หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4010

เถียนจิ้งมีเลือดไหลออกจากมุมปาก แต่กลับมีสีหน้าที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น “ต่อให้พวกคุณตามไปก็ไร้ประโยชน์” เขาพูด “เจ้าสำนักฮั่วกับพวกน่าจะเข้าไปในหุบเขาเสินหั่วแล้ว ตอนนี้พวกเขาอาจจะได้ตราประทับเสินหั่วไปแล้วก็ได้”

“ยอมรับชะตากรรมเสียเถอะ” เขาแนะนำ “ตอนนี้ถ้าพวกคุณเลือกที่จะติดตามเจ้าสำนักฮั่ว ผมอาจจะพูดจาดีๆ แทนพวกคุณก็ได้นะ”

“ถุย ต่อให้ฮั่วหยวนถิงได้ตราประทับเสินหั่วไป ก็อย่าหวังว่าจะควบคุมมันได้เลย”

อวี๋จิ้นถ่มน้ำลายแล้วหันไปทางจูหลิงแล้วพูดว่า “คุณหนูใหญ่ พวกเราต้องรีบตามไป...”

“ตกลง!” จูหลิงพยักหน้าตอบรับ

คนทั้งกลุ่มรีบมุ่งหน้าไปยังหุบเขาเสินหั่ว แต่เมื่อพวกเขามาถึงเชิงหุบเขา จู่ๆ ก็มีรัศมีพลังหลายสิบสายเข้ามาขวางทาง!

“หรือว่าฮั่วหยวนถิงและคนอื่นๆ จะได้ตราประทับเสินหั่วแล้วกลับออกมาแล้ว?”

จูหลิงพูดด้วยสีหน้าเย็นชา!

“ไม่น่าจะเร็วขนาดนั้นนะ” อวี๋จิ้นเองก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

เขาไม่เชื่อว่าฮั่วหยวนถิงจะได้ตราประทับเสินหั่วเร็วขนาดนั้นหรอก เพราะดูเหมือนออกจะห่างไกลจากความจริงอยู่บ้าง!

แต่ตอนนี้ ใครกันที่จะมาจากทางหุบเขาเสินหั่ว?

“ไม่ใช่ฮั่วหยวนถิงกับพวกที่มาหรอก แต่เป็นผู้ฝึกวิชามารกลุ่มหนึ่งต่างหากล่ะ”

เฉินผิงกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง!

“ผู้ฝึกวิชามาร?”

อวี๋จิ้นกับจูหลิงเอ่ยขึ้นพร้อมกัน!

“เฉิงผิง ผู้ฝึกวิชามารจะมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน?” เว่ยชิงถาม

“ผมจะไปรู้ได้ยังไงล่ะ คุณควรจะเป็นฝ่ายที่จะตอบคำถามนั้นมากกว่านะ แต่ผมยืนยันได้ว่าคนพวกนี้เป็นผู้ฝึกวิชามารจริงๆ เพราะผมสัมผัสได้ถึงพลังของพวกเขา”

เฉินผิงกล่าว!

“ผู้ฝึกวิชามารเหรอ พวกมันมาที่นี่ได้ยังไงกัน?” จูหลิงรู้สึกสงสัยอย่างถึงที่สุด!

“หรือว่าจะเป็นคนของสำนักกุ๋ยเหลี่ยน เพราะพวกมันจ้องหุบเขาเสินหั่วของพวกเรามานานแล้ว”

“คราวนี้จู่ๆ ก็เปิดหุบเขา ดังนั้นย่อมมีโอกาสที่สำนักกุ๋ยเหลี่ยนอาจจะถลาเข้ามาแย่งสิทธิ์ใช้หุบเขาเสินหั่วก็ได้!”

อวี๋จิ้นเอ่ยด้วยวี่แววเป็นกังวล!

คำพูดนี้ทำให้อวี๋จิ้นและคนอื่นๆ ของสำนักจื่อเหยียนต่างตกตะลึง หลังจากนั้นสายตาของพวกเขาก็ลุกโชนไปด้วยโทสะอันพลุ่งพล่านไปด้วยความโกรธแค้น!

“ฮั่วหยวนถิงผู้นี้ช่างใจกล้าจนน่าเหลือเชื่อ กล้าจับมือกับสำนักกุ๋ยเหลี่ยน คนอย่างเขาไม่คู่ควรที่จะได้เป็นเจ้าสำนัก อันที่จริงเขาไม่คู่ควรแม้แต่จะเป็นรักษาการเจ้าสำนักเสียด้วยซ้ำไป!”

เว่ยชิงแผดเสียงด้วยความโกรธจัด!

อวี๋จิ้นมีสีหน้าโกรธจัด “ฉันไม่อยากเชื่อเลยจริงๆ ฮั่วหยวนถิงทรยศสำนักจื่อเหยียนและสมคบคิดกับผู้ฝึกวิชามารอย่างพวกแก เรื่องนี้ไม่ใช่แค่การแย่งชิงตำแหน่งเจ้าสำนักแล้ว พวกเราต้องกำจัดฮั่วหยวนถิงเจ้าคนทรยศผู้นี้”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า พวกแกช่างเป็นพวกคุยโวโอ้อวดเสียจริงนะ” เขาหัวเราะเยาะ “ไว้ฉันจัดการกับพวกแกแล้ว ฮั่วหยวนถิงก็จะไม่มีทางเลือกนอกจากให้สำนักกุ๋ยเหลี่ยนอยู่ในสำนักจื่อเหยียน และใช้ทรัพยากรของหุบเขาเสินหั่ว”

“ถึงตอนนั้น หุบเขาเสินหั่วจะเป็นของใครก็ยังไม่แน่ ดีไม่ดี อาจจะไม่มีสำนักจื่อเหยียนอยู่ต่อไปอีกแล้วก็ได้!”

ผู้อาวุโสถูหัวเราะลั่น!

“ฮั่วหยวนถิงที่สมควรตายคนนั้น กล้าดียังไงถึงได้ตอบรับเงื่อนไขแบบนี้?”

จูหลิงได้ยินเข้าก็โมโหเสียจนหน้าตาแดงก่ำ!

“ดูเหมือนว่าพวกแกสองคนจะติดต่อกันมานานแล้ว ฮั่วตงมีพลังของพวกแกอยู่ น่าจะถูกสำนักกุ๋ยเหลี่ยนรับเอาไว้หลังจากถูกขับไล่ออกจากสำนักเป็นแน่”