หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4525

แม้ว่าสั่วเทียนเจิ้งจะเคยมาที่ตำหนักทวยเทพแล้ว แต่การมาแต่ละครั้งก็ทำให้เขารู้สึกหวาดหวั่น หัวใจของเขาเต้นระรัวด้วยความยำเกรงและความกลัว

ทหารยามที่ประจำการอยู่ที่ทางเข้าโถงใหญ่เป็นผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายาน ด้านข้างของห้องโถงมีผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายานระดับหกและเจ็ดยืนอยู่ สีหน้าของพวกเขาไร้อารมณ์ขณะที่ยืนเฝ้าเงียบๆ พวกเขาไม่ได้รับอนุญาตให้นั่ง

นี่เป็นแค่ตำหนักลำดับสิบ ซึ่งเป็นตำหนักชั้นล่างสุดจากทั้งสิบแห่งในตำหนักทวยเทพ สั่วเทียนเจิ้งเคยได้ยินเกี่ยวกับอันดับของตำหนัก ถึงกระนั้นพลังที่ตำหนักแห่งนี้แสดงออกมาก็น่าเกรงขามยิ่ง เป็นเรื่องยากที่จะนึกภาพว่าพลังของตำหนักทั้งหมดนั้นมหาศาลเพียงใด

“ท่านพ่อ” เมื่อพวกเขาเข้าไปในห้องโถงใหญ่ องค์ชายฉือก็รีบตะโกนออกไป เสียงของเขาฟังดูยำเกรงและเร่งด่วน ตรงกลางห้องโถงมีชายวัยกลางคนที่สวมชุดคลุมยาวสีเหลือง ท่าทางสง่างามองอาจ มีมงกุฎวางอยู่บนศีรษะ สีหน้าเย็นชาและเฉยเมย มีรัศมีแห่งอำนาจแผ่ออกมา

เขาไม่ใช่ใครอื่นนอกจากราชาสิบตำหนัก พ่อขององค์ชายฉือ

ในตำหนักลำดับสิบ ราชาสิบตำหนักคือผู้มีอำนาจสูงสุด ผู้คนทั้งยำเกรงและหวาดกลัวเขา สั่วเทียนเจิ้งไม่กล้าเงยหน้าขึ้นสบตากับราชาสิบตำหนักหรือผู้บำเพ็ญเพียรที่นั่งข้างเขา

ผู้บำเพ็ญเพียรที่ยืนเฝ้าอยู่ข้างๆ อยู่ในขั้นมหายานระดับหกและเจ็ด และแน่นอนว่าคนที่นั่งอยู่ย่อมมีระดับพลังสูงกว่า

สั่วเทียนเจิ้งคุกเข่าอยู่ตรงกลางห้องโถงใหญ่ ศีรษะของเขาโค้งต่ำจนเกือบจะแตะพื้น ไม่เหลือเค้าเดิมของประมุขสมาพันธ์เลยแม้แต่น้อย

“เจ้าพ่ายแพ้อย่างนั้นหรือ?” เสียงของราชาสิบตำหนักก้องกังวาน

องค์ชายฉือยังคงเงียบ ดวงตาของเขาหันไปมองสั่วเทียนเจิ้งแวบหนึ่ง

“ท่านราชา” สั่วเทียนเจิ้งพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “พวกเราแค่ถอยชั่วคราว แคว้นเซียวในตอนนี้เหลือแต่ชื่อเท่านั้น อย่างไรก็ตาม ในช่วงท้ายกลับมีนักพรตชราคนหนึ่งปรากฏตัวและขัดขวางองค์ชายฉือ” เสียงของสั่วเทียนเจิ้งเริ่มกระตุก ร่างกายของเขาในขณะนั้นสั่นเทิ้ม

“เจ้าหมายถึงตาแก่ฉีเต้าจางใช่ไหม?” ราชาสิบตำหนักกล่าว

“ใช่แล้ว เขานั่นแหละ” สั่วเทียนเจิ้งพยักหน้า

“ท่านพ่อ ไอ้แก่นั่น...” องค์ชายฉือเริ่มอธิบาย แต่ก่อนที่จะพูดจบ เสียงของราชาสิบตำหนักก็ดังก้องไปทั่ว “เงียบ!” เขาสั่ง น้ำเสียงของเขาไม่เปิดโอกาสให้แย้ง “ไปที่มุมตำหนักแล้วสำนึกการกระทำของตัวเองซะ เจ้าทำให้เราอับอาย”

ชายร่างใหญ่ที่ยืนอยู่ด้านซ้ายของราชาสิบตำหนักลุกขึ้นและตะโกนว่า “ฮึ ไม่เชื่อว่าจะมีคนกล้าดูหมิ่นพวกเรา พวกมันรนหาที่ตาย ข้าไม่สนใจว่ามันจะเป็นใคร ข้าจะฆ่ามัน!”

“หลัวต้า เจ้าฆ่าไอ้แก่นั่นได้ใช่ไหม?” ราชาสิบตำหนักถาม

หลัวต้าประกาศพร้อมเหวี่ยงหมัดอันใหญ่โตของเขา “ข้าทำได้ ท่านราชา ข้าจะแก้แค้นให้องค์ชายฉือ ข้าไม่สนใจว่าไอ้แก่นั่นจะแข็งแกร่งสักแค่ไหน แค่หมัดเดียวข้าก็ขยี้มันให้แหลกได้”

“ได้ ไปจัดการมันซะ แต่พยายามอย่าไปยั่วยุคนของนครจันทร์ตะวัน ไอ้แก่นั่นเป็นแขกคนสำคัญของที่นั่น” ราชาสิบตำหนักเตือน

สั่วเทียนเจิ้งรู้สึกสับสน เขาสงสัยว่านครจันทร์ตะวันที่ราชาสิบตำหนักพูดถึงคืออะไร

เขาอยู่ในอาณาจักรนิรันดร์มาหลายปี อิทธิพลของสมาพันธ์ผนึกมารแผ่ขยายไปทั่วทุกมุมของอาณาจักร แต่ถึงแม้จะมีความรู้กว้างขวาง เขาก็จำไม่ได้ว่าเคยพบสถานที่ชื่อนครจันทร์ตะวัน ในบรรดาห้าดินแดนของอาณาจักรนิรันดร์ไม่มีเมืองใดเลยที่ใช้ชื่อนั้น

“รับทราบ!” หลัวต้าโค้งคำนับก่อนจะยกสั่วเทียนเจิ้งขึ้นด้วยมือข้างเดียวอย่างง่ายดาย พริบตานั้นทั้งสองก็หายวับไปอย่างไร้ร่องรอย