หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4953

อย่างไรก็ตาม ดวงตาของเฉินผิงยังคงกระจ่างชัด เขากำลังใช้สายเลือดสะกดเจตจำนงสังหารในตัวเขา

ทันใดนั้นแสงสีทองก็พุ่งขึ้นมาจากร่างของเฉินผิง พร้อมกับเสียงคำรามของมังกร

เจตจำนงสังหารที่ล้อมรอบเฉินผิงเริ่มลดลง และจิตชั่วร้ายที่ห่อหุ้มตัวเขาก็ค่อยๆ สลายไป

เมื่อเห็นว่าจิตสังหารจางหายไปแล้ว ชายคลั่งถึงได้กล้าเข้าใกล้เขา

พอมองสีหน้าของชายคลั่ง เฉินผิงก็อดยิ้มไม่ได้และพูดว่า “ขอโทษด้วยจริงๆ ที่ทำให้คุณตกใจ...”

“บ้าเอ้ย เจ้าทำข้ากลัวแทบแย่”

ชายคลั่งถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอกหลังจากแน่ใจว่าเฉินผิงไม่ได้เป็นอะไร หากเฉินผิงถูกเจตจำนงสังหารครอบงำและหันมาทำร้ายเขา เขาก็ไม่แน่ใจว่าจะรับมือได้หรือไม่

“ว่าแต่มีที่อื่นในวงกตมารที่มีเจตจำนงสังหารหนาแน่นกว่าที่นี่อีกไหม” เฉินผิงถาม

“ไม่ ไม่มีหรอก ข้าอยู่ที่นี่มาหลายร้อยปีแล้ว”

ชายคลั่งรีบส่ายหัว

ต่อให้มีที่แบบนั้น เขาก็คงไม่กล้าพาเฉินผิงไป มันอันตรายเกินไป ถ้าเฉินผิงคลั่งเขาซวยแน่

“ถ้าอย่างนั้น ผมคงต้องกลั่นเจตจำนงสังหารในร่างและดูดกลืนให้หมด ขอเวลาสักครู่”

เฉินผิงนำหอสะกดมารออกมา วางแผนที่จะเข้าไปในนั้นเพื่อบำเพ็ญเพียรและดูดกลืนจิตสังหารในตัวเขาให้หมด

แม้ตอนนี้เฉินผิงจะปกดี แต่ก็เป็นเพราะเขาใช้สายเลือดระงับพลังไว้

“นั่นอะไร” ชายคลั่งถามด้วยความอยากรู้

“แค่หอคอยเล็กๆ คุณอยากเข้าไปดูไหม” เฉินผิงเสนอ

“ข้าเข้าไปได้เหรอ” ชายคลั่งถามด้วยความสนใจ

“ได้สิ” เฉินผิงตอบ จากนั้นก็พาชายคลั่งเข้าไปในหอสะกดมารด้วย

“หอคอยของเจ้าเหมือนจะไม่มีอะไรเลย ว่างเปล่าไปหมด มันดียังไง”

ชายคลั่งดูสับสน

ชายคลั่งขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ก็คงนานหลายวันหลายคืน ใช่ไหม”

เฉินผิงพยักหน้า “ใช่แล้ว เราใช้เวลาหลายวันหลายคืนข้างในหอคอยจริงๆ แต่ที่นี่ผ่านไปเพียงไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้น”

“อะไรนะ” ชายคลั่งอุทาน “เจ้าไม่ได้พูดเล่นใช่ไหม หรือว่าหอคอยของเจ้าเป็นของที่ลงอาคมกาลเวลา มันเปลี่ยนการไหลของเวลาได้หรือนี่”

“หนึ่งปีที่ข้างนอก เท่ากับหนึ่งร้อยปีในหอคอย” เฉินผิงพูด

“บ้าเอ๊ย...” ชายคลั่งตะลึง “นี่เจ้าจะบอกว่าข้าใช้เวลาอยู่ในวงกตมารหลายร้อยปี แต่ถ้ามีหอคอยของเจ้า แค่ไม่กี่ปีก็จะทำแบบเดียวกันได้อย่างนั้นหรือ”

“แน่นอน”

เฉินผิงพยักหน้า

“บ้าไปแล้ว ไม่แปลกที่เจ้ามีพลังระดับนี้ทั้งที่ยังหนุ่ม สมบัติล้ำค่าเช่นนี้ คนอื่นๆ ต้องใช้เวลาหลายปีบำเพ็ญเพียรอย่างยากลำบาก ในขณะที่เจ้าล่วงหน้าไปก่อนแล้วเป็นร้อยปี หอคอยนี่มันบ้าชัดๆ...”

ชายคลั่งจ้องหอสะกดมารในมือของเฉินผิง แววตาของเขาเต็มไปด้วยความอิจฉา