หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4746

ท้ายที่สุดแล้ว คนเหล่านี้ล้วนฝีมือสูงส่ง แม้แต่สำนักและเชื้อพระวงศ์ในอาณาจักรนิรันดร์ยังไม่สำคัญมากพอที่พวกเขาต้องใส่ใจด้วยซ้ำ

สำหรับพวกเขา สถานที่ห่างไกลและยากไร้แห่งนี้ไม่มีอะไรน่าสนใจเลย เหมือนกับเศรษฐีพันล้านที่เข้ามาในหมู่บ้านบนภูเขาอันห่างไกล ช่างไม่เข้ากับสถานที่

“ดูเหมือนว่าไม่มีใครที่นี่รู้วิธีเหาะ พลังของพวกเขาอ่อนแอมาก ทำไมพวกเขาถึงไม่บำเพ็ญเพียร” โจวถังถามด้วยความอยากรู้

เฉินผิงกลอกตา ชาวบ้านเหล่านี้แค่เอาชีวิตรอดยังเหนื่อย พวกเขาจะเอาเวลาไหนไปทุ่มเทให้กับการบำเพ็ญเพียรทุกวัน

นอกจากนี้ พวกเขาจะเอาทรัพยากรบำเพ็ญเพียรมาจากไหน ทรัพยากรเหล่านั้นใช่ว่าจู่ๆ จะร่วงลงมาจากท้องฟ้า

ในขณะที่พวกเฉินผิงกำลังพักผ่อน ก็มีแขกไม่ได้รับเชิญสี่คนมาที่ทางเข้าหมู่บ้านหิน

“ใครเป็นคนดูแลที่นี่ ใครอนุญาตให้ล่าสัตว์” ผู้บำเพ็ญเพียรคนหนึ่งที่สวมชุดคลุมสีเทายาวและถือดาบเล่มงามตะโกนเสียงดัง ด้านหลังเขามีชายอีกสามคนยืนอยู่ แต่ละคนดูน่ากลัวไม่แพ้กัน

“พวกคุณเป็นใครกัน มายุ่งอะไรกับการล่าสัตว์ของเรา” อาหลี่ก้าวไปข้างหน้าด้วยความไม่พอใจ

พลั่ก!

ก่อนที่อาหลี่จะพูดจบ ผู้บำเพ็ญเพียรในชุดคลุมสีเทาก็เตะเขาอย่างแรงจนกระเด็นออกไป “ฟังนะเจ้าหนู” เขาเยาะเย้ย “ระวังปากด้วยตอนคุยกับเรา”

เมื่อได้ยินว่าพวกเขามาจากสมาพันธ์ผนึกมาร สีหน้าของเหล่าซุนจ่างก็เคร่งเครียด ตัวเขาแข็งทื่อ ตอนนี้ชาวบ้านจำนวนมากมารวมตัวกัน เมื่อเห็นอาหลี่โดนทำร้ายพวกเขาก็โกรธมาก

“สุภาพบุรุษทั้งหลาย โปรดยกโทษให้เขาด้วย เขาเป็นแค่เด็กไม่รู้ปะสีปะสา” เหล่าซุนจ่างพูดอย่างร้อนรน “เราแค่ล่าสัตว์ไม่กี่ตัวที่เชิงเขา เราไม่เคยขึ้นไปสูงกว่านั้น เรารู้ว่าเราไม่มีสิทธิเข้าไปในภูเขา!”

“ฉันไม่สน” ผู้บำเพ็ญเพียรในชุดคลุมสีเทาตะคอก “นับจากนี้เป็นต้นไป ห้ามล่าสัตว์ทุกชนิด ทุกสิ่งบนภูเขาเป็นของสมาพันธ์ผนึกมาร ห้ามใครแตะต้องเด็ดขาด!”

ชาวบ้านเริ่มโต้เถียงอย่างดุเดือดทันที ถ้าล่าสัตว์ไม่ได้ แล้วจะให้พวกเขาทำยังไง ต้องอดอาหารตายเหรอ