หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 500

เพื่อตอบโต้การโจมตีอย่างรุนแรงของมนุษย์หิน เฉินผิงกำลังจะสอนให้มันรู้สึกถึงความเจ็บปวดอย่างหาที่สุดไม่ได้เช่นกัน เขารวบรวมพลังแห่งจิตวิญญาณอันแรงกล้าที่อยู่ภายใน และส่งเป็นกระแสออกมา ทำให้เกิดแสงรอบรอบหมัดของเขา แสงนั้นเจิดจ้าราวกับแสงของดวงอาทิตย์

ปัง!

เสียงหมัดของเขาปะทะเข้ากับหมัดของมนุษย์หินอย่างจัง ด้วยความรุนแรง หมัดของเขาดูเหมือนจะเล็กกว่าเมื่อเปรียบเทียบกับหมัดของคู่ต่อสู้ แม้แต่ร่างที่เล็กของเขาก็ยังสั่นสะเทือนเมื่อหมัดต่อหมัดชนกัน

ด้วยความประหลาดใจ หลังจากที่เกิดแสงสีทองวูบวาบและเสียงดังคล้ายระเบิดเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง มนุษย์หินก็ล้มลงบนพื้นอย่างแรงจนเกิดฝุ่นฟุ้งกระจายในอากาศ

มันลดขนาดลงกลายเป็นเพียงกองเศษหินเล็กๆ มนุษย์หินอันทรงพลังที่ถูกสร้างขึ้นมาตอนนี้ได้กลายสภาพไปจนจำแทบจะไม่ได้

ทุกคนหันไปมองเฉินผิงด้วยความรู้สึกยำเกรง มันช่างน่าเหลือเชื่อที่ชายหนุ่มร่างเล็กอย่างเขาจะสามารถเอาชนะมนุษย์หินที่ตัวใหญ่และทรงพลังเช่นนั้นได้

ใบหน้าของอาจารย์หม่าถอดสี ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

“คุณหม่า…” เถ้าแก่เฟิงตะโกนเตือน

“ถึงแม้จะต้องตาย ฉันก็ยอม แต่ฉันจะไม่ยอมให้ชื่อเสียงของตัวเองต้องถูกทำลายลงวันนี้หรอก!”

แววตาของเขามีความมุ่งมั่นราวกับว่าเขาคิดหาทางแก้ได้แล้ว

ทันใดนั้นเอง เขาก็เอานิ้วสองนิ้วแตะที่หน้าท้องของตัวเอง ใบหน้าที่ซีดของเขาตอนนี้กลายเป็นสีแดงในขณะที่เข้าโน้มตัวมาข้างหน้าก่อนจะสำรอกเลือดออกมาจากปากเป็นจำนวนมาก เลือดไหลลงมาดังสายฝนและหล่นลงบนก้อนหินขนาดใหญ่หลายก้อน!

ครืน ครืน ครืน…

มนุษย์หินขนาดใหญ่กว่าตัวก่อนเป็นหลายเท่าก่อตัวขึ้นมาจากก้อนหินที่เปื้อนเลือดเหล่านั้น การร่ายมนตร์ของอาจารย์หม่าในครั้งนี้ดูเหมือนจะทำให้เขาหมดพลังและอิดโรยกว่าครั้งก่อนๆ เหมือนเปลวเทียนที่ใกล้จะมอดลงแล้ว อาจารย์หม่าอาจจะหมดแรงที่จะสู้ต่อไปอีกแล้วหากไม่ใช่เพราะเถ้าแก่เฟิงขอร้องให้เขาอยู่ช่วย

“ฆ่ามัน…” อาจารย์หม่าแผดเสียงจากการรวบรวมพลังเฮือกสุดท้ายของเขา

มนุษย์หินขนาดหมึมาเคลื่อนไปหาเฉินผิง ส่งผลให้พื้นสั่นสะเทือนทุกครั้งที่มันขยับตัวไปข้างหน้า