หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4300

“เจ้าสำนักเจียง ศิษย์สำนักวิญญาณปีศาจพ้นขีดอันตรายแล้ว พวกเขาแค่ต้องการเวลาพักฟื้น” เฉินผิงบอกเจ้าสำนักเจียง

เจ้าสำนักเจียงเอ่ยคำขอบคุณอย่างจริงใจ “ขอบคุณมากเท่าไหร่ก็คงไม่พอ คุณเฉิน ถ้าไม่มีคุณ เกรงว่าสำนักวิญญาณปีศาจของผมคงถูกทำลายไปแล้ว”

“เรื่องเล็กน้อย เสียดายอย่างเดียวคือผมกำจัดตี้ฉงจิงไม่ได้ ผมกลัวว่าเขาอาจจะกลับมาตามล่าคุณในภายหลัง” เฉินผิงแสดงความกังวล

เมื่อได้ยินอย่างนั้น เจ้าสำนักเจียงก็ดูท้อแท้และถอนหายใจเบาๆ “ไม่นึกเลยว่าต้าชีเซียงและถันหรงคุนจะสมคบคิดกับตี้ฉงจิง พวกเขาผิดสัญญากับท่านอาจารย์ ฉันเองก็ทำให้อาจารย์ผิดหวังเช่นกันฉันปล่อยให้ความปรารถนาอยากเพิ่มระดับพลังเข้าครอบงำ”

“เจ้าสำนักเจียง เกิดอะไรขึ้นระหว่างคุณกับศิษย์คนอื่นๆ ทำไมถึงกลายเป็นศัตรูกัน?” เฉินผิงถามด้วยความอยากรู้

“เรื่องมันยาว คุณเฉิน เราเคยเป็นศิษย์อาจารย์เดียวกัน อาจารย์ของเราเป็นจ้าวมารชื่อกระฉ่อนในอาณาจักรนิรันดร์ น่าเสียดายที่ระหว่างเพิ่มระดับพลังสู่ขั้นเซียน อาจารย์พ่ายแพ้ต่ออัสนีบาตและไม่สามารถผ่านไปได้ สุดท้ายก็พบจุดจบอย่างน่าเศร้า” เจ้าสำนักเจียงอธิบายพร้อมถอนหายใจ “อย่างไรก็ตาม ก่อนที่อาจารย์จะเสียชีวิต ท่านเตือนเราว่าอย่าหันไปใช้ศาสตร์ต้องห้ามที่เราได้เรียนรู้มา แม้ว่าของอย่างวิชาดื่มเลือดกินกระดูกมนุษย์จะช่วยเพิ่มความสามารถของเราได้รวดเร็ว แต่วิชาเหล่านี้จะทำให้รากฐานของเราไม่มั่นคง ยิ่งเราเพิ่มพูนฝีมือมากเท่าไร ความเสี่ยงที่จะล้มเหลวในการผ่านอัสนีบาตก็ยิ่งมากขึ้นเท่านั้น”

เขาพูดต่อว่า “พวกเราทุกคนได้ให้คำมั่นกับอาจารย์ เราสาบานว่าจะไม่บำเพ็ญเพียรโดยใช้วิชาต้องห้าม อย่างไรก็ตาม ต่อมาตี้ฉงจิงทรยศต่ออาจารย์ของเรา เขาก่อตั้งสำนักเซวี่ยกู่ที่บำเพ็ญเพียรด้วยการดื่มเลือดกินกระดูกมนุษย์ เรื่องนี้ทำให้เกิดความวุ่นวายในหมู่ผู้บำเพ็ญเพียรจำนวนมากบนเขาเทียนโหมว คำครหากระจายไปทั่ว ฉันไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องร่วมมือกับผู้บำเพ็ญเพียรคนอื่นๆ ตามล่าเขา แต่น่าเสียดายที่ตี้ฉงจิงหลบหนีไปถึงอี้ไป๋และหันไปเพิ่งแคว้นเซียว”

“ตอนนี้เขากลับมาแก้แค้น แต่สิ่งที่ฉันไม่คาดคิดมาก่อนก็คือ ต้าชีเซียงและถันหรงคุนผิดคำสาบานพวกเขาติดตามตี้ฉงจิงและกลายเป็นเหมือนเขา” สีหน้าของเจ้าสำนักเจียงเศร้าหมอง ความตกใจและความเศร้าโศกปรากฎชัด

“ทุกคนต่างก็มีความทะเยอทะยาน เจ้าสำนักเจียง และเราไม่สามารถกำหนดได้ว่าคนอื่นจะใช้หนทางใดบำเพ็ญเพียร คุณพอจะรู้ไหมว่าตอนนี้พวกเขาอยู่ที่ไหน?” เฉินผิงถาม

อย่างไรก็ตาม เมื่อดูให้ชัดๆ จะพบว่าดินสีขาวนี้ไม่ใช่ดิน แต่เป็นทะเลแห่งกองกระดูก

พื้นที่กว้างใหญ่ซึ่งกินพื้นที่หลายไมล์แห่งนี้ล้อมรอบไปด้วยป่าทึบ และมีรัศมีแห่งความมืดมิดแผ่ซ่านไปทั่ว

ไม่พบสัตว์อสูรในรัศมีหลายร้อยไมล์รอบเขตแดนน่าขนลุกแห่งนี้เลย

หากมองจากด้านบนจะเห็นอาคารสูงใหญ่หลังหนึ่งที่สร้างจากกองกระดูกสีขาว บรรยากาศโดยรอบเย็นยะเยือกจนมากพอที่จะทำให้ขนลุกไปทั้งตัว