หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4150

ทุกคนต่างเฝ้าดูเฉินผิงอย่างเงียบๆ แม้แต่หวู่เฟิงเองก็ไม่พูดอะไร พวกเขารอดูว่าเฉินผิงจะทำอะไรต่อไป

ครืน ครืน...

ทันใดนั้น เสียงคำรามดังสนั่นก็ดังก้องมาจากขอบฟ้า ดึงความสนใจของทุกคนไปจากเฉินผิง

จากนั้นแสงสีทองก็ปรากฏขึ้นบนขอบฟ้าและเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ทันใดนั้นก็เกิดการสั่นสะเทือนกลางอากาศ

ชายวัยกลางคนที่สวมชุดคลุมสีม่วงทองค่อยๆ ปรากฏตัวขึ้น

คนผู้นี้มีใบหน้ากว้าง ดวงตาเปล่งประกาย แผ่รัศมีของผู้มีอำนาจ

เมื่อเห็นชายวัยกลางคนปรากฏตัวขึ้นกะทันหัน หลายคนก็อ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ ลมหายใจของพวกเขาถี่ขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

“ใครรับภารกิจและสามารถรักษาลูกของข้าได้?” ชายวัยกลางคนมองไปรอบๆ แล้วถาม

แม้ว่าชายวัยกลางคนผู้นี้จะเป็นเพียงภาพลวงตา แต่สายตาของเขานั้นน่าเกรงขามจนหลายคนอดไม่ได้ที่จะตัวสั่น บางคนถึงกับไม่กล้าสบตาเขาด้วยซ้ำ

ทุกสายตาหันไปที่เฉินผิง ทำให้เขากลายเป็นจุดสนใจ

เมื่อเห็นเฉินผิง คิ้วของชายวัยกลางคนก็ขมวดเล็กน้อย

ในสายตาของเขาเฉินผิงยังหนุ่มเกินไป เขาจะมีทักษะทางการแพทย์ระดับสูงได้อย่างไร

อย่างไรก็ตาม เนื่องจากอีกฝ่ายแสดงเจตนาออกมาแล้ว เขาก็คงมีฝีมืออยู่พอตัว

“นักกลั่นยาหนุ่ม ในเมื่อเจ้ารับภารกิจนี้แล้ว คิดว่าจะหาทางรักษาลูกของข้าได้ไหม?” ชายวัยกลางคนถามเฉินผิง

เฉินผิงจ้องมองชายวัยกลางคนตรงหน้าเขา เนื่องจากเป็นเพียงภาพลวงตา เขาจึงไม่อาจตรวจสอบความแข็งแกร่งของชายคนนั้นได้ อย่างไรก็ตาม จากลักษณะการพูดของเขา ชัดเจนว่าชายวัยกลางคนผู้นี้เป็นราชาอย่างไม่ต้องสงสัย

“ผมคิดวิธีรักษาที่น่าจะเป็นไปได้ไว้แล้ว แต่ต้องพบคนไข้ก่อนจึงจะแน่ใจ อีกอย่างคือกระดูกเซียน ท่านจะมอบมันให้ผมจริงๆ ใช่ไหมถ้าผมรักษาลูกชายของท่านได้?” เฉินผิงหันไปหาชายวัยกลางคนและถาม

เขาไม่รู้จักแคว้นเซียว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงรายละเอียดเกี่ยวกับองค์ชายของที่นั่น

“เกินคาดมาก คนไข้ของอาการแรกคือองค์ชายจากแคว้นเซียว มิน่าล่ะรางวัลถึงเป็นกระดูกเซียน” เฉินเหวินเหลียงถอนหายใจเบาๆ

“ประธานเฉิน แคว้นเซียวนี่คืออะไร? และเซียวหยวนชานเป็นใคร?” เฉินผิงถามด้วยความสับสน

เฉินเหวินเหลียงจ้องมองเฉินผิง สงสัยว่าเฉินผิงมาจากอาณาจักรนิรันดร์จริงหรือเปล่า

“คุณเฉิน แคว้นเซียวเป็นอาณาจักรที่ครอบคลุมถึงหนึ่งในสามของอี้ไป๋ สำหรับสำนักหรือตระกูลระดับสูงทั่วไปนั้น การได้ครอบครองสายเลือดหรือเมืองแค่เมืองเดียวก็นับว่าหรูแล้ว แต่แคว้นเซียวกลับปกครองเมืองมากกว่าร้อยเมือง ทำให้เป็นขุมกำลังที่แข็งแกร่งที่สุดในอาณาจักรนิรันดร์” เฉินเหวินเหลียงอธิบายให้เฉินผิงฟัง

“แม่เจ้า ยิ่งใหญ่จริงๆ!” เมื่อได้ยินเช่นนี้ เฉินผิงก็ถึงกับอุทาน เขารีบถามต่อ “เซียวหยวนชานที่พูดถึงเมื่อครู่เป็นใครกัน?”

“ชายคนนั้นคือราชาแห่งแคว้นเซียว และคนที่ล้มป่วยน่าจะเป็นองค์ชายเซียว ลูกชายของเขา” เฉินเหวินเหลียงกล่าว

“ต้องมีระดับบำเพ็ญเพียรที่สูงแค่ไหนถึงได้ครอบครองพื้นที่อันกว้างใหญ่ไพศาลในอาณาจักรนิรันดร์?” เฉินผิงถามด้วยความสงสัย