หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 490

หมัดที่อาจารย์กัวเหวี่ยงออกไปไม่โดนอะไรเลย นอกจากลม และแรงเหวี่ยงนั้น ยังส่งผลให้ตัวของเขากระเด็นไปชนกับต้นไม้ใหญ่อีกด้วย

โชคดีสำหรับอาจารย์กัว ที่ไม่มีใครทันเห็นวินาทีอันน่าอับอายนั้นเพราะหมอกช่วยบดบังเอาไว้

ขณะกำลังพยุงแขนที่บาดเจ็บเอาไว้ อาจารย์กัวก็ตระหนักได้ว่า มันเกิดอะไรขึ้นกับเขาเมื่อเขาหันไปเห็นเสือที่ดุร้ายตัวนั้นย้อนกลับมาอีกครั้ง “ผมเข้าใจแล้ว คุณซ่ง เสือพวกนี้เป็นเพียงเวทมนตร์เท่านั้น มันไม่มีจริง! ผมถึงตีมันไม่โดน”

หลังจากนั้น เขาก็หันไปสั่งคนอื่นๆ “ทุกคน หลับตาแล้วเอามือปิดหูเอาไว้ ไม่ว่าจะได้ยินเสียงอะไรก็ตาม อย่าลืมตาเป็นอันขาด นอกจากผมจะบอกให้ทำ”

ถึงแม้ซ่งจู่เต๋อจะไม่ค่อยเข้าใจว่า เวทมนตร์คืออะไร แต่เขาก็สั่งให้คนของเขาปฎิบัติตามเช่นกัน

ทุกๆ คนตรงนั้นรู้สึกสับสนกับคำสั่งที่ฟังดูตลกสิ้นดี แต่ถึงกระนั้นพวกเขาก็ยังทำตามคำสั่ง

หลังจากที่กวาดสายตาไปรอบๆ เฉินผิงก็อ้าปากแล้วสูดเอาหมอกหนานั้นเข้าไปจนเต็มท้องของเขา แม้แต่สัตว์ประหลาดที่ดูโหดร้ายก็ไม่สามารถต่อกรกับพลังที่แข็งแกร่งของเขาได้

เฉินผิงใช้เวลาไม่นานในการทำให้ทุกอย่างกลับมาสู่สภาพเดิม แต่ถึงกระนั้น คนอื่นๆ ที่อยู่รอบตัวเขายังคงหลับตาและเอามือปิดหู พวกเขาไม่กล้าขยับตัวเลยแม้แต่นิดเดียว

“ทุกคน ลืมตาได้แล้ว” เฉินผิงพูดอย่างใจเย็น

ทุกคนลืมตาอย่างช้าๆ และพบว่า ทั้งสายหมอกและสัตว์ประหลาดได้หายไปกันหมดแล้ว เหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นก่อนหน้านั้นเลย

“ตอนนี้พ่อเชื่อหนูหรือยัง? หนูพูดถูกเกี่ยวกับเฉินผิง!” ซ่งเถี่ยพูดอย่างภูมิอกภูมิใจ เมื่อทุกอย่างเป็นไปตามที่เธอเคยบอกไว้

“ผมคิดว่าเขาเพิ่งจะรู้ ก็ตอนที่ได้เจอกับสัตว์ประหลาดนั่นแหละคุณซ่ง ผมเองก็เพิ่งรู้ว่าพวกมันเป็นเพียงแค่เวทมนตร์ ตอนที่ผมพยามจะตีมัน” อาจารย์กัวเถียง

“คุณกัวพูดถูกครับ เขารู้ทันทีที่พยามจะตีสัตว์ประหลาดตัวหนึ่งในฝูง แล้วเด็กคนนั้นล่ะ ทำอะไรบ้าง? ซ่งจู่เต๋อพยักหน้าเป็นนัยว่าเขาเห็นด้วยกับอาจารย์กัวเพราะรู้ว่ามันสำคัญกับเขามากเพียงใดที่จะอยู่ข้างเดียวกับอาจารย์ผู้นี้