หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4734

เมื่อเห็นอย่างนั้น หลินเข่อฟ่านก็ตกตะลึงชั่วขณะ แต่แล้วเขาก็หัวเราะออกมา

เขาอยู่ในขั้นเซียน แต่ผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายานเหล่านี้กลับกล้าขวางทางเขาเพื่อช่วยเฉินผิง

“รู้ไหมว่าข้าเป็นใคร” หลินเข่อฟ่านถาม

“องค์ชายลำดับสี่แห่งนครจันทร์ตะวัน” เสวียนปิงตอบ

“ในเมื่อรู้ว่าข้าเป็นองค์ชายของนครจันทร์ตะวัน ยังกล้าที่จะขวางข้าอีกหรือ เจ้าคงอยากตายมาก ไม่หวั่นเกรงในอำนาจของนครจันทร์ตะวันบ้างเลยหรือ”

หลินเข่อฟ่านขมวดคิ้ว สายตาของเขาเปลี่ยนเป็นเฉียบคมพร้อมกับแผ่เจตจำนงสังหาร

เขาไม่อยากเชื่อว่าอำนาจของนครจันทร์ตะวันจะตกต่ำถึงขนาดนี้

“ปล่อยคุณเฉิน แล้วเราจะไปทันที ไม่เช่นนั้นเราจะสู้จนตัวตาย!” เสวียนปิงไม่แสดงความกลัว ดวงตาของเขาเปี่ยมด้วยไฟสู้

“เจ้าเป็นอะไรกับเฉินผิง ทำไมถึงยอมเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยเขา”

หลินเข่อฟ่านรู้สึกสับสน เฉินผิงเกี่ยวข้องยังไงกับผู้บำเพ็ญเพียรเหล่านี้ ทำไมพวกเขาถึงพยายามปกป้องเขาขนาดนี้

“ก็ไม่ได้เป็นอะไรหรอก ก็แค่คุณเฉินรวยเกินไป เขาคือถุงเงินถุงทองของเรา จะพาพ่อแม่ของฉันไปก็ได้ แต่อย่าเอาถุงเงินถุงทองของเราไป”

หลังจากที่เสวียนปิงพูดจบ เขาก็หันไปหาหญิงสาวในชุดสีเหลืองอ่อน เธอมีรูปร่างเพรียวบางและผมสีดำยาวสยาย “ฮั่วเม่ย สร้างวงแหวนอาคม อย่าให้พวกมันหนีไปได้”

หญิงสาวพยักหน้า ยกฝ่ามือขึ้น และท่องคาถาเบาๆ ทันใดนั้น ก็เกิดกำแพงที่แผ่ขยายออกไปในรัศมีห้าสิบกิโลเมตร!

หลินเข่อฟ่านขมวดคิ้ว “ไม่นึกว่าจะพาปรมาจารย์อาคมมาด้วย”

“ปล่อยคุณเฉิน นี่คือคำเตือนครั้งสุดท้าย” เสวียนปิงพูดอย่างเย็นชา

“พวกโอหัง ข้าอุตส่าห์ใจดี แต่ผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายานอย่างพวกเจ้าชักจะอวดดีเกินไปแล้ว!”

หลินเข่อฟ่านโกรธมาก แม้อีกฝ่ายจะมีปรมาจารย์อาคม แต่เขาก็ไม่ได้กลัว

หลินเข่อฟ่านเป็นองค์ชายลำดับสี่แห่งนครจันทร์ตะวันเขาจะไปติดตามเฉินผิงได้ยังไงถึงเฉินผิงจะมียอดฝีมือหนุนหลังและมีผลึกเซียนมหาศาลแต่องค์ชายลำดับสี่แห่งนครจันทร์ตะวันก็คงไม่ยอมลดตัวลงมาเพื่อทรัพยากร

เฉินผิงหัวเราะเบาๆ และตบไหล่เสวียนปิง

เสวียนปิงเข้าใจคำพูดของเฉินผิง เขาจึงสลายรัศมีพร้อมกับยิ้ม

“คุณเฉิน โจวถังกับฉันหาคนจำนวนหนึ่งมาให้คุณ เผื่อว่าคุณอยากรับเป็นพวก” เสวียนปิงกล่าว

จากนั้นเขาก็ชี้ฮั่วเม่ยที่เพิ่งร่ายอาคม “นี่คือฮั่วเม่ย สหายของฉัน เธอเป็นปรมาจารย์อาคม”

เฉินผิงมองฮั่วเม่ย ปรมาจารย์อาคมที่ไปถึงขั้นมหายานระดับเก้านั้นหาได้ยากมาก

ผู้บำเพ็ญเพียรในระดับเดียวกันไม่อาจเทียบได้กับปรมาจารย์อาคม

“แม่นางฮั่ว สลายอาคมได้แล้ว” เขาบอกเธอ

ทันทีที่พูดเขาก็รู้สึกทะแม่งๆ การเรียกเธอว่า “แม่นางฮั่ว” ฟังดูแปลกๆ