหนิงไฉ่เฉินทำเอาพวกเขาที่เพิ่งหนีมาได้ใจฝ่อ พวกเขาออกจากแท่นบูชาได้แล้ว แต่ก็ไม่รู้ว่าจะหนีไปที่ไหนหรือทางไหน

“ไม่แปลกที่เราไม่สามารถสื่อสารในนี้ได้ เราอยู่ในอาณาจักรลวงตาขนาดมหึมาตั้งแต่เราก้าวเข้าไปในถ้ำนั้น ความเป็นจริงและภาพลวงตาผสานเข้าด้วยกันในที่แห่งนี้ และมันก็ยากที่จะแยกแยะ” เฉินผิงอธิบาย

“อาณาจักรลวงตา? งั้นการที่เราติดอยู่ในอาณาจักรลวงตาก็หมายความว่าเราจะหนีไม่พ้นเงื้อมมือของชายชราคนนั้นเหรอ?” มีคนถาม น้ำเสียงของพวกเขาเต็มไปด้วยความกังวล

"ตามนั้น ถ้านี่คืออาณาจักรลวงตา เราอาจจะยังอยู่ที่จุดเดิมและยังหนีไม่พ้น” เฉินผิง

การวิเคราะห์ของเขาทำให้หลายคนตื่นตระหนก

ท้ายที่สุดแล้ว ทุกสิ่งที่พวกเขาสัมผัสนั้นให้ความรู้สึกสมจริง ตั้งแต่การต่อสู้กับสัตว์อสูรไปจนถึงการเก็บหญ้าเซียน การที่จู่ๆ มีคนบอกว่าทั้งหมดนี้คืออาณาจักรลวงตาจึงยากที่จะยอมรับ

“ตาแก่นั่นไม่ได้เป็นคนสร้างอาณาจักรลวงตาแห่งนี้ เขาไม่มีพลังมากพอที่จะสร้างของพรรค์นี้ได้ ผมคิดว่าที่แห่งนี้เป็นถ้ำใต้ดินโบราณ ในอดีตบรรพบุรุษสองคนของผู้บำเพ็ญกายาบรรพกาลที่เป็นพี่น้องกันได้เข้าร่วมศึกใหญ่ที่นี่ พวกเขาแต่ละคนสร้างวงแหวนลวงตาขนาดมหึมา และท้ายที่สุดทั้งสองก็ตายลง ทำให้วงแหวนลวงตาของพวกเขาค่อยๆ หลอมรวมเข้าด้วยกัน จนขอบเขตระหว่างความเป็นจริงและภาพลวงตาพร่ามัว” เฉินผิงอธิบาย

ที่เฉินผิงคิดทฤษฎีนี้ขึ้นมาได้ ก็เพราะในระหว่างที่เขาได้พบกับผู้อาวุโสของชนเผ่ากายาบรรพกาลในกระท่อมมุงจาก คู่แฝดของผู้อาวุโสก็ดูเหมือนจะไม่ได้รับรู้เรื่องนั้นเลย

อย่างไรก็ตาม เมื่อเฉินผิงออกจากกระท่อม เขาก็ได้พบกับผู้อาวุโสในราชวังทันที มันเหมือนกับว่าพวกเขาอยู่ในเส้นเวลาที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงในสถานที่เดียวกัน

ด้วยเหตุนี้ เฉินผิงจึงอนุมานได้ว่าทั้งหมดนี้เป็นผลมาจากวงแหวนลวงตา พวกมันคือวงแหวนลวงตาสองแห่งที่คนสองคนวางเอาไว้ ทำให้พวกเขาอยู่ในมิติเดียวกันโดยไม่รับรู้ถึงตัวตนของอีกฝ่าย

ทฤษฎีของเฉินผิงทำให้ผู้บำเพ็ญเพียรหลายคนสับสนและพยายามทำความเข้าใจ

ในตอนนี้เรื่องที่สำคัญที่สุดคือการหลบหนี ไม่ว่าที่นี่จะเป็นวงแหวนลวงตาหรือเป็นถ้ำจริงๆ เป้าหมายสูงสุดก็ยังเป็นการเอาชีวิตรอด อย่างอื่นล้วนเป็นเรื่องรอง

ไม่มีใครสนใจขุมทรัพย์อีกแล้ว

"คุณเฉิน โปรดอธิบายด้วย ทำไมเราถึงออกไปไม่ได้?”

ทุกคนระดมคำถามใส่เฉินผิง สีหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

“ถ้าจะออกไปเราต้องหาทางกำจัดตาแก่นั่นให้ได้ แม้ว่าเขาจะเป็นเพียงเสี้ยววิญญาณ แต่เขาก็ถูกขังอยู่ที่นี่มานานหลายปี ผมพนันได้เลยว่าเขาวางกับดักเอาไว้มากมาย เสี้ยววิญญาณน้ำแข็งนั้นเป็นเพียงภาพลวงตา มันไม่ใช่ของจริงแต่เป็นเพียงพลังที่อยู่ภายใน ถึงยังไงมันก็เป็นเพียงคาถาลวงตาประเภทหนึ่งที่ล่อลวงจิตใจของคุณ และทำให้คุณรู้สึกว่าไม่สามารถหยุดดูดกลืนพลังได้ ดังนั้นเราจึงต้องกำจัดชายชราคนนั้น เมื่อเขาตายไปแล้ว ผมเชื่อว่าสถานที่นี้จะเกิดความเปลี่ยนไป และจากนั้นเราก็จะออกไปได้” เฉินผิงอธิบาย

“แต่ถึงจะเป็นเสี้ยววิญญาณ ตาแก่นั่นก็ทรงพลังอย่างน่าเหลือเชื่อ แถมเขายังมีมารสวรรค์เบญจธาตุคอยรับใช้ แล้วเราจะกำจัดพวกเขาได้ยังไงกัน?” หนิงไฉ่เฉินถาม

“เราจะสู้ตรงๆ กับพวกเขาไม่ได้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่มีใครทำได้ พวกคุณลืมไปแล้วหรือว่าผมเคยเจอผู้อาวุโสของชนเผ่ากายาบรรพกาลมาแล้ว? เราสามารถขอความช่วยเหลือจากเขาได้ เสี้ยววิญญาณของเขายังอยู่ และถ้าได้เขาช่วย เราก็ไม่มีอะไรต้องกลัว”

ตอนนี้เฉินผิงได้แต่หวังพึ่งผู้อาวุโสของชนเผ่ากายาบรรพกาล