หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3546

“ผมเองก็อยากพบกับปรมาจารย์ด้านศาสตร์เวทย์และเครื่องรางผู้นี้เช่นกัน” ผู้อาวุโสชูกล่าวเห็นด้วยพร้อมพยักหน้า

ขณะที่ผู้อาวุโสชูกำลังจะเดินออกไปพร้อมกับเย่เหลียนเฉิง สมาชิกคนหนึ่งของตระกูลเย่ก็รีบวิ่งเข้ามาและกล่าวว่า “คุณเย่ครับ มีจดหมายจากคุณสั่วเทียนเจิ้งครับ เขาขอให้ผู้อาวุโสชูรีบกลับไปที่สำนักงานใหญ่ของสมาพันธ์ผนึกมารทันทีครับ!”

เมื่อได้ยินดังนั้น สีหน้าของผู้อาวุโสชูก็เปลี่ยนไปโดยพลัน คิ้วของเขาขมวดเป็นปมแน่น

เย่เหลียนเฉิงโบกมือส่งสัญญาณให้สมาชิกของตระกูลเย่ออกไป

“ผมแปลกใจเหลือเกินที่คุณสั่วได้รับข่าวเร็วเช่นนี้” ผู้อาวุโสชูถอนหายใจ

เย่เหลียนเฉิงมองไปที่ผู้อาวุโสชูแล้วถามว่า “ผู้อาวุโสชู แล้วคุณจะทำยังไงต่อ?”

“ผมจะทำอะไรได้อีก คุณสั่วล่วงรู้เรื่องนี้และเรียกตัวผมกลับไป ผมคงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องกลับไปเท่านั้น” ผู้อาวุโสชูพูดอย่างหมดหนทาง

“ผู้อาวุโสชู คุณก็บอกว่าการเสียชีวิตของนายน้อยเป็นฝีมือของวังอู๋หวน ตอนนี้เป็นที่แน่ชัดแล้วว่าวังอู๋หวนคือคนทรยศ หากคุณโยนความผิดไปที่พวกเขา คุณก็อาจจะพอมีทางรอดอยู่บ้าง” เย่เหลียนเฉิงแนะนำกับผู้อาวุโสชู

“มันเป็นหนทางเดียวเท่านั้น ไม่ว่าผมจะรอดหรือไม่ ทุกอย่างขึ้นอยู่กับโชคชะตา”

เมื่อผู้อาวุโสชูพูดจบ เขาก็หันไปหาเย่เหลียนเฉิงและโค้งคำนับด้วยความเคารพ ก่อนเขาจะพูดขึ้นว่า “คุณเย่ ผมคงต้องฝากเรื่องในภูมิภาคทางใต้นี้ไว้กับคุณแล้ว”

เย่เหลียนเฉิงทุบหน้าอกของตนพร้อมประกาศว่า “ผู้อาวุโสชูโปรดวางใจ ตราบใดที่เฉินผิงยังอยู่ในภาคใต้ ผมตั้งใจที่จะฉีกเขาเป็นหมื่นๆ ชิ้น ส่วนพวกวังอู๋หวนนั้น ผมจะไม่ปล่อยให้พวกเขาหนีรอดไปจากภูมิภาคทางใต้นี้เป็นอันขาด”

“ขอบคุณมาก ผมคงต้องขอตัวลาก่อน...”

ผู้อาวุโสชูกล่าวคำอำลากับเย่เหลียนเฉิง และรีบกลับไปที่สำนักงานใหญ่ของสมาพันธ์ผนึกมารในชั่วข้ามคืน

เย่เหลียนเฉิงพร้อมกับลูกน้องของเขาจำนวนหนึ่ง เดินไปตามทิศทางของแผนที่และได้พบกับสถานที่ที่เฉิงปู้ฉีถูกจับตัวอยู่

มันเป็นเนินเขาเล็กๆ ที่มองแวบเดียวก็รู้ว่าไม่ใช่เนินเขาธรรมดา

อย่างไรก็ตาม หลังจากที่เย่เหลียนเฉิงเดินมาตามทิศทางที่ระบุไว้บนแผนที่และกระทืบเท้าลงบนพื้นสามครั้ง ประตูลับก็ปรากฏขึ้นบนเนินเขาอย่างน่าประหลาดใจ

แสงอ่อนๆ ส่องสว่างรอบๆ ประตูลับ อันบ่งบอกถึงการมีอยู่ของวงแหวนอาคม

ใบหน้าของเฉิงปู้ฉีดูอิดโรย ท่าทางของเขาดูแก่ชราลงไปมาก

ดวงตาของเขาปิดลงเล็กน้อย ไม่สามารถมองเห็นอารมณ์ความรู้สึกใดๆ ได้ทั้งสิ้น

เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู เฉิงปู้ฉียังคงไม่ลืมตา เขาพูดขึ้นอย่างช้าๆ “ไม่จำเป็นต้องแกล้งชักชวนฉันหรอกนะ วินาทีที่นายลงมือ ความเป็นพี่น้องของเราก็ได้สิ้นสุดลงแล้ว ถ้านายอยากจะฆ่าฉันก็เชิญเลย แต่ฉันไม่มีทางยอมเข้าร่วมกับสมาพันธ์ผนึกมารเด็ดขาด”

เดิมทีเฉิงปู้ฉีคิดว่าเป็นเฉิงเถียนไท่น้องชายของเขาที่มาถึง ดังนั้นเขาจึงไม่กล้าที่จะลืมตา

เขาไม่อยากเห็นหน้าน้องชายของตัวเอง

เมื่อมองไปที่เฉิงปู้ฉี เย่เหลียนเฉิงก็พูดว่า “คุณเฉิง จนถึงตอนนี้แล้ว คุณยังดื้อรั้นไม่เลิกอีกหรือ...”

เมื่อได้ยินคำพูดของเย่เหลียนเฉิง เฉิงปู้ฉีก็ตกใจ ดวงตาของเขาเบิกกว้าง เขาจ้องมองไปที่เย่เหลียนเฉิงด้วยความประหลาดใจ

“คุณหาที่นี่เจอได้ยังไงกัน?” เฉิงปู้ฉีร้องถาม เขาสงสัยว่าเย่เหลียนเฉิงล่วงรู้ถึงสถานที่แห่งนี้ได้อย่างไร