หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3635

เจียงอวี้เหลียนเม้มปากยิ้มแล้วพูดว่า “คุณฉาง ฉันไม่ได้ตั้งใจจะว่าเพื่อนของคุณ ไปกันเถอะ...”

เจียงอวี้เหลียนก้าวไปข้างหน้า โดยมีเฉินผิงตามหลังไปติดๆ

ไม่นานก็มาถึงทุ่งหญ้าที่เต็มไปด้วยดอกไม้ สถานที่แห่งนี้ส่งกลิ่นหอมสดชื่น กลิ่นที่ทำให้เฉินผิงรู้สึกผ่อนคลายเป็นที่สุด

ไม่ใช่แค่ร่างกายของเขาเท่านั้น เขารู้สึกราวกับว่าแม้แต่วิญญาณของเขายังถูกชำระล้าง มันปลอดโปร่งจนเขาไม่รู้จะอธิบายยังไง

ภายในทะเลจิตสำนึก จู่ๆ เจ่อเยี่ยนก็อุทานออกมาว่า “ดอกไม้เหล่านี้แปลกประหลาด ทำไมผมถึงรู้สึกเหมือนกับว่ามีพลังเอ่อล้นในตัวผม?”

เฉินผิงถูกรายล้อมไปด้วยพลังวิญญาณจำนวนมาก เขาโบกมือเบาๆ ดอกไม้ดอกหนึ่งลอยมาหาเขา เฉินผิงคว้ามันไว้ในมือ

ดอกไม้นั้นเป็นสีชมพู มีกลีบสี่กลีบแยกออกจากกัน และมีเกสรตรงกลาง

เฉินผิงอุทาน “ช่างเป็นดอกไม้ที่ประหลาดจริงๆ!”

เจียงอวี้เหลียนอธิบาย “คุณฉาง นี่คือบุปผาวิญญาณ ดอกไม้นี้สามารถเสริมความแข็งแกร่งให้กับวิญญาณ และยังสามารถช่วยในการสร้างร่างวิญญาณอีกด้วย หากคนที่วิญญาณเสียหายอยู่ที่นี่สักสองสามวัน วิญญาณของพวกเขาก็จะกลับคืนสู่สภาพเดิม”

เมื่อได้ยินเกี่ยวกับกระบวนการสร้างวิญญาณ เจ่อเยี่ยนก็ถึงกับอึ้ง

เขาอาศัยอยู่ในทะเลจิตสำนึกของเฉินผิงมาโดยตลอด หากเขาต้องการกลับไปสู่โลกแห่งความเป็นจริง เขาก็จำเป็นต้องฟื้นฟูกายหยาบหรือเข้าสิงร่างของคนอื่น

เรื่องฟื้นฟูกายหยาบนั้น เจ่อเยี่ยนไม่สามารถทำเช่นนั้นได้ และเฉินผิงก็ช่วยเขาไม่ได้

อย่างเดียวที่ทำได้คือตามหาร่างกายเหมาะๆ แล้วเข้าสิง อย่างไรก็ตาม การทำแบบนั้นคือการอยู่ในร่างของคนอื่นไปชั่วชีวิต

เมื่อได้ยินว่าบุปผาวิญญาณที่อยู่ตรงหน้าเขาสามารถช่วยในการสร้างร่างวิญญาณได้ เจ่อเยี่ยนก็เริ่มรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย

เฉินผิงสัมผัสได้ว่าเจ่อเยี่ยนเปลี่ยนไป เขาจึงหันไปหาเจียงอวี้เหลียนแล้วถามว่า “คุณเจียงอวี้เหลียน คุณจะบอกว่าบุปผาวิญญาณเหล่านี้สามารถช่วยสร้างร่างวิญญาณได้งั้นเหรอ?”

เมื่อได้ยินว่าเฉินผิงถามเรื่องการฟื้นฟูร่างกายของเขา เจ่อเยี่ยนก็รู้สึกซึ้งใจมากและพูดว่า “คุณเฉิน ขอบคุณ...”

“คุณอยู่กับผมมานานแล้ว ถึงเวลาที่ต้องคืนอิสรภาพให้กับคุณ” เฉินผิงยิ้มน้อยๆ

หลังจากใช้เวลาครึ่งวันไปกับการเที่ยวชมสำนักวิญญาณปีศาจกับเจียงอวี้เหลียนและเจิ้งเจี้ยน เฉินผิงก็เข้าใจเรื่องวิญญาณยิ่งขึ้น แม้ว่าสำนักวิญญาณปีศาจจะไม่มีสิ่งปลูกสร้างหรือตำหนักอันงดงามก็ตาม ความเข้าใจนี้ส่วนใหญ่มาจากการสนทนาของเขากับเจียงอวี้เหลียนและเจิ้งเจี้ยน

จนกระทั่งพลบค่ำ ศิษย์ของสำนักวิญญาณปีศาจก็มาเรียกพวกเขาไปทานอาหารเย็น จากนั้นเฉินผิงและสหายทั้งสองก็ไปที่ห้องโถงใหญ่ภายในสำนักวิญญาณปีศาจ

สำหรับผู้ทุกข์ยากนั้น อาหารและเครื่องดื่มไม่จำเป็น ต่อให้ไม่กินไม่ดื่มก็ไม่หิวตาย

แต่ถึงจะเป็นผู้บำเพ็ญเพียรที่ไม่หิวโหย การลิ้มรสอาหารอร่อยๆ ก็ยังเป็นเรื่องสำคัญ

จุดประสงค์ของมื้ออาหารเปลี่ยนจากระงับความหิวโหยสู่การสนองความอยาก