เจียงอวี้เหลียนเม้มปากยิ้มแล้วพูดว่า “คุณฉาง ฉันไม่ได้ตั้งใจจะว่าเพื่อนของคุณ ไปกันเถอะ...”
เจียงอวี้เหลียนก้าวไปข้างหน้า โดยมีเฉินผิงตามหลังไปติดๆ
ไม่นานก็มาถึงทุ่งหญ้าที่เต็มไปด้วยดอกไม้ สถานที่แห่งนี้ส่งกลิ่นหอมสดชื่น กลิ่นที่ทำให้เฉินผิงรู้สึกผ่อนคลายเป็นที่สุด
ไม่ใช่แค่ร่างกายของเขาเท่านั้น เขารู้สึกราวกับว่าแม้แต่วิญญาณของเขายังถูกชำระล้าง มันปลอดโปร่งจนเขาไม่รู้จะอธิบายยังไง
ภายในทะเลจิตสำนึก จู่ๆ เจ่อเยี่ยนก็อุทานออกมาว่า “ดอกไม้เหล่านี้แปลกประหลาด ทำไมผมถึงรู้สึกเหมือนกับว่ามีพลังเอ่อล้นในตัวผม?”
เฉินผิงถูกรายล้อมไปด้วยพลังวิญญาณจำนวนมาก เขาโบกมือเบาๆ ดอกไม้ดอกหนึ่งลอยมาหาเขา เฉินผิงคว้ามันไว้ในมือ
ดอกไม้นั้นเป็นสีชมพู มีกลีบสี่กลีบแยกออกจากกัน และมีเกสรตรงกลาง
เฉินผิงอุทาน “ช่างเป็นดอกไม้ที่ประหลาดจริงๆ!”
เจียงอวี้เหลียนอธิบาย “คุณฉาง นี่คือบุปผาวิญญาณ ดอกไม้นี้สามารถเสริมความแข็งแกร่งให้กับวิญญาณ และยังสามารถช่วยในการสร้างร่างวิญญาณอีกด้วย หากคนที่วิญญาณเสียหายอยู่ที่นี่สักสองสามวัน วิญญาณของพวกเขาก็จะกลับคืนสู่สภาพเดิม”
เมื่อได้ยินเกี่ยวกับกระบวนการสร้างวิญญาณ เจ่อเยี่ยนก็ถึงกับอึ้ง
เขาอาศัยอยู่ในทะเลจิตสำนึกของเฉินผิงมาโดยตลอด หากเขาต้องการกลับไปสู่โลกแห่งความเป็นจริง เขาก็จำเป็นต้องฟื้นฟูกายหยาบหรือเข้าสิงร่างของคนอื่น
เรื่องฟื้นฟูกายหยาบนั้น เจ่อเยี่ยนไม่สามารถทำเช่นนั้นได้ และเฉินผิงก็ช่วยเขาไม่ได้
อย่างเดียวที่ทำได้คือตามหาร่างกายเหมาะๆ แล้วเข้าสิง อย่างไรก็ตาม การทำแบบนั้นคือการอยู่ในร่างของคนอื่นไปชั่วชีวิต
เมื่อได้ยินว่าบุปผาวิญญาณที่อยู่ตรงหน้าเขาสามารถช่วยในการสร้างร่างวิญญาณได้ เจ่อเยี่ยนก็เริ่มรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย
เฉินผิงสัมผัสได้ว่าเจ่อเยี่ยนเปลี่ยนไป เขาจึงหันไปหาเจียงอวี้เหลียนแล้วถามว่า “คุณเจียงอวี้เหลียน คุณจะบอกว่าบุปผาวิญญาณเหล่านี้สามารถช่วยสร้างร่างวิญญาณได้งั้นเหรอ?”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...