หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3914

“คุณเฉิน สำนักจื่อเหยียนจากแดนจงอวี้ฝึกวิชาเพลิง และในอาณาจักรนิรันดร์วิชาเพลิงของพวกเขาน่าจะแข็งแกร่งที่สุด ยิ่งไปกว่านั้น สำนักจื่อเหยียนยังตั้งอยู่ในใจกลางของอาณาจักรนิรันดร์ซึ่งร้อนระอุอยู่ตลอดเวลา ล้อมรอบด้วยทะเลทราย เป็นสถานที่เหมาะสำหรับบำเพ็ญเพียรวิชาเกี่ยวกับไฟ พวกเขาอาจรู้วิธีสร้างเพลิงปีศาจเลยก็ได้” ผู้อาวุโสปีศาจโหมวซานพูดขณะเดินตามเฉินผิง

“สำนักจื่อเหยียน?”

เฉินผิงไม่เคยได้ยินชื่อสำนักนี้มาก่อน และเขาไม่คุ้นเคยกับศิษย์คนไหนของสำนัก ไม่รู้ว่าพวกเขาจะยอมสอนวิชาให้หรือเปล่าถ้าเขาถามตรงๆ

“คุณเฉิน เราไปที่บ้านตระกูลจี้และถามลุงจี้เหลียนจวินของผมดูก็ได้ บางทีท่านลุงอาจจะรู้จักคนในสำนักจื่อเหยียน!”

จี้อวิ๋นเห็นเฉินผิงทำท่าลำบากใจจึงพูดขึ้นมา

เมื่อได้ยินอย่างนั้น ดวงตาของเฉินผิงก็เป็นประกาย เขาลืมตระกูลจี้ไปเสียสนิท!

อย่างไรก็ตาม ทุกครั้งที่เฉินผิงคิดจะไปเยี่ยมบ้านตระกูลจี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงสองสาวตระกูลจี้ จี้เหม่ยเหยียนและจี้เหม่ยหลิง

นั่นเป็นครั้งแรกที่เฉินผิงได้หลับนอนกับพี่น้องฝาแฝด

ในขณะนั้นไป๋เฉี่ยนก็พูดขึ้น “ไม่ต้องไปที่บ้านตระกูลจี้หรอก อยากรู้อะไรก็ถามข้า ข้ารู้จักผู้อาวุโสของสำนักจื่อเหยียน”

“คุณรู้จักพวกเขาได้ยังไง?” เฉินผิงถามด้วยความสงสัย

“คุณเฉิน ราชินีจิ้งจอกชื่อเสียงโด่งดังในแดนจงอวี้ ไม่มีใครในแถบนั้นไม่รู้จักนครจิ้งจอก” ประมุขวานรที่อีกด้านพูดขึ้น

เมื่อได้ยินอย่างนั้น เฉินผิงก็ชะงักไปและมองไป๋เฉี่ยนด้วยความประหลาดใจ “คุณมาจากแดนจงอวี้งั้นเหรอ?”

“ก็ใช่น่ะสิ เจ้าคิดหรือว่าพวกเราทุกคนมาจากแดนใต้? ไม่มีทางที่ห้าคนในสามราชาและสี่ประมุขจะอยู่ร่วมกันในแดนใต้ได้หรอกนะ” ไป๋เฉี่ยนกล่าวพร้อมกับหัวเราะ

เฉินผิงครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้และตระหนักว่ามันสมเหตุสมผล แม้ว่าแดนใต้จะกว้างใหญ่ แต่การที่ห้าคนในสามราชาและสี่ประมุขอยู่ด้วยกันย่อมก่อให้เกิดความขัดแย้ง

เหตุการณ์ในแดนเหนือเป็นตัวอย่างที่ดี ทั้งที่ในแดนเหนือมีแค่ยี่เหอและลี่หวัง แต่พวกเขาก็ยังต่อสู้แย่งชิงอำนาจอย่างลับๆ

เฉินผิงพยักหน้าและพูดว่า “เอาล่ะ จะเสียเวลามากกว่านี้ไม่ได้แล้ว ไปกันเลย!”

หลังจากกล่าวคำลาเจ้าตำหนัก เฉินผิงและพรรคพวกของเขาก็ออกเดินทางด้วยเรือเหาะ

จากนั้นเรือเหาะก็เริ่มออกเดินทางส่งทุกคนกลับบ้าน

เมื่อพวกเขาไปถึงหุบเขาวิญญาณโลหิต หลัวโชไห่พร้อมด้วยผู้อาวุโสปีศาจโหมวซาน ซ่งเทียนไห่ และคนอื่นๆ ก็ลงจากเรือเหาะ

เฉินผิงมองไป๋เฉี่ยนและหัวเฟิ่งแล้วส่งยิ้มน้อยๆ ให้พวกเธอ “เป็นอะไรกัน? ทั้งสองคนรู้สึกหึงงั้นเหรอ?”

“หึ หึงอะไรล่ะ ดูจากจำนวนผู้หญิงของเจ้า ถ้าข้าเป็นคนขี้หึง ป่านนี้ข้าคงอาละวาดยกใหญ่ไปแล้ว”

ไป๋เฉี่ยนกลอกตา

หากแต่เฉินผิงกลับจับมือไป๋เฉี่ยนและหัวเฟิ่ง แล้วพาพวกเธอเข้าไปในห้องโดยสารของเรือเหาะ

หลังจากนั้นไม่นานก็มีเสียงหยอกล้อดังแว่วมา

จี้อวิ๋นที่ขับเรือเหาะชินกับเสียงร่วมรักแล้วและไม่มีท่าทีอะไร

ถึงยังไงกว่าเรือเหาะจะไปถึงนครจิ้งจอกก็ใช้เวลากว่าสองวัน เวลายาวนานแบบนั้นเป็นไปไม่ได้ที่เฉินผิงจะนิ่งเฉยได้ต่อหน้าสาวสวยสองคน

จนกระทั่งเรือเหาะมาถึงท้องฟ้าเหนือนครจิ้งจอก เฉินผิงพร้อมกับไป๋เฉี่ยนและหัวเฟิ่งก็โผล่ออกมาจากห้องในที่สุด

ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเฉินผิงแรงดีไม่มีตก!