หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 432

“ฮั่วซาน คุณเฉินเขาเป็นปรมจารย์กำลังภายในมานานแล้วนะ ฉันน่ะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาเลย...” อู่ซี่กล่าอย่างแผ่วเบากลัวว่าเฉินผงที่อยุ่ห้องข้างๆจะได้ยิน

“ปรมจารย์กับผีน่ะสิ คิดว่ามันเป็นกันง่ายๆหรือยังไง โดนหลอกแล้วยังไม่รู้ตัวอีก ไอ้บ้านั่นหลอกนายเพราะมันอยากจะเป็นแช้มป์จนตัวสั่น” ฮั่วซานเถียง

“เรื่องจริงนะฮั่วซาน คุณเฉินน่ะ....”

“พอแล้ว ออกไปเดี๋ยวนี้ ฉันจะพักผ่อน” เกาไป๋เชิ้งแผดเสียงก่อนที่อู่ซี่จะทันพูดจบ

เฉินผิงยิ้มขณะที่ยืนอยู่ริมหน้าต่าง สายตาทอดออกไปสู้ถนนเริ่งรีบวุ่นวายเบื้องล่าง จอมยุทธหลายคนซ่อนตัวอยู่ท่ามกลางกลุ่มคนธรรมดานี้ เหมือนว่าตำบลเทียนเฟิงจะเป็นเมืองเดียวที่เป็นบ้านของจอมยุทธจากเจียงเป่ยและเจียงหนาน

เมื่อกลางคืนมาถึง อู่ซี่มาเคาะประตูห้องของเฉินผิงเพื่อชวนเขาไปรับประทานอาหาร

ภัตตาคารคราคร่ำไปด้วยผู้คนและห้องส่วนตัวก็ไม่มีเหลือให้จองแล้ว พวกเขาคิดว่าแค่นี้พวกเขาก้โชคดีแล้วที่สามารถจะเลือกนั่งโต๊ะที่มุมไกลๆในร้านได้ขณะที่คนอื่นกำลังเข้าคิวกันอยู่

อู่ซี่กำลังยุ่งอยู่กับการขอเครื่องใช้บนโต๊ะอาหารให้กับเฉินผิง เกาไป๋เชิ้ง ฮั่วไหลยุน และ ฮั่วซาน จากนั้นจึงสิ่งอาหารให้พวกเขา นอกจากนั้นยังเสิร์ฟอาหารให้แต่ละคนอีกด้วยเพราะว่าพนักงานนั้นมีงานเต็มมือในช่วงคนเยอะเช่นนี้

เฉินผิงนั่งอยู่เฉยๆตลอดเวลาและการที่เขาไม่อาสาช่วยอู่ซีทำให้ทั้งอาจารย์และศิษยืพี่ทั้งสองของอู่ซี่ไม่พอใจ

“นั่งลงนะอู่ซี่ นายไม่ใช่พนักงานเสิร์ฟเสียหน่อย” ฮั่วซานกล่าวรอดไรฟันออกมา

“ก็ได้ๆ ฮั่วซาน เดี๋ยวฉันมา” ขณะที่กำลังพูด เขาหยิบผ้าเช็ดมือสองสามผืนแล้ววางลงต่อหน้าเฉินผิง “ของคุณครับคุณเฉิน”

“ไม่ต้องห่วง นั่งลงเถอะ เดี๋ยวอาหารก็มาแล้ว” เขาพยักหน้า

อู่ซี่นั่งลงข้างๆเขา เมื่ออาหารมาเสิร์ฟ ทั้งหมดเริ่มลงมือกิน