หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4825

เมื่อเฉินผิงเข้าใกล้เมือง เขาก็ถูกล้อมรอบด้วยกลุ่มผู้บำเพ็ญเพียรราวสิบคน ทุกคนถืออาวุธ

ชายชราคนหนึ่งเดินนำหน้า ซึ่งสวมชุดคลุมที่บ่งบอกว่าเขาน่าจะเป็นนักบวช

เฉินผิงมองแวบเดียวก็รู้ว่าพลังของคนเหล่านี้อยู่ที่ขั้นกึ่งเซียนเท่านั้น แม้แต่ชายชราที่แข็งแกร่งที่สุดในกลุ่มยังเป็นเพียงผู้บำเพ็ญเพียรขั้นกึ่งเซียนระดับแปด

ในสายตาของเฉินผิง ขั้นกึ่งเซียนนั้นต่ำยิ่งกว่ามดปลวกเสียอีก

“หยุดก่อน เจ้ามาจากไหน มาที่เมืองของเราได้ยังไง”

ชายชรามองเฉินผิงอย่างระมัดระวังก่อนถาม

“ผมมาจากอาณาจักรนิรันดร์ และผมมาที่นี่เพื่อ-”

ก่อนที่เฉินผิงจะพูดจบ สีหน้าหวาดกลัวก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของพวกเขา ทุกคนหันหลังและวิ่งหนีเข้าไปในเมืองโดยไม่ลังเล

นักบวชเฒ่านำทุกคนวิ่งเข้าไปในเมืองแล้วตะโกน “ภัยพิบัติเริ่มขึ้นแล้ว! รีบใช้อาคมเร็วเข้า...”

เมื่ออาคมทำงาน ทั้งเมืองก็อาบไปด้วยแสงสว่าง

คนมากมายในเมืองมองดูเฉินผิงด้วยความหวาดกลัว

เฉินผิงรู้สึกสับสน ทำไมคนพวกนี้ถึงกลัวฉัน

เฉินผิงเดินไปที่เมืองเล็กๆ แห่งนั้นทีละก้าว เขากดมือเบาๆ เข้ากับกำแพงอาคมเรืองแสง แล้วอาคมที่ป้องกันเมืองก็ถูกทำลายทันที

เฉินผิงเดินเข้าไปในเมืองเล็กๆ แห่งนั้นได้อย่างง่ายดาย

ทว่าทุกคนในเมืองต่างหวาดกลัวเขา

เสียงร้องไห้ของผู้หญิงและเด็กๆ ดังระงมราวกับวันสิ้นโลกมาถึง

ท้ายที่สุดแล้ว หลังจากถูกปล้นสะดมสามรอบ ทรัพยากรในอาณาจักรแห่งนี้คงไม่เหลือให้ปล้นอีกแล้ว

“ใครกันที่คอยช่วยผู้บำเพ็ญเพียรในอาณาจักรนิรันดร์?”

เฉินผิงไม่เข้าใจว่าในจักรวาลอันกว้างใหญ่ซึ่งเต็มไปด้วยอาณาจักรนับไม่ถ้วน ใครกันที่ดึงอาณาจักรหนึ่งเข้ามาในนี้เพื่อให้อีกอาณาจักรหนึ่งได้ปล้นสะดม

จากสถานการณ์ตอนนี้ ดูเหมือนว่าอาณาจักรอื่นๆ ถูกนำมาที่นี่โดยผ่านประตูของบันไดสวรรค์ โดยไม่ได้อยู่ในบันไดสวรรค์ตั้งแต่แรก

“ผู้อาวุโส ในเมื่อเจอแบบนี้มาแล้วสามครั้ง คุณคงรู้ว่าผมมาที่เพื่อท้าสู้กับใครบางคน ถ้าโค่นเขาได้ ผมถึงจะออกจากอาณาจักรของคุณได้”

เฉินผิงลองถามนักบวชเฒ่าว่าเขาต้องท้าสู้กับใคร หากต้องการไปจากที่นี่

ในเมื่อฉันต้องหาทางเองงั้นต้องมีใครสักคนที่รู้เบาะแสจะให้ฉันเดาเอาเองและไล่ฆ่าทุกคนในอาณาจักรนี้คงไม่ได้

“เรื่องนั้นข้ารู้ แต่เจ้าอย่าเพิ่งไปดีกว่า รอที่นี่สักสองสามวัน จากนั้นค่อยไปท้าสู้” นักบวชเฒ่าแนะนำเฉินผิงอย่างจริงจัง