หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3907

เฉินผิงกัดฟัน ไม่คิดว่ามู่ชิงจะฉลาดและไม่หลงกล

เฉินผิงชักคันธนูศักดิ์สิทธิ์ที่มีรัศมีหลายประเภทมารวมกัน

ลูกศรจำนวนมากยิงออกมาอย่างต่อเนื่อง มังกรทองที่ร่างเต็มไปด้วยบาดแผลคำรามตอบรับ

เฉินผิงขยับเข้าใกล้มู่ชิงเรื่อยๆ

เมื่อเข้าใกล้มู่ชิงได้ เขาก็จะใช้วิชาบำเพ็ญกายาบรรพกาลกับอีกฝ่าย

เมื่อเห็นเฉินผิงเข้ามาหาเขาอย่างไม่ลดละ มู่ชิงก็เอื้อมมือออกไปตามสัญชาตญาณและสร้างดาบยาวขึ้นจากหมอกแห่งความมืด เขาตวัดไปทางเฉินผิงโดยไม่ลังเล

จังหวะเดียวกันนั้น ลำแสงดาบที่ยาวเป็นร้อยเมตรก็ถูกปลดปล่อยออกมาพร้อมพุ่งตรงไปที่เฉินผิง

ทางด้านเฉินผิงใช้ท่าเท้าประกายไฟ ร่างของเขาหายไปทันทีแล้วกลับมาปรากฏต่อหน้ามู่ชิง

เฉินผิงเปลี่ยนธนูศักดิ์สิทธิ์ในมือของเขาเป็นกระบี่พิฆาตมังกร สำหรับการต่อสู้ระยะประชิด กระบี่พิฆาตมังกรยังคงมีประสิทธิภาพมากกว่า

กระบี่พิฆาตมังกรระเบิดแสงเจิดจ้าแล้วแทงตรงไปยังมู่ชิง

ด้วยการเคลื่อนไหวที่รวดเร็ว มู่ชิงปัดป้องการโจมตีด้วยดาบยาวในมือของเขา

เมื่อเห็นอย่างนั้นเฉินผิงก็ยิ้มเยาะ เขาปล่อยมือจากกระบี่พิฆาตมังกรโดยไม่ลังเล ทำให้มู่ชิงสับสน

เขาไม่เข้าใจว่าเฉินผิงคิดจะทำอะไร

ครู่ต่อมา เฉินผิงก็ปลดปล่อยหมัดเซิ่งกวงโดยไม่ใช้รัศมีภายในตัว ใช้แต่พลังกายล้วนๆ

แม้ว่าหมัดนั้นจะไม่มีรัศมี แต่มู่ชิงก็ยังรู้สึกตื่นตระหนกและสับสนกับสิ่งที่เฉินผิงกำลังทำ

ขณะที่หมัดเซิ่งกวงของเฉินผิงกำลังจะโดนตัวมู่ชิง ทันใดนั้นก็มีวิญญาณโผล่ออกมาจากด้านหลังมู่ชิง

หมอกดำไร้ที่สิ้นสุดกลายเป็นวิญญาณร่างยักษ์ที่ถือคทาไว้ในมือ

“เหลือเชื่อ” เฉินผิงทำหน้าตกใจ เขาไม่คาดคิดว่ามู่ชิงจะมีความรู้ในวิชามารกว้างขวางขนาดนี้ แต่ละวิชายิ่งน่าเกรงขามขึ้นเรื่อยๆ ถึงว่าก่อนหน้านี้เขากล้าพูดจาใหญ่โต

“แล้วผมต้องทำยังไง? ยังมีทางชนะเขาบ้างไหม?” เฉินผิงถาม

“ตอนนี้คงต้องเลิกคิดหาทางเอาชนะ เจ้าต้องเอาตัวรอดก่อน ดูเหมือนว่าวิธีเดียวที่เหลือคือปล่อยให้อสูรกลืนสวรรค์ออกมาช่วยและดูดรัศมีมารของชายคนนั้นออกไป จากนั้นร่างวิญญาณภูตของเขาจะถูกทำลาย” จ้าวมารสีชาดกล่าว

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เฉินผิงก็ถึงกับพูดไม่ออก

อสูรกลืนสวรรค์ตัวน้อยยากจะคาดเดา ไม่รู้ว่ามันจะเข้ามาช่วยเฉินผิงหรือเปล่า

เฉินผิงกำลังภาวนาในใจอย่างแรงกล้า เขาขอให้อสูรกลืนสวรรค์ตัวน้อยเข้ามาช่วยและคิดแผนไปด้วย

มู่ชิงหัวเราะดังลั่นแล้วมองลงไปที่เฉินผิง “เฉินผิง ไม่อยากสู้ระยะประชิดกับฉันแล้วเหรอ? ฉันให้โอกาสแกแล้วนี่ไง เข้ามาสิ”

“คุณมู่ชิงคืออัจฉริยะ ดูเหมือนว่าท่านประมุขจะคิดถูกแล้วที่ให้เขาไปผจญโลกภายนอกนานหลายปี” หัวหน้าพ่อบ้านมองดูมู่ชิง ดวงตาเต็มไปด้วยความชื่นชม