หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4137

“ก็ได้ ข้าเชื่อใจเจ้า”

ไป๋เฉี่ยนพยักหน้าหนักแน่น

ในตอนแรกเธอแค่ใช้ประโยชน์จากสายเลือดของเฉินผิง เธอไม่นึกเลยว่าหลังจากได้อยู่ด้วยกันเป็นเวลานาน เธอจะตกหลุมรักเขาจริงๆ

อันที่จริงนครจิ้งจอกไม่สำคัญสำหรับไป๋เฉี่ยนอีกแล้ว อย่างเดียวที่สำคัญสำหรับเธอตอนนี้คือการได้อยู่กับเฉินผิง เธอไม่ขออะไรมากไปกว่านี้

“เอาล่ะ นายท่านกับหลิ่วหรูเยี่ยนเพิ่งมาถึงที่นี่ พวกคุณควรพักผ่อนสักหน่อย จี้อวิ๋นทำความสะอาดห้องเรียบร้อยแล้ว แม้ว่าห้องจะยังดูเก่าอยู่บ้างก็ตาม”

หัวเฟิ่งบอกให้เฉินผิงและคนอื่นๆ ไปพักผ่อน

“ยังไงก็เถอะ จี้อวิ๋นบอกผมว่าแม่เฒ่าเจินมาจากตระกูลเจินแห่งเมืองหยงเล่อ พวกคุณถึงได้มาอยู่ที่นี่ด้วยกัน ผมเห็นว่าบ้านตระกูลเจินดูโอ่อ่ามาก แล้วทำไมพวกคุณถึงถูกส่งให้มาอยู่ในที่เรียบๆ แบบนี้ล่ะ?” เฉินผิงถามด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย

“เราเพิ่งรู้หลังจากมาถึงว่าแม่เฒ่าเจินหนีออกจากตระกูลเจิน เป็นเหตุผลว่าทำไมพวกเขาถึงไม่ชอบหน้าเธอ ถ้าตระกูลเฟิงไม่ได้ยึดครองนครจิ้งจอก เธอก็คงไม่กลับมา” ไป๋เฉี่ยนถอนหายใจเบาๆ

“เธอหนีออกจากตระกูลเจินเหรอ?” เฉินผิงดูสับสน

หัวเฟิ่งเอนตัวเข้าไปใกล้เขาพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา เล่าถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับแม่เฒ่าเจิน

เมื่อได้ยินเหตุผล เฉินผิงก็ทำได้เพียงยิ้มเจื่อน

แม้แต่ผู้บำเพ็ญเพียรจากอาณาจักรนิรันดร์ก็ยังหนีไม่พ้นเรื่องรักๆ ใคร่ๆ

การเป็นเซียนนั้นเป็นเรื่องง่าย แต่การตัดขาดจากอารมณ์นั้นพิสูจน์แล้วว่ายาก...

จากนั้น เฉินผิง หลิ่วหรูเยี่ยนและเนี่ยเหิงก็แยกย้ายไปพักผ่อน

ในขณะเดียวกัน ภายในห้องโถงหลักของสมาคมนักกลั่นยาแห่งอี้ไป๋ ประธานสมาคมนักกลั่นยาทั้งสี่จากห้าสมาคมกำลังนั่งด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

มีเพียงประธานของสมาคมนักกลั่นยาแดนเหนือเท่านั้นที่ไม่ได้เข้าร่วม

เมื่อเห็นว่าเขาแน่วแน่ขนาดนั้น เฉินเหวินเหลียงก็พูดไม่ออกไปชั่วขณะ

“สุภาพบุรุษและสุภาพสตรี พลังของเกาะเทพโอสถเป็นสิ่งที่เราไม่สามารถต่อกรได้ในขณะนี้ แม้ว่าจะรวมพลังกัน เราก็ยังไม่สามารถรับมือพวกเขาได้ ตอนที่คนจากเกาะเทพโอสถเข้ามาคุยกับฉัน พวกเขามีเพียงสามคนเท่านั้น แต่ทุกคนเป็นผู้บำเพ็ญเพียรระดับมหายาน ยิ่งกว่านั้น ฉันยังได้ยินพวกเขาพูดว่าบนเกาะมีผู้บำเพ็ญเพียรระดับมหายานมากมายนับไม่ถ้วน เราจะเอาอะไรไปสู้กับพลังระดับนั้น?” ซู่เทียนซั่วอุทาน

ตอนนี้ทุกคนยิ่งเงียบกว่าเดิม บางคนนึกกังวล สีหน้าตึงเครียดและเหงื่อออกเต็มหน้า

“ประธานซู่ ฉันกลัวว่าหากเราไปที่เกาะเทพโอสถ คนที่นั่นอาจไม่ยอมให้เรากลับ ถ้าไปที่เกาะสุดท้ายเราก็ต้องสู้กับพวกเขา จะดีกว่าถ้าเสี่ยงอยู่ที่นี่ต่อ หากคนจากเกาะเทพโอสถกล้าขึ้นฝั่ง เราก็จะทุ่มสุดตัวและสู้กลับ” เจินหยวนเต้าเสนอ

“ถูกต้อง! หากเหยียบย่างลงบนเกาะนั้น เราก็ไม่ต่างจากลูกแกะที่รอโดนเชือด”

“เราจะสู้สุดตัว ถ้าพวกมันกล้ากลับมา เราจะสู้ด้วยทุกสิ่งที่เรามี!”

“เราจะต้องไม่ไป!”

หลายคนเริ่มเห็นด้วยกับคำพูดของเจินหยวนเต้า