เมื่อได้ยินอย่างนั้น เฉินผิงก็เข้าใจทันทีว่าทำไมตำหนักลำดับสิบถึงรู้เรื่องการตายของหลัวต้าเร็วนัก และทำไมพวกเขาถึงส่งหยุนหลี่มาตามล่าเขา
“การตัดวิญญาณออกไปโดยไม่ทำร้ายร่างกายหรือพลังบำเพ็ญเพียรของคุณ... ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย” เฉินผิงพึมพำพร้อมกับขมวดคิ้วเล็กน้อย
หยุนหลี่หัวเราะเบาๆ “แน่นอนว่ามันยาก ถ้ามันง่ายข้าก็คงไม่ขอให้เจ้าช่วย แต่ไม่ต้องกังวล ข้าไม่ได้จะให้เจ้าทำเปล่าๆ ข้ามีชุดเกราะวิเศษที่ทนทานมากและสามารถเพิ่มความแข็งแกร่งให้เจ้าได้ มันเป็นของขวัญจากท่านพ่อ มันล้ำค่ามากจนข้าไม่กล้าใส่”
พอพูดจบเขาก็หงายฝ่ามือ และกล่องสีดำก็ปรากฏขึ้นมาจากอากาศ เขาวางไว้ตรงหน้าเฉินผิง
“ใจกว้างจริงๆ” เฉินผิงมองกล่องนั้นด้วยความสงสัย แทบไม่อยากเชื่อว่าหยุนหลี่จะยอมสละของมีค่าแบบนี้
หยุนหลี่หัวเราะเบาๆ “แน่อยู่แล้ว กับสหายข้าก็ต้องใจกว้างเป็นธรรมดา” เขากล่าวพร้อมยิ้มมั่นใจ
เฉินผิงส่ายหัว “ผมไม่อยากได้-”
“อะไรกัน เจ้าไม่อยากช่วยข้าเหรอ” หยุนหลี่พูดขัด สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปด้วยความประหลาดใจ
“ผมจะช่วยคุณ” เฉินผิงบอก “แต่ผมไม่ต้องการชุดเกราะ”
หยุนหลี่ขมวดคิ้ว “เจ้ากลัวเป็นหนี้บุณคุณข้าเหรอ” เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเฉินผิงถึงปฏิเสธของขวัญล้ำค่าแบบนี้
“ไม่ใช่แบบนั้น” เฉินผิงตอบ “ผมแค่คิดว่าชุดเกราะของคุณมัน... แค่ของพื้นๆ”
“แค่ของพื้นๆ เหรอ นี่มัน-” หยุนหลี่อ้าปากจะพูดแย้ง แต่ก่อนที่เขาจะพูด ตาของเขาก็เบิกกว้างด้วยความตกใจ แสงสีทองระยิบระยับส่องออกมาจากร่างของเฉินผิง และในชั่วพริบตาต่อมา เกล็ดสีทองเจิดจ้าก็ปรากฏขึ้น ปกคลุมร่างของเขาจนมิด เฉินผิงยืนอยู่ตรงหน้าเขา อยู่ในสภาพที่ดูราวกับเทพสงครามในชุดเกราะสีทอง
หยุนหลี่พูดไม่ออก ตะลึงอย่างที่สุดกับสิ่งที่ได้เห็น
“นี่มัน...” หยุนหลี่อ้าปากค้าง ขากรรไกรของเขาแทบจะหล่นลงพื้น
เฉินผิงยิ้มเยาะ “ว่าไง ยังคิดว่าชุดเกราะของคุณดีกว่าร่างเกราะทองคำของผมอยู่ไหม”
เขาไม่รอคำตอบ และแทงมีดเข้าไปในอกตัวเองทันที
เคร้ง!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ไม่มีตอน 3867-3871 ครับ...
เกินเดือนละ...
รออยู่นะครับ...
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...