หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4942

ขณะที่เฉินผิงกำลังดื่มด่ำกับความตื่นเต้น ทันใดนั้นก็มีพลังอันน่าสะพรึงกลัวพุ่งใส่เขา

ตูม...

เฉินผิงตั้งตัวไม่ทัน ถูกพลังอันแข็งแกร่งฟาดเข้าที่หัวและกระเด็นออกไป

ร่างของเขากระแทกพื้นอย่างแรง และเขากระอักเลือดออกมาทันที

“บ้าเอ๊ย ใครลอบโจมตีฉัน”

เฉินผิงขมวดคิ้ว เขากำลังดูดกลืนเจตจำนงสังหารอยู่ดีๆ กลับโดนลอบกัด

เนื่องจากวิญญาณร้ายล้วนไร้สติ จึงไม่มีทางที่พวกมันจะซุ่มโจมตีเขาได้

เฉินผิงเริ่มสงสัยว่าอาจจะมีผู้บำเพ็ญเพียรคนอื่นๆ ในวงกตมารแห่งนี้ที่ลอบจู่โจมเขา

หลังจากเฉินผิงลุกขึ้นช้าๆ เขาก็ตกตะลึงเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้า

สีหน้าผ่อนคลายบนใบหน้าเขาหายไป ถูกแทนที่ด้วยความจริงจัง

“ซากมาร?” จ้าวมารสีชาดพูดอย่างประหลาดใจ “ดูเหมือนว่าวงกตมารแห่งนี้จะบิดเบี้ยวกว่าที่คิดไว้ ถึงกับสร้างซากมารขึ้นมาได้”

ตรงหน้าเฉินผิง มีซากมารตัวสูงใหญ่กำลังเข้ามา ทั่วร่างของมันเน่าเปื่อยและส่งกลิ่นเน่าเหม็น กระดูกสีขาวโผล่ออกมาจากเนื้อของมัน

ภาพที่เห็นทำให้เฉินผิงคลื่นไส้ เขาอดไม่ได้ที่จะขยะแขยงกับความน่ารังเกียจของมัน

ทุกครั้งที่ซากมารเดิน พื้นดินจะสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงใต้เท้าอันใหญ่โตของมัน มันสูงกว่าร้อยฟุตยืนตระหง่านราวกับภูเขา

เมื่อมาถึงเฉินผิง ซากมารก็ค่อยๆ ก้มหัวลง จ้องมองเขาด้วยดวงตาดุร้ายเป็นประกาย

ก่อนที่เฉินผิงจะตอบสนอง มันก็ยกมือขนาดยักษ์ขึ้นมาและฟาดใส่เขา

แรงตบอันทรงพลังครอบคลุมพื้นที่รอบเฉินผิงในรัศมีกว่าร้อยเมตร

อย่างไรก็ตาม จังหวะที่ฝ่ามือยักษ์ของซากมารพุ่งลงมา ร่างของเฉินผิงก็หายไปในทันที

ด้วยวิชาท่าเท้าประกายไฟ เฉินผิงสามารถหายตัวไปไกลหลายกิโลเมตรในพริบตา เขาจึงหลบการโจมตีหนักหน่วงได้หวุดหวิด

ตูม...

เปรี้ยง!

สุดท้ายมันก็ล้มลงอย่างน่าสยดสยองท่ามกลางเปลวไฟ

เฉินผิงลอยลงพื้นและรีบใช้จิตตวิสุทธิ ดูดซับเจตจำนงสังหารที่แผ่ออกมาจากศพลุกไหม้

“ดูเหมือนเพลิงปีศาจจะได้ผลกับเจ้าพวกนี้” เฉินผิงพึมพำพร้อมยิ้มมุมปาก

เฉินผิงยิ้มอย่างย่ามใจ ตอนนี้เขาพบวิธีจัดการกับซากมารแล้ว ไม่มีอะไรต้องกลัวอีกต่อไป

ในขณะเดียวกันที่ตำหนักเจ้าเมือง คิ้วของหนิวเหมิงขมวดเมื่อเขาเห็นเพลิงมารในกระบี่ของเฉินผิง “เพลิงปีศาจของเผ่ามาร หรือเจ้าเด็กนั่นจะเป็นพวกมันจริงๆ”

มือของหนิวเหมิงกำแน่น ถ้าเฉินผิงเป็นเผ่ามารจริงๆ และกล้าเข้าทดสอบในวงกตมาร หนิวเหมิงคงปล่อยเขาไปง่ายๆ ไม่ได้แล้ว

ไม่อย่างนั้นเขาคงเสียหน้าไม่น้อย

ถ้าข่าวนี้แพร่ออกไป หนิวเหมิงรู้ว่าเขาจะถูกคนทั้งแผ่นดินหัวเราะเยาะ

เฉินผิงยังคงไม่รู้ว่าทุกการเคลื่อนไหวของเขาถูกจับตามอง เขาเดินเตร่ไปทั่ววงกตมาร ไม่สนอะไรทั้งนั้น ในเมื่อไม่มีใครอยู่ในนี้ เฉินผิงจึงไม่จำเป็นต้องปิดบังฝีมือ